Δεν είναι η πρώτη φορά που ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας, Χουλούσι Ακάρ, χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους Ελληνες που, αν και είναι σε κατάσταση οικονομικής κρίσης και χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους στους «εταίρους» τους, υποθηκεύουν περαιτέρω το μέλλον τους κάνοντας μεγάλες εξοπλιστικές δαπάνες.
«Έχουν ξεκινήσει και συνεχίζουν μία κούρσα εξοπλισμών», είπε πρόσφατα σε ομιλία του στην 6η μηχανοκίνητη μεραρχία Πεζικού στα Άδανα. Και πρόσθεσε: «Αγοράζουν αεροπλάνα, όπλα, εξοπλισμούς. Δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν τις ισορροπίες ισχύος με τρία – πέντε μεταχειρισμένα αεροπλάνα. Δεν έχει κανένα νόημα για την Ελλάδα, η οποία έχει τόσο μεγάλο χρέος, να επιφέρει ένα ακόμα πλήγμα στην ευημερία του λαού της με κάποιες επιπλέον δαπάνες».
Αν και τα μαχητικά αεροσκάφη δεν είναι 3-5, αλλά 18 γαλλικά και επιπλέον ο εκσυγχρονισμός των F-16 σε Viper, η ουσία δεν βρίσκεται στα νούμερα. Στην πραγματικότητα, είναι ο ίδιος ο Ακάρ και η τουρκική κυβέρνηση συνολικότερα που λειτουργούν ως οι καλύτεροι ντήλερ των πολεμικών βιομηχανιών παγκοσμίως, οι οποίες ήδη μύρισαν «αίμα και χρήμα» στη γειτονιά μας και σπεύδουν να αποσπάσουν χρυσοφόρα εξοπλιστικά συμβόλαια.
Κι’ αυτό διότι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία ευρισκόμενη για πάνω από δέκα χρόνια σε καθεστώς μνημονίων λιτότητας, με αποτέλεσμα να μην έχει αγοραστεί εδώ και πολλά χρόνια ούτε μια βίδα για τις Ένοπλες Δυνάμεις της, η Τουρκία είναι αυτή που σέρνει επί σειρά ετών την ξέφρενη κούρσα των εξοπλισμών.
Μορατόριουμ
Τώρα, λοιπόν, ο Χ.Ακάρ, με ύφος πατερναλιστικό, πίσω από το οποίο κρύβει την αλαζονεία της ισχυροποίησης μιας ιμπεριαλιστικής και -συνεχώς εξοπλιζόμενης- Τουρκίας, κόπτεται δήθεν για το δυσοίωνο μέλλον των Ελλήνων.
Εάν πράγματι η Άγκυρα επιθυμεί την «εξεύρεση πολιτικών λύσεων για τα προβλήματα δια της ειρήνης, της ηρεμίας και του διαλόγου στο πλαίσιο συμφωνιών που έχουν γίνει», όπως διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο Χ.Ακάρ, η λύση είναι απλούστατη: Μορατόριουμ στις αγορές οπλικών συστημάτων, και μάλιστα στρατηγικής σημασίας, και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου.
Κάτι τέτοιο, όμως, έως τώρα δεν έχει ακουστεί από τα χείλη ούτε ενός κυβερνητικού παράγοντα της Τουρκίας. Ως εκ τούτου, τα κροκοδείλια δάκρυα και οι δηλώσεις περί «καλής γειτονίας» ηχούν υποκριτικά και γίνονται προκειμένου να χαϊδέψουν τα αυτιά όσων Ευρωπαίων και άλλων μελών της ονομαζόμενης διεθνούς κοινότητος που αρέσκονται να ακολουθούν κατευναστική πολιτική έναντι της Τουρκίας.
Όταν, λοιπόν, «κλαίει» για τους Ελληνες ο Ακάρ, μάλλον ξεκαρδίζονται στα γέλια οι απανταχού έμποροι όπλων και τον κτυπούν παρηγορητικά στην πλάτη για να του περάσει η … πίκρα.
Κι αυτό, διότι όσο η Άγκυρα θα συνεχίζει αυτή την πολιτική για να μετατραπεί σε περιφερειακή υπερδύναμη, τόσο θα κλιμακώνεται το κυνήγι των εξοπλισμών: Τόσο θα γονατίζουν οικονομικά και ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός, θα θησαυρίζουν οι πολεμικές βιομηχανίες, θα μπαινοβγαίνουν πρέσβεις στα υπουργεία Αμυνας λες και είναι σπίτι τους και κάποιοι υπουργοί, μάλιστα, θα τους αποκαλούν «φίλε μου», θα ανοίγουν το ένα μετά το άλλο πολυτελή γραφεία εταιρείες οπλικών συστημάτων, στην Ελλάδα και στην Τουρκία, για να αποσπάσουν τη μερίδα του λέοντος στα εξοπλιστικά.
