Ο “wanna be” πρόεδρος της μετά-αριστεράς της Μυκόνου

Οι φωτογραφίες από την Μύκονο με τις ακραίως χλιδάτες διακοπές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη, έχουν προκαλέσει σωρεία αντιδράσεων τόσο σε πρώην όσο και νυν – από όσα απέμειναν – στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και «κραυγές» από την βάση ότι: «το ποτήρι ξεχείλισε».
Και δεν είναι η πρώτη φορά.  Η προκλητική του συμπεριφορά και η επίδειξη πλούτου που έχει κάνει, έχει καταφέρει να προκαλέσει κύματα αντιδράσεων. Και φυσικά με τον τρόπο ζωής και τις πράξεις του, απέχει παρασάγγας από το χαρακτηριστεί ηγέτης ενός… αριστερού κόμματος!

Για να είμαστε ξεκάθαροι κανένας δεν είπε ότι δεν έχει δικαίωμα στη στέγη και να διαθέτει το αυτοκίνητό του για τις μετακινήσεις του και ό τι άλλο του είναι απαραίτητο.  Αλλά βρε άνθρωπέ μου να επιδεικνύεις την αγορά ενός σπιτιού 2 εκατομμυρίων ευρώ, στο Κολωνάκι, σπίτια στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλα μέρη της ελλάδος καθώς και 2 αυτοκινήτων που στοιχίζουν 400.000€… ε, θες δεν θες θα βάλεις «μπουρλότο» στα μυαλά των αριστερών. Ιδιαίτερα των παραδοσιακών της τελευταίας γενιάς των «μοϊκανών».

Γιατί αν δεν το γνωρίζει το κόμμα που έχει αναλάβει, ιστορικά πρεσβεύει τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας. Ποιος θα το φανταζόταν λοιπόν ότι ένας άνθρωπος με τόσο λίγη πολιτική σκέψη και τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, θα γινόταν πρόεδρος του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού, νυν ΣΥΡΙΖΑ.

Παράλληλα, οι αυταρχικές του τάσεις και η έλλειψη σεβασμού προς τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, η κριτική αφ’ υψηλού εξ αποστάσεως, η άγνοια κύριων θεμάτων της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, καθώς και το «κυνήγι μαγισσών» είναι μόνο μερικά από τα προβλήματα που συνοδεύουν την ηγεσία του.

Σημεία των καιρών και παραλείψεις ανθρώπων γαρ…

Επίδειξη πλούτου και “funky Greeks”…

Η περιουσία του Σ. Κασσελάκη, που περιλαμβάνει σημαντικά ποσά σε καταθέσεις και ακίνητα, αποτελεί ένα από τα κύρια σημεία κριτικής. Ο ίδιος δεν διστάζει να επιδεικνύει τον πλούτο του, ερχόμενος σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές της αριστεράς που πρεσβεύουν την απλότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν γίνεται να βρίσκεσαι στο μέρος που παραθερίζει μέρος της παγκόσμιας ελίτ και μάλιστα να συναντιέσαι μαζί τους με κρυφά ραντεβού, γελώντας με το σχόλιο ενός από τους συνδαιτημόνες σου για τους «funky Greeks». Εκεί τα μαζεύεις και φεύγεις. Και τον Θεό μπάρμπα να έχει ο άλλος, δεν συνεχίζεις το ποτό σου. Εκπροσωπείς την Ελλάδα, οφείλεις να την υπερασπίζεσαι ιδιαίτερα απέναντι στην παγκόσμια ελίτ που διαλύει, κοινωνίες, κράτη και έθνη για τον πλούτο.

Δηλαδή ποια η διαφορά σου με – τον κύριο αντίπαλό σου – πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη – που αν μη τι άλλο το έχει πει και μας το έχει αποδείξει, ότι ανήκει στην τάξη των άκρατων και νεοφιλελεύθερων καπιταλιστών;

Από την άλλη γιατί όποια κριτική του γίνεται είναι απαραιτήτως εκ του πονηρού;
Για το κλείσιμο της «Αυγής» δεν χάρηκε κανένας. Ούτε για το γεγονός ότι οι άνθρωποι εκεί είναι απλήρωτοι και δεν έχουν πάρει ούτε το δικαιούμενο επίδομα άδειας.
Πως έχει δει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τις εργασιακές σχέσεις; Μια σχέση π.χ. που βασίζεται στους άγραφους νόμους της «Λευκής Φυλής» του Μισσισιπή τον 19^ο αιώνα; Δεν υπάρχει πια! Αν μη τι άλλο τόσα χρόνια στις ΗΠΑ αυτό θα το ξέρει…

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα περιστατικό που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, όταν ο Σ. Κασσελάκης αντέδρασε με υβριστικό τρόπο όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο αν ο πλούτος του συνάδει με τις αρχές της αριστεράς.
Η αντίδραση αυτή υποδεικνύει όχι μόνο έλλειψη σεβασμού, αλλά αλαζονεία και μια βαθιά αποξένωση από τις αξίες που υποτίθεται ότι πρεσβεύει.

