Πολιτική τοποθέτηση του αναρχικού Βαγγέλη Σταθόπουλου από τις φυλακές Λάρισας

Αναδημοσιεύουμε από το Athens.ndymedia.org

Είμαι έγκλειστος εδώ και πάνω από ένα χρόνο, στο κλειστό κατάστημα κράτησης της Λάρισας. Βρίσκομαι προφυλακισμένος στην Λάρισα, παρόλο που τίποτα από την δικογραφία που έχει σχηματιστεί δεν δικαιολογεί την κράτησή μου. Χαρακτηριστικό της παρατεταμένης ομηρίας μου είναι ότι βασίζεται αποκλειστικά σε πολιτικά κριτήρια, στη στάση αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης που ακολούθησα με συνέπεια στη ζωή μου. Είμαι στην φυλακή σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας και της δολοφονικής διαχείρισης της από το κράτος και το κεφάλαιο, αγωνιζόμενος ενάντια στον οργανωμένο θάνατο που προσπαθούν να μας επιβάλλουν.

Από την Τέταρτη 2 Δεκεμβρίου βρίσκομαι σε μια φυλακή μέσα στη φυλακή, καθώς είχα διαγνωστεί θετικός στον Κορονοϊό. Συνεχίζω να αγωνίζομαι με όπλο την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη, δεν έχω τίποτα άλλο να διαθέσω πάρα τη ζωή μου.

Τίποτα δεν είναι πιο σαφές, αυτός ο αγώνας είναι ένας αγώνας μεταξύ ζωής και θανάτου.

Πίσω από τα γεγονότα…

Στις 30 Νοεμβρίου βρίσκεται επιβεβαιωμένο κρούσμα στην Α’ πτέρυγα. Η διεύθυνση των φυλακών ακολουθώντας την εγκληματική πολιτική που ασκούν οι προϊστάμενοί τους, αποφασίζει σαν «μέτρο προφύλαξης» να απομονώσει, με 24ωρο εγκλεισμό, τους κρατούμενους στους θαλάμους τους. Εδώ, να σημειώσω ότι οι θάλαμοι είναι μόλις 15 τ.μ. στα οποία στοιβάζονται 8 με 10 άνθρωποι. Οι περισσότερες φυλακές στην Ελλάδα έχουν παραπάνω από τους διπλάσιους κρατούμενους που μπορούν να χωρέσουν και η Λάρισα δεν είναι εξαίρεση αλλά τρανταχτό παράδειγμα. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη φυλακή στην Ελλάδα (όχι από πλευράς χωρητικότητας αλλά από υπερπληθυσμό), έχει φτιαχτεί για λιγότερα από 400 άτομα ενώ «φιλοξενεί» παραπάνω από 700. Σε μια φυλακή με τέτοια υπερπληρὀτητα, η διοίκηση αποφασίζει και διατάζει αυτό το κατασταλτικό μέτρο παρουσιάζοντας ως πρόληψη, αυτό που υπήρχε πριν σαν τιμωρία. Ουσιαστικά στερεί από τους κρατούμενους το δικαίωμα του προαυλισμού, τη δυνατότητα και το δικαίωμα μας ως φυλακισμένοι να έχουμε λίγο καθαρό αέρα, ενώ επιβάλλει τον συνωστισμό, κρατώντας τους κρατούμενους κλειδωμένους στους ήδη ασφυκτικά φορτωμένους θαλάμους. Την ίδια μέρα, στις 30 Νοέμβρη, στην Β´ Πτέρυγα, όπου βρίσκομαι έγκλειστος παραπάνω από ένα χρόνο, υπάρχει ύποπτο κρούσμα. Ο κρατούμενος επιβεβαιώνεται (1 Δεκέμβρη) ότι είναι θετικός στον Covid19. Το ύποπτο κρούσμα εδώ ερμηνεύεται ως εξής: ο άνθρωπος διαμαρτύρονταν επί πέντε ημέρες ότι δεν αισθάνεται καλά και η υπηρεσία της φυλακής αδιαφορούσε. Ο ΕΟΔΥ ήρθε σε τρεις μέρες, μετά από δικές μας πιέσεις και τη δημοσιοποίηση του γεγονότος.

