Ο βολικός μύθος περί πολιτικής αστάθειας

Η εμβληματική κοινοτοπία που τακτικά επιστρατεύεται σε περιόδους κρίσεων υπενθυμίζει ότι «στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Επέστη, όμως, καιρός να αμφισβητηθεί το ειδικό της βάρος, υπό το κράτος εξηγήσιμης ανησυχίας από υποστηρικτές της κυβέρνησης Μητσοτάκη – δεδηλωμένους ή αφανείς εν εγρηγόρσει.

Εν αρχή, η Αννα Διαμαντοπούλου. Χαρακτήρισε «κακό νέο» και «μείζον θεσμικό θέμα» τις υποκλοπές. Όμως «πολύ κακό νέο» για την ηγερία του μεταμοντέρνου φιλελευθερισμού είναι το ότι «Η πολιτική σταθερότητα μετά τις εκλογές διακυβεύεται».

Σαφής εκδήλωση ανησυχίας: η πιθανότης συμμαχικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν δυσχεραίνεται απλώς, αλλά θεωρείται απίθανη μετά το κρούσμα των υποκλοπών. Ας μας επιτραπεί ερμηνευτικώς να αποδώσουμε την αγωνία της κυρίας Διαμαντοπούλου στο αμέριστο ενδιαφέρον της για την μετεκλογική προοπτική της Μητσοτακικής ΝΔ κι όχι για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, καθώς το κόμμα αυτό, ενισχυμένο από την εις βάρος του αρχηγού του κακοήθη επιχείρηση, διατηρεί πλέον της μιάς δυνατότητες συμμετοχής σε μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα. Που λοιπόν, η αστάθεια;

Ορισμένοι αρθρογράφοι σε φιλοκυβερνητικά μίντια υπερθεμάτισαν. Ένας είδε ότι «μεθοδεύεται εκτροπή»! Άλλος θεωρεί ότι «τα συμφέροντα» θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, λόγω της επικείμενης διανομής των πόρων από την ΕΕ, ώστε να καρπωθούν τα μέγιστα.

Κι ένας άλλος διερωτάται κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καλύψει το «κενό εξουσίας» και «με ποιά θεσμική κουλτούρα θα έπιανε ξανά τους αρμούς της εξουσίας».

Τέλος, «ο κίνδυνος της πολιτικής αστάθειας» απασχολεί έντονα τον Γιάννη Στουρνάρα (ρεπορτάζ του Αντώνη Καρακούση, στο «Βήμα»-21.8.22).

Πάντως, εκείνο που εξίσου ή περισσότερο ανησυχεί τον κεντρικό τραπεζίτη, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, είναι η πιθανή διασάλευση της νομισματικής σταθερότητας. Και γι αυτό προτρέπει την κυβέρνηση «να μην περιπέσει στην παροχολογία εξ αιτίας της πολιτικής κρίσης».

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά τα αγωνιώδη. Ιδίως εκείνο που μας πληροφορεί ότι…«μεθοδεύεται εκτροπή». Προφανώς πρωταγωνιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που ως γνωστόν διατηρεί άριστες σχέσεις με την εγχώρια και ξένη διαπλοκή, η οποία αγωνίζεται να ξεμπλέξει με τον Μητσοτάκη, ενώ ταυτόχρονα η Κουμουνδούρου διαθέτει τεράστιες μιντιακές δυνατότητες ώστε να επηρεάσει την κοινωνία και να νομιμοποιήσει ηθικά την εκτροπή.

Εντάξει. Τα περί μεθοδεύσεων και συμφερόντων που μάχονται την σημερινή κυβέρνηση ανήκουν στη σφαίρα του ιλαρού και στην επικράτεια του διασκεδαστικού. Όμως τα υπόλοιπα, που είτε προβληματίζονται από την «θεσμική κουλτούρα» του ΣΥΡΙΖΑ ή επισείουν την Μορμώ της πολιτικής αστάθειας (Στουρνάρας, Διαμαντοπούλου) είναι εξόχως επικίνδυνα.

Πρώτον, συνδέουν αυθαιρέτως την πολιτική σταθερότητα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Πόθεν αρρύονται το δικαίωμα αυτό, αποκλείοντας τον σταθεροποιητικό ρόλο της αντιπολίτευσης; Και πως κρίνουν το γεγονός ότι η σημερινή πολιτική κρίση οφείλεται αποκλειστικά στην κυβέρνηση-άρα και ο κλονισμός της σταθερότητας;

Δεύτερον, ποια χαρακτηριστικά της εν γένει αντιπολίτευσης δείχνουν ότι επίκειται πολιτικό χάος; Υπάρχουν ενδείξεις για παραθεσμικές δραστηριότητες ή συνεννοήσεις για συμμαχικά εγχειρήματα αντισυνταγματικού χαρακτήρα που θα οδηγήσουν τη χώρα σε κινδυνώδεις στροβιλισμούς;

Τρίτον, πόσο συμβατές με τα κλασικά στοιχεία της Δημοκρατίας είναι η κινδυνολογία και οι υπαινιγμοί περί χάους; Δυστυχώς, ελάχιστη εμπιστοσύνη στην λαϊκή ετυμηγορία-σχεδόν περιφρόνηση- αποκαλύπτουν οι κινδυνολογικές αυτές εξάρσεις.

Ας μην ανησυχούν, όμως. Όσο κι αν αμφισβητούν το κοινότοπον περί Δημοκρατίας, στην οποία δεν υπάρχουν αδιέξοδα σαν αυτά που τρομοκρατικά περιφέρουν, ας θυμηθούν ότι η κοινοτοπία φέρει πυρήνα αλήθειας.

Και ότι υπέρτατος κριτής για τα εργα και τις ημέρες των σημερινών και των επόμενων, όποιοι κι αν είναι αυτοί, μοναδικός κριτής είναι ο λαός. Εντάξει, δεν αισθάνονται καλά με την έννοια αυτή-ορισμένοι απεχθάνονται τη λέξη λαός- αλλά τι να κάνουμε; Ας όψονται εκείνοι οι πρόγονοι που μας κληροδότησαν τη ρίζα της λέξης, την έννοια και τη σημασία της…

Γιάννης Τριάντης

news247.gr