Οι θανάσιμοι κίνδυνοι για τους αστυνομικούς από τον πιθανό πλέον θάνατο του Κουφοντίνα

Το ρητό η Δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά ίσταται ανώτερη πέρα και πάνω από τον οποιονδήποτε αρνητή της το ξεχάσαμε. Ίσως εξαιτίας της οικογενειακής βεντέτας, ίσως επειδή τα ήθη των καιρών δεν επιδέχονται δημοκρατικών ευαισθησιών.

Η κυβέρνηση όμως, παίζει στις πλάτες της αστυνομίας ένα εξαιρετικά επικίνδυνο παιχνίδι με άγνωστης διάρκειας χρονικές προεκτάσεις και δυστυχώς, με προφανώς ορατή απειλή τεράστιας απειλής και κινδύνου. Στο όνομα μάλιστα της δημοκρατίας, η οποία είναι η επίφαση μιας κίβδηλα πλαστής ταυτότητας της ολιγαρχίας με ολοένα περισσότερα τυραννικά χαρακτηριστικά.

Το 2007, στη διάρκεια των πανεκπαιδευτικών συλλαλητηρίων, είχε δημιουργηθεί η ώσμωση και το πρόπλασμα μιας εν δυνάμει απειλής. Η παραπαίουσα μέχρι τότε ελληνική τρομοκρατία κι αναζητούσα τη δική της ταυτότητα στη μετά 17Ν και ΕΛΑ εποχή, βρήκε αίτιο κι αιτιατό το Δεκέμβρη του 2008 με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και η μετάλλαξη της υπήρξε ραγδαία. Και σε αναβάθμιση και σε τεχνογνωσία και σε δυναμική ενεργειών. Πρώτος στόχος τότε, οι αστυνομικοί. Και δη οι πλέον ευάλωτοι στα πλέον ευάλωτα σημεία.

Από θαύμα μάλιστα δεν υπήρξαν θύματα όταν έγινε το τρομαχτικά δολοφονικό χτύπημα στο ΑΤ της Αγίας Παρασκευής με 100 σφαίρες τεσσάρων καλάσνικοφ. Η αστυνομία θρήνησε τον υπαρχιφύλακα Νεκτάριο Σάββα, τραυματίστηκε στο πρόσωπο του Μαντζούνη, γλίτωσε τα χειρότερα από τις αναρίθμητες επιθέσεις στα ΜΑΤ. Θα είναι τόσο τυχερή και αυτή τη φορά;

Ήδη, βλέπουμε και καταγράφουμε μία πυκνή συστοιχία χτυπημάτων που μέχρι τώρα περιορίζονται σε εμπρηστικές ενέργειες. Έτσι είχαν ξεκινήσει το 2007 και κάπως αλλιώς μεταμορφώθηκαν τον επόμενο χρόνο.

Δεν είμαστε Κασσάνδρες. Η εμπειρία όμως υποδεικνύει και καταδεικνύει τα μελλούμενα, ευθέως ανάλογα και προσαρμοσμένα στις νέες καταστασιακές συνθήκες. Αλλά ποιον ενδιαφέρει ο απλός αστυνομικός;

του Γιώργου Καραϊβάζ

bloko.gr