Είχαν προηγηθεί οι φυλακές Διαβατών και Κέρκυρας, όπου τα τεστ καθυστέρησαν να πραγματοποιηθούν και μετράνε τις τραγικές απώλειες της κρατικής αδιαφορίας και πολιτικής, που όπως έχει αποδειχθεί θεωρεί τους κρατούμενους αναλώσιμους. Η διοίκηση των φυλακών επιχείρησε να θέσει σε καθεστώς απόλυτου εγκλεισμού και την Β´ πτέρυγα αλλά βρήκε σθεναρή αντίσταση από μέρους μας. Αρνηθήκαμε να μπούμε στα κελιά μας, διεκδικώντας τα αυτονόητα, να τηρηθούν τα υγειονομικά πρωτόκολλα και να γίνουν τεστ σε όλους, στο τελευταίο παραμείναμε ανυποχώρητοι. Δημοσιοποιήσαμε το γεγονός που η διεύθυνση της φυλακής ήθελε επιμελώς να κρύψει. Τα μαζικά τεστ έγιναν στο προαύλιο, μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει μπει στο εσωτερικό της φυλακής, ώστε να μπορεί να δει από κοντά τις συνθήκες που επικρατούν εδώ. Έχουμε ζητήσει επανειλημμένα να επισκεφτεί το εσωτερικό της φυλακής ο ΕΟΔΥ για να ελέγξει ο ίδιος και να διαπιστώσει αν τηρούνται τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Εάν ο ΕΟΔΥ έχει τόσο μεγάλο φόρτο εργασίας, ακόμα και μια ανεξάρτητη ομάδα από ειδικευμένους γιατρούς και δικηγόρους θα μπορούσε να βοηθήσει εδώ. Όμως οι φυλακές κρατούν τις πόρτες ερμητικά κλειστές. Εφόσον η κατάσταση στις φυλακές είναι ελεγχόμενη και δεν υπάρχει ανησυχία, γιατί οι συνθήκες εδώ παραμένουν αόρατες; Γιατί δεν έχει μπει σήμερα κανένας γιατρός στο εσωτερικό τους; Ποιοι έχουν ευθύνη για την υγεία των κρατουμένων οι δεσμοφύλακες, η διεύθυνση, το υπουργείο, ποιος θα ελέγξει αν τηρούνται τα υγειονομικά πρωτόκολλα, ποιος θα ελέγξει αν είναι δυνατόν να τηρηθούν εδώ τα υγειονομικά μέτρα οι γιατροί ή η αστυνομία και οι δεσμοφύλακες; Είναι εύκολο να λες ότι εδώ οι συνθήκες δεν αποπνέουν ανησυχία, όταν δεν υπάρχει κανείς να το διαπιστώσει, δεν μπορεί και να σε διαψεύσει. Είναι εύκολο να επιμένεις ότι η κατάσταση στις φυλακές είναι ελεγχόμενη, όταν πουθενά δεν γίνονται τεστ.