Ο Χ.Ακάρ, επίσης, είναι ο τελευταίος που μπορεί να κάνει μάθημα στους Ελληνες με ύφος από καθέδρας διδασκάλου. Οι ίδιοι, άλλωστε, έχουν πολύ μεγάλη και σε πολλές περιπτώσεις πικρή εμπειρία από τις «αγορές του αιώνα» και τα εξοπλιστικά – μαμούθ, για κάποια εκ των οποίων, μάλιστα, ορισμένοι υπουργοί βρέθηκαν στη φυλακή και άλλοι ακόμα τραβιούνται στα δικαστήρια. Εμπειρία που στην Τουρκία, η οποία διόλου φημίζεται για τη διαφάνειά της, οι πολίτες της, έως τώρα, δεν έχουν ζήσει.
Ως εκ τούτων, και με δεδομένη την άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας, οι Ελληνες είναι οι τελευταίοι που θα ήθελαν κανόνια αντί για κρέας.
Απο αναθεωρητής, «θεματοφύλακας»
Γενικότερα, σε αντίθεση με την αποικιοκρατική – νεο-οθωμανική επιθετική πολιτική, η Ελλάδα επί σειρά δεκαετιών ακολουθεί αμυντική πολιτική.
Με τις όποιες διακυμάνσεις και τα λάθη που ιστορικά έχουν γίνει, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της Ελλάδας δεν πάσχει από μεγαλοϊδεατικές ονειρώξεις, αλλά διεκδικεί και μάχεται για το δικαίωμα στην εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, καθώς και τη μη «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας από την Τουρκία.
Τα δείγματα γραφής που δίνει, όμως, η Άγκυρας στην εγγύς γειτονιά της, από τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο, έως τη Βόρειο Αφρική, την Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο, τα Βαλκάνια και αλλού, αποδεικνύουν ότι συνειδητά ακολουθεί την κούρσα των εξοπλισμών, με στόχο να γίνει περιφερειακή υπερδύναμη.
Ετσι, ακολουθεί μια αναθεωρητική, ιμπεριαλιστικού τύπου πολιτική. Το’ χει δείξει, κάνοντας κουρελόχαρτο τη Συνθήκη της Λωζάννης όσον αφορά τη Συρία και τις προσπάθειές της στο Βόρειο Ιράκ. Την έχει αμφισβητήσει και σε σχέση με την Ελλάδα.
Παρά ταύτα, τώρα, για τα μάτια της ονομαζόμενης διεθνούς κοινότητας, προβαίνει σε μια οβιδιακή μεταμόρφωση, και από αμφισβητίας της Συνθήκης της Λωζάννης, εμφανίζεται ως φανατικός οπαδός της.
Να σημειωθεί ότι, ακόμα και στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας έχουν γίνει … ομηρικοί καυγάδες ανάμεσα στους Κεμαλικούς και τους Ισλαμιστές, με τους δεύτερους να καταγγέλλουν τους πρώτους, επειδή ο Κεμάλ υπέγραψε τη Συνθήκη.
Ας είναι! Στην πραγματικότητα, η Τουρκία ανέκαθεν τοποθετείτο κατά το δοκούν υπέρ της μιας ή της άλλης διεθνούς συμφωνίας που έχει υπογράψει, ενώ συχνά δεν τις εφαρμόζει. Οπως, άλλωστε, έκανε και με την ελληνική μειονότητα, την οποία εξεδίωξε, και ακόμα και σήμερα παραβιάζει τις σχετικές Συνθήκες.
Η Λωζάννη
Αίφνης, λοιπόν, ο Χ.Ακάρ θυμήθηκε και αυτός τη Συνθήκη της Λωζάννης. Και επιχειρεί, οπως συντεταγμένα κάνει η Αγκυρα, να βάλει την Ελλάδα στη θέση του απολογούμενου ότι είναι αυτή που δεν εφαρμόζει τη Συνθήκη.
