Ο ΒΟΑΚ, ο Κυριάκος και το… μυστρί!

Στην Κρήτη, το νησί των παλληκαριών, των λύρων και των θρύλων, υπάρχει ένας άλλος «μύθος» που στοιχειώνει τα βουνά και τα φαράγγια: ο Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης. Ένα έργο που, σαν «τον Περικλή της ΜΟΜΑ», όλοι μιλάνε γι’ αυτό αλλά κανείς δεν τον είδε. Ή μάλλον – διορθώνω – τον είδαμε να υπογράφεται.
Ναι, να υπογράφεται. Μετά από έξι χρόνια και τέσσερις εξαγγελίες.

Την περασμένη Παρασκευή, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, με την αποφασιστικότητα ρωμαίου λεγεωνάριου και τη χάρη τηλεοπτικού παρουσιαστή, κατέφθασε στην Κρήτη για να εγκαινιάσει… την υπογραφή της σύμβασης.
Όχι το έργο. Όχι την κατασκευή. Την υπογραφή.
Με κορδέλες, ντεκόρ, χειροκροτήματα και drone λήψεις.

Ήταν τόσο μεγαλόπρεπο το event που για μια στιγμή νόμιζες πως θα “αναστηθεί” ο Παττακός για να του παραδώσει τιμητικά το μυστρί του. Και πράγματι, πολλοί στα πηγαδάκια της τοπικής αυτοδιοίκησης ψιθύρισαν: «Κοπέλια και κόρες, έφτακε πάλι ο κοτσιμπιδιασμένος ο κουζουλός με το μυστρί να μας κουτεντάρει».

Και όχι άδικα. Αν μετρήσει κανείς τις φορές που ο Μητσοτάκης έχει εγκαινιάσει το ίδιο έργο, ίσως τα χιλιόμετρα του ΒΟΑΚ να έχουν ήδη καλυφθεί. Στην πραγματικότητα, ο δρόμος έχει μείνει στα χαρτιά, αλλά οι φιέστες του έχουν πιάσει ήδη Κιλκίς σε μήκος.

Δεν είναι απλά επικοινωνία. Είναι η επανάληψη της επικοινωνίας. Εδώ δεν έχουμε απλώς κυβέρνηση που καθυστερεί – έχουμε κυβέρνηση που εγκαινιάζει με ρυθμό Netflix: επεισόδιο κάθε χρόνο, ίδια πλοκή, άλλος σκηνοθέτης, περισσότερα φώτα.

Και το κοινό χειροκροτεί. Γιατί; Γιατί έχουμε πέσει τόσο χαμηλά, που και το τίποτα – όταν παρουσιαστεί σωστά – φαίνεται έργο. Έτσι, η υπογραφή γίνεται έργο. Το σχέδιο γίνεται δρόμος. Και ο δρόμος… όνειρο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχοντας χάσει πλέον κάθε αίσθηση του γεωμετρικού χρόνου, εμφανίζεται συνεχώς σε εργοτάξια που δεν έχουν αρχίσει. Και πάντα με τη στολή του πολιτικού μηχανικού της τηλεόρασης: μπλε πουκάμισο, χαμόγελο Colgate και το απαραίτητο “κοιτάτε την κάμερα και χαμογελάστε”. Δεν αποκλείεται στο τέλος της τετραετίας να έχει κάνει περισσότερες εμφανίσεις με κράνος από όσες ως πρωθυπουργός στο Μαξίμου.

Φυσικά, όλα αυτά συμπίπτουν μυστηριωδώς με περιόδους όπου κάτι αρχίζει να μυρίζει προεκλογικό. Κάτι σαν αποσμητικό τύπου: «ΒΟΑΚ – Eau de Mistrí».

Και αν μπορούσαμε να βάλουμε την φαντασία μας χωρίς ιδιαίτερη… δυσκολία να έφτιαχνε ένα κείμενο δηλώσεων του μαστρό-Κυριάκου μπροστά στους εκστασιασμένους παριστάμενους και τα έτοιμα πλάνα του δελτίου των Οχτώ, αυτό θα ήταν:

«Μετά από έξι χρόνια σκληρής δουλειάς, είμαι υπερήφανος που φτάσαμε αισίως στο σημείο να υπογράψουμε τη σύμβαση για τον ΒΟΑΚ. Ένα έργο που… δεν είναι απλώς ένας δρόμος. Είναι ένας δρόμος με μέλλον. Που οδηγεί στο μέλλον. Χωρίς να ξεκινά ποτέ. Αλλά μην ανησυχείτε. Αν χρειαστεί, θα το εγκαινιάσω ξανά. Και ξανά. Όσο χρειαστεί. Γιατί, αγαπητοί μου, δεν είναι τα έργα που μετρούν. Είναι η κορδέλα.»

Για να μην παρεξηγούμαστε: Ναι, η Κρήτη χρειάζεται το έργο. Αλλά περισσότερο από δρόμους, χρειάζεται ειλικρίνεια. Και λιγότερες κορδέλες. Γιατί δεν μπορεί κάθε κυβερνητική υπογραφή να συνοδεύεται από μπουζούκια, κάμερες και δελτία Τύπου.

Αν είναι να μας κοροϊδεύετε και να μη μας περνάτε για γρόθους (κυρ-ΕΣΡ μου τοπολαλιά είναι τούτη), τουλάχιστον αλλάξτε το σενάριο. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε τον ίδιο άνθρωπο να εγκαινιάζει το ίδιο τίποτα.

Της Μαρίας Τσούχτρα

neostrategy.gr