Έχουμε ζητήσει από την αρχή της πανδημίας επανειλημμένα να γίνονται τεστ σε κρατούμενους και κυρίως σε φύλακες, έχοντας στείλει τα αιτήματά μας στην πρώτη αλλά και στη δεύτερη καραντίνα, πριν τρεις μήνες, αποσαφηνίζοντας ότι η πολιτική της αδιαφορίας και των κατασταλτικών μέτρων, μόνο έκθετους μας αφήνει μπροστά στον κίνδυνο. Σήμερα είναι ήδη αργά, μέχρι τη στιγμή αυτή που γράφεται το κείμενο, οι θετικοί στον κορονοϊό-κρατούμενοι έχουν αυξηθεί δραματικά στους 173. Είναι πολλοστή φορά που ο ΕΟΔΥ έρχεται για τεστ, με τα κρούσματα σε κάθε νέα μέτρηση να αυξάνονται. (Τα κρούσματα είναι 173 με 3 νέα από την τελευταία τεστ και όχι όπως ψευδά ειπώθηκε ότι είναι 148, εκτός εάν 22 που έχουμε βγει από την καραντίνα αρνητικοί στα τεστ δεν υπάρχουμε ούτε σαν μετρήσιμες μονάδες. 170 – 22 = ;). Από τις 2 Δεκέμβρη που βγήκαν τα τεστ, όσοι βρεθήκαμε αρχικά θετικοί στοιβαχτήκαμε σε ένα θάλαμο που έχουν στριμωχτεί 60 κρεβάτια. Δυο εβδομάδες βρεθήκαμε σε απομόνωση 60 άτομα, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, μεταξύ μας άνθρωποι που έχουν χρόνια νοσήματα όπως διαβήτη και επιληψία, ηλικιωμένοι κρατούμενοι με ταλαιπωρημένη υγεία και τοξικοεξαρτημένοι με χαμηλό ανοσοποιητικό. Στοιβαγμένοι σε ένα χώρο, που όχι μόνο δεν τηρούσε κανένα υγειονομικό πρωτόκολλο αλλά ούτε καν υπήρχε κάποια υποτυπώδης προετοιμασία. Εμείς που νοσούμε αναγκαστήκαμε να καθαρίσουμε και να απολυμάνουμε την αίθουσα. Για να γίνει αυτό διεκδικήσαμε να έχουμε πρόσβαση σε χλωρίνες και απορρυπαντικά, κάτι που στην αρχή μας αρνήθηκαν, λέγοντας μας ενδεικτικά «ότι αυτά δεν υπάρχουν εδώ» (sic)! Και σαν να μην έφτανε αυτό στον ήδη υπερφορτωμένο θάλαμο, ήρθαν οι δεσμοφύλακες με εντολή της Διεύθυνσης να προσθέσουν και άλλους κρατούμενους που διαπιστωθήκαν θετικοί. Από τη δικιά μας πλευρά απαντήσαμε ρητά ότι δεν θα ανεχθούμε να στοιβαχτεί εδώ κανένας άλλος κρατούμενος, ούτε ένας που νοσεί να κοιμηθεί με στρώμα στο πάτωμα, να μην γίνουμε μια αποθήκη ανθρώπων, όπου πετιούνται όσοι νοσούν από Covid. Όσο μπορώ να ξέρω, γιατί η πολυήμερη απομόνωση μού στερεί την πρόσβαση σε πληροφορίες, μιας και μέχρι σήμερα, κανείς δεν μας έχει ενημερώσει για την κατάσταση μέσα στη φυλακή, υπάρχουν ακόμα άλλοι 4 θάλαμοι με θετικούς σε κορονοϊό, οι οποίοι κρατούνται μέσα στις ίδιες πτέρυγες απομονωμένοι ενώ κανένας κρατούμενος δεν προαυλίζεται. Στους θαλάμους-κελιά, σε όσους έχει βρεθεί κρούσμα τίθενται σε καραντίνα, βγαίνουν λιγότερο από 20 λεπτά μέσα στην πτέρυγα και μερικές φορές ούτε καν αυτό! Ενώ άμα περάσουν 14 μέρες χωρίς άλλο κρούσμα, μπορούν να βγαίνουν 1 ώρα το πρωί και 2 ώρες το απόγευμα μέσα στην πτέρυγα.

Φυσικά κανένας γιατρός δεν έχει επισκεφτεί μέχρι σήμερα την φυλακή, ο γιατρός της φυλακής έχει γίνει άφαντος εδώ και καιρό. Η μόνη περίθαλψη που έχουμε είναι οι μετρήσεις από την νοσηλεύτρια που εργάζεται στην φυλακή και από ένα κρατούμενο γιατρό που δουλεύει στο φαρμακείο της φυλακής. Δηλαδή 2 άνθρωποι, με ανεπαρκή ενημέρωση προσπαθούν να φροντίσουν 173 ασθενείς Covid19! Αυτές είναι οι πραγματικές μέθοδοι, με τις οποίες η διεύθυνση προσπαθεί να αποτρέψει την διασπορά του ιού, ακολουθώντας τις οδηγίες του υπουργείου εγκληματικής πολιτικής, διαψεύδοντας στην πράξη τις δηλώσεις των αρμοδίων ότι έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα! Να συμπληρώσω ότι η φυλακή της Λάρισας είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της χώρας και αυτή την στιγμή, σε διαρκή κατάσταση υπερπληρὀτητας, έχει βαρύτατο ιικό φορτίο και όλοι οι κρατούμενοι βρίσκονται σε κατάσταση κυλιόμενης καραντίνας με μηδαμινή ιατρική φροντίδα. Εδώ θα πρέπει να επισημάνω, για την αποκατάσταση της αλήθειας και του δίκαιου, πέρα από ό,τι λένε τα χαρτιά του υπουργείου για 7 ειδικευμένους γιατρούς και νοσηλευτές, ότι στην πραγματική ζωή ο άνθρωπος που έτρεξε για όλους όσοι νοσήσαμε βρίσκεται τώρα στη μονάδα αυξανομένης φροντίδας, Μ.Α.Φ, του νοσοκομείου Λάρισας, θετικός στον ιό, ένας γιατρός κρατούμενος που απλά δούλευε στο φαρμακείο. Σε αυτόν τον άνθρωπο και στις προσπάθειες που έκανε όλοι οι κρατούμενοι χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Σήμερα το εξειδικευμένο προσωπικό αποτελείται από μια νοσηλεύτρια και έναν κρατούμενο, ο οποίος δούλευε στη καθαριότητα και τώρα του ανατέθηκε να κάνει θερμομετρήσεις!! Και ενώ ήδη έχουμε δεχτεί μια πρωτοφανή περιστολή δικαιωμάτων και κεκτημένων, που με αγώνες μες στα χρόνια έχουν κερδηθεί, πλέον ζούμε χωρίς καμία ενημέρωση και δίχως να ξέρουμε τί μας ξημερώνει, με την υγεία μας να απειλείται άμεσα από τα μέτρα που μας έχουν επιβληθεί.