Τι είναι η εξωτερική πολιτική;

Ένα παράδειγμα της άγνοιας του Σ. Κασσελάκη στην εξωτερική πολιτική είναι οι αόριστες και επιπόλαιες δηλώσεις του για το Κυπριακό. Τελευταίο παράδειγμα, η προσπάθειά του να χρησιμοποιήσει το ζήτημα των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας για να αναδείξει την πολιτική του ατζέντα, χωρίς να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις ή να κατανοεί τις λεπτομέρειες του ζητήματος, υποδεικνύει την επιφανειακή του προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική​.

Ο Σ. Κασσελάκης έχει επίσης αποτύχει να δείξει κατανόηση για τις δυναμικές και τις προκλήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντί να προτείνει ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες λύσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στην ΕΕ, προτιμά να κάνει γενικόλογες δηλώσεις που δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική κατεύθυνση ή λύση.

Η έλλειψη εμπειρίας και γνώσης του Κασσελάκη γίνεται εμφανής και στην αντιμετώπιση διεθνών κρίσεων.  Ο ίδιος φαίνεται να μην έχει σαφή στρατηγική ή κατανόηση των διεθνών σχέσεων, κάτι που είναι απαραίτητο για έναν πολιτικό που διεκδικεί την ηγεσία ενός κράτους και που πρέπει να καθοδηγήσει τη χώρα του μέσα από πολύπλοκες και συχνά ασταθείς διεθνείς καταστάσεις.

Ιδιαίτερα στις περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων που θεωρούνται παγκοσμίως από τις πλέον γεωπολιτικά ασταθείς.

Αυταρχικές τάσεις στυλ CEO πολευθνικής

Η ηγεσία του Σ. Κασσελάκη χαρακτηρίζεται (και) από αυταρχικές τάσεις, που θυμίζουν περισσότερο τη διοίκηση μιας άψυχης εταιρίας παρά ενός δημοκρατικού κόμματος. Αυτή η προσέγγιση υπονομεύει την ουσία της δημοκρατικής διακυβέρνησης και αποξενώνει τόσο τους υποστηρικτές του κόμματος όσο και το ευρύτερο φάσμα ψηφοφόρων και από την αριστερό και από το λεγόμενο κέντρο.

Δεν γίνεται να βρίσκεσαι στο μέρος που παραθερίζει μέρος της παγκόσμιας ελίτ και μάλιστα να συναντιέσαι μαζί τους με κρυφά ραντεβού, γελώντας με το σχόλιο ενός από τους συνδαιτημόνες σου για τους «funky Greeks». Εκεί τα μαζεύεις και φεύγεις.

Όταν ένας ηγέτης δεν μπορεί να δεχθεί την κριτική και αντιδρά με ύβρεις και προσβολές και δεν βρίσκει μια σολωμόντια λύση αλλά ακολουθεί την τακτική «πονάει δόντι κόψει κεφάλι» τότε η ικανότητά του να ηγηθεί ενός κόμματος που προάγει τη δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου, τίθεται σοβαρά υπό αμφισβήτηση.
Και μόνο από την στιγμή που κατάφερε να ταρακουνήσει το «ησυχαστήριο» της ΕΣΗΕΑ εν μέσω θερινής ραστώνης με την ασκούμενη εσωκομματική πολιτική του και τη συμπεριφορά προς τους εργαζομένους στα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι αρκετό.

Αλλά ακόμη κι αν κινηθούμε και σε επιστημονικό επίπεδο – πέρα από το δημοσιογραφικό και το κοινωνικό – τα ποσοστά αποδοχής του Κασσελάκη είναι απογοητευτικά, με το 62% των πολιτών να έχει αρνητική γνώμη για τον ίδιο.

Και βέβαια, αυτή η αρνητική άποψη δεν είναι ανεξήγητη: Ο κόσμος βλέπει τον πλούτο και την επίδειξη, τη συμπεριφορά και τις αυταρχικές τάσεις και αναρωτιέται πώς μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να ηγηθεί ενός κόμματος που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους.

