Ο Ρούτσι και η νίκη της επιμονής: Όταν η αξιοπρέπεια ενός γονιού λυγίζει το τείχος της εξουσίας

Υπάρχουν στιγμές που η πολιτική, η γραφειοκρατία και οι μηχανισμοί εξουσίας συναντούν το όριο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αναγκάζονται να υποχωρήσουν. Ο Πάνος Ρούτσι, με την απεργία πείνας του, δεν διεκδίκησε προνόμια, ούτε «ειδική μεταχείριση». Διεκδίκησε κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: το δικαίωμα ενός πατέρα να γνωρίζει την αλήθεια για τον θάνατο του παιδιού του.

Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι δεν ήταν μια «πράξη πίεσης». Ήταν μια πράξη αξιοπρέπειας. Μια υπενθύμιση ότι η αλήθεια, όσο κι αν καθυστερεί, δεν μπορεί να απαγορευτεί. Και τελικά η πολιτεία αναγκάστηκε να αποδεχθεί το αυτονόητο, να δώσει το πράσινο φως για εκταφή και τοξικολογικές εξετάσεις.

Όσο κι αν επιχειρήθηκε να υποβαθμιστεί το αίτημα, όσο κι αν ακούστηκαν φωνές περί «καθυστέρησης της δίκης» ή «υπερβολών», το γεγονός παραμένει: ένας άνθρωπος μόνος, με την αποφασιστικότητα του πένθους του, κατόρθωσε να αλλάξει στάση σε ένα ολόκληρο σύστημα. Και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα σε μια χώρα όπου οι θεσμοί, συχνά, ακούνε μόνο την εξουσία όχι την αλήθεια.

Καθρέφτης για το κράτος

Η υπόθεση Ρούτσι δεν είναι απλώς ένα νομικό ή ιατροδικαστικό ζήτημα. Είναι ένας καθρέφτης για το πώς λειτουργεί το κράτος απέναντι στους πολίτες του όταν αυτοί δεν ζητούν προνόμια, αλλά δικαιοσύνη. Κι αν κάτι πρέπει να μείνει από αυτή την ιστορία, είναι ότι η αλήθεια, όταν στηρίζεται σε πίστη και αξιοπρέπεια, δεν έχει ανάγκη από μικρόφωνα ή κόμματα για να ακουστεί.

Η δικαιοσύνη δεν είναι υπόθεση των ισχυρών, αλλά των αποφασισμένων

Ο Πάνος Ρούτσι έδειξε πως ακόμη και σε ένα σύστημα κουρασμένο, μπορεί να υπάρξει ρωγμή, αρκεί ένας άνθρωπος να σταθεί όρθιος, ακόμη κι αν χρειαστεί να πεινάσει, για να ακουστεί. Και κάπως έτσι, μέσα από τη σιωπή και την απλότητα μιας απεργίας πείνας, ξαναθυμηθήκαμε ότι η δικαιοσύνη δεν είναι υπόθεση των ισχυρών, αλλά των αποφασισμένων.

newsbreak.gr