Είμαστε φυλακισμένοι με την επιβεβλημένη από το νόμο στέρηση της ελευθερίας μας! Εδώ στερούμαστε την ίδια την υγεία μας, δεν είμαστε ούτε πειραματόζωα, ούτε αποθήκες σωμάτων! Η ζωή είναι αναφαίρετο δικαίωμα μας, ή μήπως όχι;

Περί προσωπικής και πολιτικής ευθύνης

Το θετικό κρούσμα Covid βρέθηκε παρά την περικοπή και, τελικά, απαγόρευση των ανοιχτών αλλά και κλειστών επισκεπτηρίων, την απαγόρευση όλων των αδειών, τακτικών και εκπαιδευτικών, την απαγόρευση να δεχόμαστε τρόφιμα και ρούχα από συγγενείς μας, μέχρι και βιβλία και γράμματα κρίθηκαν ύποπτα για τη μετάδοση του ιού. Με το πρόσχημα της πανδημίας ως κρατούμενοι έχουμε δεχθεί σφοδρή επίθεση σε βασικά μας δικαιώματα, δικαιώματα που δεν μας χαρίστηκαν αλλά που έχουν κερδηθεί μέσα από κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις και σήμερα μας τα στερούν! Μέχρι και κρατούμενοι που είναι να αποφυλακιστούν παραμένουν στη φυλακή, περιμένοντας μήνες το συμβούλιο να συνεδριάσει. Έχει επιβληθεί πρωτοφανής περιστολή των δικαιωμάτων των κρατουμένων για την αντιμετώπιση του Covid και δεν έχει παρθεί τίποτα άλλο, πέρα από κατασταλτικά μέτρα. Περισσότερο από 8 μήνες, η πρόληψη από τον ιό σημαίνει περιστολή όλων των δικαιωμάτων που έχει κάθε κρατούμενος.

