Παύλος Πολάκης: Αρχηγός των αφιονισμένων και χαίνουσα πληγή για τον ΣΥΡΙΖΑ

Λέων που βρυχάται. Δρεπανηφόρο άρμα στη μάχη εναντίον των εχθρών του λαού. Αψύς και στωμύλος που αντιστρατεύεται τις νόρμες του καθωσπρεπισμού. Ακατάβλητος μαχητής που «δεν μασάει». Χοϊκός, λαϊκός και ψυχωμένος.

Κάπως έτσι βλέπουν τον Παύλο Πολάκη κάποιοι «δικοί του». Πιθανώς και ως ενσάρκωση του Αρη Βελουχιώτη που αυτονομείται ηρωικά, όπως εκείνος ο μύθος του βουνού, και κάνει του κεφαλιού του.

Αρχηγός των Ατάκτων, λοιπόν, ο ικανός αυτός γιατρός και έντιμος άνθρωπος; Μάλλον όχι. Αρχηγός των αφιονισμένων φαντάζει σήμερα ο Παύλος Πολάκης. Ενας πολιτικός που αδικεί τον άλλον εαυτό του και αποτελεί χαίνουσα πληγή για το κόμμα του.

Αν η αισθητική λόγου και συμπεριφοράς-η αισθητική κι όχι το υψωμένο φρύδι των εστέτ-είναι συνυφασμένη με την Αριστερά και τους προοδευτικούς πολίτες, ο πρωτογονισμός του Πολάκη, η λεκτική βία και το τοξικό αντριλίκι την καταπατούν και την εκθέτουν.

Η χιλιαστική λογική του («Θα ξανάρθουμε»), συνδυασμένη με απροκάλυπτες απειλές για ωμή επέμβαση στην Δικαιοσύνη και στους αρμούς του κράτους, όχι μόνο δεν διευκολύνει την επανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα, αλλά την φρενάρει και την αναχαιτίζει.

Ανεξάρτητα από την ουσία ενός υπαρκτού και σοβαρού θέματος(η δυνατότητα μιας κυβέρνησης να ασκεί εξουσία σε όλα τα πεδία), οι φοβέρες του Πολάκη ( όπως και οι θέσεις της Τασίας Χριστοδουλοπούλου) αποτελούν πρώτης τάξεως υλικό για την καταιγιστική προπαγάνδα της ΝΔ. Θα το διαπιστώσουμε προεκλογικά.

Αλλά μήπως είναι το μόνο; Στην μεγάλη προσπάθεια κράτους και κοινωνίας για τον εμβολιασμό, ο Πολάκης βρέθηκε απέναντι. Και από την πλειονότητα της κοινωνίας και από το κόμμα του.

Στην προϊούσα κοινωνική αφύπνιση για τα σεξιστικά στερεότυπα και την απώθηση του κόσμου για τις ύβρεις και την -δήθεν λαϊκή- μαγκιά, ο αφηνιασμένος βουλευτής βρέθηκε απέναντι. Και από την Αριστερά και από την κοινωνία.

Ουδέποτε πολιτικός της Αριστεράς διανοήθηκε να μιλήσει για «τσίγκινα σωβρακάκια». Ουτε ποτέ άνθρωποι που εμφορούνται από στοιχειώδεις δημοκρατικές αξίες έχουν απειλήσει ότι θα χώσουν κάποιους τρία μέτρα μέσα στο χώμα. Αυτά ταιριάζουν σε άξεστους και σε τραμπούκους.

Δυστυχώς, ελάχιστοι από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ αποδοκίμασαν τον Πολάκη για το τελευταίο του κατόρθωμα (φωτεινή εξαίρεση η Μαρία Ρεπούση). Για φανταστείτε να έλεγε κάτι ανάλογο ο εξίσου στωμύλος Αδωνις Γεωργιάδης; Θα χάλαγε ο κόσμος. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζητούσε την διαγραφή του από τη ΝΔ και λογής πυρακτωμένες πέννες θα μιλούσαν νυχθημερόν για χυδαιότητα…

Δεν αποκλείεται, δε, οι διμοιρίες των αφιονισμένων-«οι δικοί του», δηλαδή-να επευφημήσουν τον Πολάκη ακόμη και για τα «τσίγκινα σωβρακάκια», φωνάζοντας «Πέστα Παύλο». Δυστυχώς ξεχνούν ότι ανάλογες επευφημίες ακούγονταν κατά το παρελθόν όταν εμφανιζόταν στο κοινό του ο Μένιος Κουτσόγιωργας («Πέστα Μένιο»)…

Ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο ο Παύλος Πολάκης. Το εννοεί. Δεν υποκρίνεται. Αλλά με λάσπη, με κραυγές και βία χτίζεις χτικιάρικες καλύβες που μπάζουν από παντού κι όχι καλύτερη κοινωνία. Ο πολιτικός λόγος της ευκολίας και της κορόνας εν ονόματι του λαού δεν είναι ίδιον προοδευτικού ανθρώπου. Είναι η επιτομή του λαϊκισμού.

Ονειρεύεται ανοιχτές θάλασσες ο Πολάκης. Αλλά ναυαγεί στα τενάγη και στα λασπόνερα που ο ίδιος δημιουργεί. Ναι, αδικεί και πτυχές του εαυτού του. Πρωτίστως, όμως, αδικεί την Αριστερά και το κόμμα του, ευνοώντας όσο κανείς την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Εχει δίκιο επ΄αυτού ο Κούλογλου: Αν δεν υπήρχε ο Πολάκης, η ΝΔ έπρεπε να τον εφεύρει…

ΥΓ: Κι άλλο βούτυρο στο ψωμί της ΝΔ. Από την Τασία Χριστοδουλοπούλου αυτή τη φορά. Που δεν μπήκε στον κόπο να αναλύσει τι σημαίνει κυβερνώ αλλά δεν ασκώ πλήρη εξουσία, αλλά νομιμοποίησε στο κοινό της και στην κοινωνία την όψη αμιγώς κομματικού κράτους, χωρίς καμμία συναίσθηση για την ουσία αλλά και για τις επιπτώσεις του λόγου της.

Παραθέτουμε το σχετικό απόσπαμα (από τα «Παραπολιτικά») ομιλίας της σε κομματική συγκέντρωση:

«Εμείς κάναμε διάφορες τομές που δεν ξέρω αν άξιζαν τον κόπο, κάναμε να γινονται οι γραμματείς και οι διευθυντές αυτοί που θα χαν τα προσόντα, ενώ είναι γνωστό πως οταν θες να κανεις την πολιτική σου, πρέπει να έχουμε ανθρώπους δικούς μας, να μπορούμε επί τόπου να τους επηρεάζουμε. Δηλαδή έγω έχω κάτσει και έχω σκεφτεί ότι τι έκανε το ΠΑΣΟΚ για να κυριαρχήσει το 1981 και γιατί τότε η Ν.Δ μιλούσε για πρασινοφρουρούς. Είχανε ρίξει όλο το κόμμα μέσα σε όλους τους θεσμους και προσπαθούσαν πραγματικά να τους ανατρέψουνε μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Αυτό ειναι νομίζω το μάθημα».

Γιάννης Τριάντης

news247.gr