Η Υπονόμευση της Αριστεράς

Η κατάσταση με τον Σ. Κασσελάκη υπονομεύει την ίδια την ουσία της αριστεράς στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που δημιουργήθηκε για να υπερασπιστεί τους καταπιεσμένους και τους φτωχούς, φαίνεται να έχει μετατραπεί σε μια οργάνωση που ηγείται από έναν άνθρωπο που απολαμβάνει την πολυτέλεια και τον πλούτο.
Αυτό δεν είναι μόνο προδοσία των αρχών της αριστεράς, αλλά και προδοσία των ανθρώπων που πίστεψαν στις υποσχέσεις του για μια δικαιότερη κοινωνία και τον εξέλεξαν.

Φυσικά «όλα τα λάθη του κόσμου» δεν μπορούμε να του τα φορτώσουμε. Υπάρχει και ένα προηγούμενο της πολύχρονης ηγεσίας του Αλέξη Τσίπρα και της προεδρικής ομάδας του, που προκάλεσαν αυτό το οικονομικό αδιέξοδο. Κακά τα ψέματα.

Όμως οι τακτικές τον Μίλτον Φρίντμαν και του Γκάρι Μπέκερ που ακολουθεί ο Σ. Κασσελάκης δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα σε μια χώρα που ευημερούν οι αριθμοί και όχι οι άνθρωποι. Αντίθετα τα διογκώνουν.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον Σ. Κασσελάκη από τον λαό, η αντίφαση μεταξύ των δηλώσεών του και της πραγματικότητας της ζωής του και η αυταρχική του νοοτροπία δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που απειλεί να διαλύσει – ότι έχει μείνει – από το κόμμα.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να χαρακτηρίζεται ως ένα κόμμα που προάγει τις αξίες της αριστεράς, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει την πορεία του και να βρει ηγέτες που πραγματικά εκπροσωπούν τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας και της δημοκρατίας.
Τελεία και παύλα.

Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΗΓΕΤΙΚΩΝ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΩΝ ΠΟΥ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ηλίας Ηλιού
Ο Ηλίας Ηλιού υπήρξε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής αριστεράς και ηγέτης της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ). Δικηγόρος και βουλευτής, ο Ηλιού γεννήθηκε το 1904 στη Μήλο και προερχόταν από μέση οικογένεια. Ήταν γνωστός για τη σεμνότητα και την ακεραιότητά του, καθώς και για τον αγώνα του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Η δράση του κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών τον έκανε εξαιρετικά αγαπητό στον ελληνικό λαό.

Χαρίλαος Φλωράκης
Ο Χαρίλαος Φλωράκης, γεννημένος το 1914 στο χωριό Κόκκινο Μηλιά της Καρδίτσας, ήταν επίσης ηγέτης του ΚΚΕ και μία από τις πιο σεβαστές προσωπικότητες της ελληνικής αριστεράς. Προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια και έζησε μεγάλη περίοδο της ζωής του στην παρανομία, τις φυλακές και την εξορία λόγω της πολιτικής του δράσης. Ήταν γνωστός για την απλότητα και την αφοσίωσή του στις αρχές του σοσιαλισμού, κάτι που του χάρισε τον σεβασμό και την εκτίμηση του ελληνικού λαού.

Μανώλης Γλέζος
Ο Μανώλης Γλέζος, γνωστός ως ήρωας της αντίστασης κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, ήταν ένας από τους πιο αγαπητούς αριστερούς ηγέτες στην Ελλάδα. Γεννημένος το 1922 στην Απείρανθο της Νάξου, ο Γλέζος προερχόταν από φτωχή οικογένεια και αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για τα δικαιώματα και τη δικαιοσύνη. Μαζί με τον Απόστολο Σάντα, κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη το 1941, μια πράξη που τον έκανε σύμβολο του αντιστασιακού αγώνα. Ο Γλέζος συνέχισε να μάχεται για τα δικαιώματα και τη δικαιοσύνη, υπήρξε βουλευτής και ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, και διακρίθηκε για τη σεμνότητα και την αφοσίωσή του στις αρχές της αριστεράς.

Λεωνίδας Κύρκος
Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ηγέτης της Ανανεωτικής Αριστεράς και του ΚΚΕ Εσωτερικού. Γεννημένος το 1924 στο Ηράκλειο της Κρήτης, προερχόταν από μέση οικογένεια και ήταν γνωστός για την πολιτική του δράση και την αφοσίωσή του στις δημοκρατικές αξίες. Είχε συμμετάσχει στην Εθνική Αντίσταση και πέρασε πολλά χρόνια σε φυλακές και εξορίες λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων. Ο Κύρκος ήταν σεβαστός για την ακεραιότητά του και την προσπάθειά του να φέρει την αριστερά πιο κοντά στη δημοκρατία και τον διάλογο.