Έχω αναφερθεί και παλιότερα, ότι στη Λάρισα η φυλακή έχει δικό της σωφρονιστικό κώδικα που παράτυπα προσπαθεί να επιβάλει. Αν μέχρι χτες θεωρούνταν τα βιβλία, τα τρόφιμα και ο ρουχισμός ύποπτα για τη μεταφορά ναρκωτικών, τώρα είναι ένοχα για τη μετάδοση του κορωνοϊού. Ενώ η υπηρεσία αρνούνταν πεισματικά να μοιράσει μάσκες και αντισηπτικά, τα ψυχοφάρμακα για να κρατιέται η φυλακή «ήσυχη» δίνονται απλόχερα με το τσουβάλι. Παράλληλα η επιχείρηση καλά κρατεί σε αυτά που μας προμηθεύει η υπηρεσία, ό,τι παίρνουμε από την υπηρεσία δεν κολλάει αλλά όσα μας στέλνουν οι δικοί μας είναι ύποπτα για τη μετάδοση της ασθένειας. Εδώ καταχρηστικά θα συμπληρώσω ότι δεν υπάρχει πιο προφανής τρόπος για τη μετάδοση και διασπορά του ιού στη φυλακή από κάποιον σωφρονιστικό υπάλληλο ή από την εγκληματική αδιαφορία που έδειξαν εκείνοι, η διεύθυνση και το υπουργείο προς τους κρατούμενους. Στα πρώτα μαζικά τεστ που έγιναν βρεθήκαν θετικοί 8 δεσμοφύλακες και 53 κρατούμενοι. Ανάμεσα στους ασθενείς Covid19 βρίσκονται και τρεις νεοεισαχθέντες κρατούμενοι, που μόλις είχαν μπει στη φυλακή και βγαίνοντας από δεκατετραήμερη καραντίνα διαγνώστηκαν θετικοί! Εδώ θα πρέπει να συμπληρώσω ότι οποίος έμπαινε σε καραντίνα εισερχόμενος στη φυλακή, κρατιόταν στον ίδιο χώρο και οι κρατούμενοι εναλλάσσονταν δίχως να γίνονται τεστ σε κανέναν. Γιατί μπορεί να απαγορευτήκαν άδειες, επισκεπτήρια, μεταγωγές ακόμα και σε νοσοκομεία, μέχρι και αποφυλακίσεις αλλά οι μεταγωγές και οι προφυλακίσεις από πλευράς του υπουργείου δεν σταμάτησαν ποτέ και έγιναν ακόμα πιο εκδικητικές. Αυτή η ίδια εγκληματική πολιτική άφησε ανεξέλεγκτους τους δεσμοφύλακες όπου η ζωή των κρατουμένων έγινε ζήτημα προσωπικής τους υγιεινής. Παρά τις διαμαρτυρίες μας το υγειονομικό πρωτόκολλο δεν τηρήθηκε πουθενά, οι κρατούμενοι με δικές τους πιέσεις και με δικά τους έξοδα φρόντιζαν να μείνουν οι χώροι της φυλακής καθαροί, ενώ η όποια απολύμανση γινόταν με πενιχρά μέσα. Παράλληλα οι δεσμοφύλακες μπαινόβγαιναν ελεύθεροι χωρίς κανένα έλεγχο, προφανώς δίχως τεστ και αρκετές φορές χωρίς προστασία, θέτοντας τη ζωή των κρατουμένων σε κίνδυνο, χλευάζοντας μάλιστα την αγωνία τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ενώ επιμέναμε για τη χρήση μάσκας και γαντιών, οι απαντήσεις που παίρναμε ήταν του στυλ: ότι ο ιός δεν υπάρχει και ότι μας κοροϊδεύουν όλους. Τώρα που τόσος κόσμος έχει νοσήσει, τώρα μας έχουνε δώσει μάσκες και αντισηπτικά και φυσικά τώρα οι δεσμοφύλακες προσέχουν και έρχονται με στολές! Τώρα υπάρχει ιός και στην αγωνία των κρατουμένων δεν υπάρχει πλέον χώρος για χλευασμό. Να συμπληρώσω ότι η υπηρεσία των φυλακών σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας, 8 μήνες τώρα, μόνο τρεις φορές μοίρασε μάσκες μιας χρήσεως και αντισηπτικά και αυτό δεν σταμάτησε πάρα μόνο όταν η εξάπλωση του ιού έφτασε τον μέσο όρο, τα δυο πέμπτα της φυλακής να είναι θετικοί. Παρόλο που σήμερα τα μέτρα έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή, συνεχίζουν να επιβάλλονται σε όλες τις φυλακές της χώρας, ακόμα και στην Λάρισα όπου η σημερινή κατάσταση καταδεικνύει περίτρανα την αναποτελεσματικότητα τους. Μέτρα που κρίνονται άχρηστα, μιας και όχι μόνο δεν απέτρεψαν τον ιό να μπει στη φυλακή αλλά ευθύνονται για τη διάδοση και διασπορά του. Συνεχίζουν λοιπόν να επιβάλλονται παντού, σαν το τρανταχτό παράδειγμα στις φυλακές της Λάρισας να μην υπάρχει. Ωστόσο κάνεις δεν μπορεί να κρύψει ότι μέσα σε δυο βδομάδες 1 στους 5 κρατουμένους βρέθηκε θετικός στον ιό και συνεχώς τα κρούσματα απελπιστικά πληθαίνουν.