Χαρακτηριστικά είπε: «Υπάρχει η Συνθήκη της Λωζάννης από τη μία και η Συνθήκη των Παρισίων από την άλλη. Οι Έλληνες τείνουν να τις αγνοούν ακόμη και αυτές. Δεν είναι δυνατόν να το δεχτούμε. Υπάρχουν νησιά που έχουν αποστρατικοποιημένο καθεστώς με συμφωνίες. Τα μέρη έχουν συνάψει αυτή τη συμφωνία και είπαμε ότι “αυτά τα νησιά δεν μπορούν να οπλιστούν, θα είναι σε μη στρατιωτικό καθεστώς” και συμφωνήσαμε επ’ αυτού. Τώρα τα εξοπλίζουν. Λένε ότι “υπάρχει απειλή”. Δεν υπάρχει απειλή. Δεν υπάρχει επιθετική στάση από την Τουρκία εναντίον της Ελλάδας αυτή τη στιγμή».
Η αναφορά Ακάρ, βέβαια, δεν είναι τυχαία. Μόλις πρόσφατα, η Τουρκία κατέθεσε στον ΟΗΕ σχετικό κείμενό της με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο, στην προσπάθειά της να κτίσει το «οικοδόμημα» των αξιώσεών της και των «γκρίζων ζωνών» .
Ουσιαστικά, βάζοντας την Ελλάδα στη θέση του κατηγορουμένου και ισχυριζόμενη ότι δεν εφαρμόζει τις συμφωνίες περί αποστρατιωτικοποίησης νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, η Αγκυρα προσπαθεί να αμφισβητήσει και την ελληνική κυριαρχία επί των νησιών που έχουν αποδοθεί στην Ελλάδα με αυτές τις Συνθήκες. Αν και, ακόμα και ο πιστοί σύμμαχοί της είναι αμφίβολο εάν θα της συμπαρασταθούν σε τέτοιου είδους μαξιμαλισμούς.
Βεβαρημένο παρελθόν και παρόν
Βέβαια, ο Χ.Ακάρ αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να αναφερθεί στην τουρκική αποβατική στρατιά απέναντι από τα ελληνικά νησιά, όπως και στο βεβαρημένο παρελθόν της Τουρκίας με την στρατιωτική εισβολή της στην Κύπρο και την κατοχή σχεδόν της μισής Μεγαλονήσου επί περίπου μισόν αιώνα. Αλλά και στο παρόν, με την κατοχή ουσιαστικά εδαφών της Συρίας.
Τουναντίον, υπερθεματίζει όταν πρόκειται για δηλώσεις όπως η πρόσφατη του κυβερνητικού εταίρου του, αρχηγού του εθνικιστικού κόμματος, ΜΗΡ, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ότι «χτες, σήμερα, αύριο, η Κύπρος είναι τουρκική και θα παραμείνει τουρκική» και ότι «όπως η γεωγραφία της Ανατολίας είναι η πατρίδα μας, το ίδιο είναι και η Κύπρος».
Αφού, λοιπόν, ετάχθη και αυτός υπέρ των δύο κρατών στην Κύπρο, είπε ότι «η Τουρκία είναι μια εγγυήτρια χώρα (σ.σ. για την Κύπρο) βάσει συμφωνιών. Το τι κάνουν και δεν κάνουν οι άλλες εγγυήτριες χώρες αφορά αυτές, αλλά εμείς, ως εγγυήτρια χώρα, είμαστε αποφασισμένοι να εκπληρώσουμε τα δικαιώματα και τις ευθύνες μας όπως πάντα».
Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που διατείνεται δήθεν ότι είναι υπέρ της ειρηνικής διευθέτησης των προβλημάτων, επιμένει ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το «καθεστώς των εγγυήσεων» που άνοιξε τον δρόμο για τον Αττίλα το 1974.
«Πρόσκληση»
Κατά την προσφιλή φρασεολογία του, βέβαια, ο Χ.Ακάρ δεν παρέλειψε να επαναλάβει την πρόσκληση στο ελληνικό υπουργείο Αμυνας να συνεχιστούν οι συνομιλίες σε επίπεδο στρατιωτικών για τα Μέρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ).
«Διεξάγουμε συμβουλευτικές συνομιλίες (σ.σ. διερευνητικές επαφές) και διαπραγματευόμαστε μεθόδους αποφυγής συγκρούσεων στο ΝΑΤΟ. Πραγματοποιήσαμε επίσης τρεις συναντήσεις, δύο στην Αθήνα και μία στην Άγκυρα, στο πλαίσιο των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Τους προσκαλούμε να πραγματοποιήσουμε την τέταρτη συνάντηση στην Άγκυρα».
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