Την ανεπάρκεια των αντιδραστικών μέτρων του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και της γενικής γραμματέως αντεγκληματικής πολιτικής Σοφίας Νικολάου, που έχουν την ευθύνη, πληρώνουμε εμείς οι κρατούμενοι. Τα τραγικά τους λάθη, που έβαλαν την υγεία και την ζωή μας σε κίνδυνο, όχι μόνο δεν αποσύρονται αλλά παραμένουν σαν μια διαρκής τιμωρία. Ποιος μέσα στα σύγχρονα κολαστήρια θα κάνει έκκληση για ατομική ευθύνη σε ανθρώπους που βρίσκονται αυτή την εποχή δεμένοι πισθάγκωνα, που εδώ και μήνες βλέπουν ένα-ένα τα κεκτημένα τους να εξαφανίζονται. Ποιος θα επικαλεστεί την ατομική ευθύνη όταν για εμάς η αντιμετώπιση της πανδημίας είναι σαν να περνάμε πειθαρχικό μαζικά, δίχως να μας λένε πιο ακριβώς αδίκημα έχουμε διαπράξει. Θα αναλάβει κανείς άραγε, ευθύνη ατομική και πολιτική; Θα καταλογιστούν ποτέ ευθύνες σε όσους τους αναλογούν, δεσμοφύλακες, διεύθυνση των φυλακών, τους προϊσταμένους τους και την πολιτική ηγεσία για το έγκλημα που συντελείται σε βάρος μας; Ή εμείς, οι φυλακισμένοι εντός των τειχών σε τούτη την εποχή είμαστε αναλώσιμοι και τα εγκλήματα του κράτους πάνω στην υγεία μας και στις ζωές μας θα παραμείνουν ατιμώρητα; Ας σημειωθεί ότι αυτή η ακροδεξιά κυβέρνηση, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε όταν ανέβηκε στην εξουσία ήταν να μεταφέρει στην αστυνομία όλες τις αρμοδιότητες για τις φυλακές. Μια κίνηση άκρως αναχρονιστική και πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, που ομολογεί ότι πίσω από το δόγμα νόμος και τάξη κρύβεται ο αυταρχισμός και η αστυνομοκρατία. Τώρα η αστυνομία δεν είναι μόνο υπεύθυνη για τη σύλληψη κάποιου αλλά καθορίζει και τον τρόπο που θα εκτίσει την ποινή του. Τώρα είναι στην αρμοδιότητα του Υπουργείου προστασίας του Πολίτη για το πού και πώς ένας κρατούμενος θα εκτίσει αυτή την ποινή. Εδώ ο ολοκληρωτισμός παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την αστυνομοκρατία, η ίδια η αστυνομία που της έχουν δοθεί εξουσίες για απόλυτο έλεγχο πάνω στην ζωή των κρατουμένων αρνείται να αναλάβει την οποιαδήποτε ευθύνη για τα αντιδραστικά μέτρα που συνεχίζει να επιβάλει, ακόμα και όταν η αναποτελεσματικότητα τους έχει δείξει πόσο επικίνδυνο είναι για όλους όσοι έχουν την ατυχία να βρίσκονται αυτό τον καιρό έγκλειστοι εντός των τοίχων, στις ελληνικές δημοκρατικές φυλακές. Τα συμπεράσματα δικά σας…

Αποσυμφόρηση των φυλακών

Από τις 20 Μαρτίου έχει εκδοθεί οδηγία από το συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την πρόληψη των βασανιστηρίων προτείνοντας διάφορα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ανάμεσα τους βασικό μέτρο η αποσυμφόρηση των φυλακών. Πλήθος χωρών έχουν προχωρήσει σε αποσυμφόρηση λόγω της πανδημίας ακόμα και σε δομές που δεν είχαν ζήτημα υπερπληθυσμού. Ακόμα και σε κράτη με αυταρχικά καθεστώτα όπως το Σουδάν και η Τουρκία, υπό το καθεστώς του Ερντογάν, που εμείς οι «πολιτισμένοι» και δημοκρατικοί θεωρούμε τριτοκοσμικά, έχουν προχωρήσει στην αποσυμφόρηση των φυλακών λόγω Covid19. Στη «δημοκρατική» Ελλάδα δεν έχει παρθεί κανένα μέτρο παρόλο που συνταγματικά και νομικά υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει καμία πρωτοβουλία, απολύτως καμία, με την κράτηση των προσφύγων να αυξάνει συνεχώς τον υπερπληθυσμό σε όλα τα κέντρα κράτησης. Ενώ οι φυλακές σε όλη τη χώρα είναι ασφυκτικά γεμάτες, με τους κρατούμενους να συνωστίζονται στα κελιά, στους θαλάμους, στις πτέρυγες, νέοι κρατούμενοι συνεχίζουν ασταμάτητα να εισέρχονται στις ήδη υπερφορτωμένες δομές. Εδώ η κοινωνική απόσταση των δυο μέτρων αποτελεί ένα τραγικό αστείο. Η αποσυμφόρηση των ανοιχτών και κλειστών κέντρων κράτησης (όπως ονομάζονται σήμερα τα σύγχρονα κολαστήρια) αποτελούσε επιτακτική ανάγκη πριν το πρωτοφανές ξέσπασμα της «πανδημίας». Σήμερα που έχουν χαθεί τόσες ζωές από τον ιό, εύκολα θα καταλάβαινε κανείς ότι η αποσυμφόρηση δεν μπορεί παρά να είναι μονόδρομος και κάθε καθυστέρηση βάζει ζωές ανθρώπων σε κίνδυνο. Οι φυλακές αποτελούν έναν καθρέφτη της κοινωνίας, η αντανάκλαση της σύγχρονης φτώχιας εδώ στέκεται αδυσώπητη, κρατούμενοι δίχως λεφτά κάνουν θελήματα για ένα τσιγάρο, άνθρωποι δίχως κανέναν έξω αδυνατούν να εξασφαλίσουν την καθημερινή τους επιβίωση και η προσωπική υγιεινή αποτελεί πολυτέλεια. Εδώ όπως και στις περισσότερες φυλακές δεν απολαμβάνουν όλοι την «τρομερή πολυτέλεια» ενός βραστήρα η κάποιου κινητού, όπως καταδεικνύουν και προβάλλουν οι εισβολές που γίνονται στα κελιά από τα ειδικά τάγματα εφόδου της αστυνομίας, που τόσο πρόθυμα αναπαράγουν τα κανάλια. Εδώ οι άθλιες συνθήκες είναι η πραγματικότητα που θέλουν να κρύψουν. Γι’ αυτό τα σύγχρονα κολαστήρια έχουν γίνει αόρατα, αποτελούν το άβατο του υπουργείου Προ.Πο, γι’ αυτό δεν επιτρέπεται σε γιατρούς να μπουν, ακόμα και όταν πρόκειται για τους κρατικοδίαιτους υπαλλήλους του ΕΟΔΥ. Τα τεστ πραγματοποιήθηκαν και πραγματοποιούνται σε εξωτερικό χώρο, στην περίμετρο που βρίσκεται γύρω από τη σχολική εγκατάσταση που υπάρχει μέσα στη φυλακή. Αρκετά μακριά ώστε να μην γίνουν ορατές οι βασικές λειτουργίες τις φυλακής αρά και να μην διαπιστωθούν οι συνθήκες και τα υγειονομικά μετρά, εκθέτοντας τον τρόπο διαβίωσης των κρατουμένων μέχρι και σήμερα. Ίσως πάλι να δελεαστεί ο κόσμος από την εδώ πολυτέλειά και να υπάρξει αύξηση της εγκληματικότητας στην κοινωνία! Στις φυλακές υπάρχουν ηλικιωμένοι, ταλαιπωρημένοι με πολύχρονες παθήσεις, μωρομάνες, άνθρωποι που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, τοξικοεξαρτημένοι, κρατούμενοι που είναι μέσα με μικρές ποινές ή που οι ποινές τους φτάνουν στο τέλος τους, όλοι αυτοί θα μπορούσαν να αποφυλακιστούν υπό όρους ή με κατ᾽ οίκον κράτηση με βραχιολάκι. Δεν χρειάζεται κανείς να έχει επισκεφτεί την φυλακή ή να είναι ιδιαίτερα έξυπνος για να καταλάβει ότι τα κέντρα κράτησης παραμένουν μια διαρκής βόμβα Covid!

Η γενική γραμματέας αντεγκληματικής πολιτικής κυρία Νικολάου, ενώ στην αρχή της πανδημίας υποσχέθηκε ότι θα πάρει μέτρα για την αποσυμφόρηση των φυλακών, όταν τις επισκέφτηκε έκρινε τα ανύπαρκτα υγειονομικά μέτρα επαρκή και ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος για αποσυμφόρηση ενώ η πανδημία συνεχίζει να βρίσκεται σε έξαρση! Αντιθέτως η ίδια αντιδραστική πολιτική βρίσκει απόλυτα αναγκαίο να ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο στο οποίο αυξάνεται ο χρόνος κράτησης, εκεί που ο φυλακισμένος θα δικαιούται να κάνει αίτηση αποφυλάκισης, τώρα καλείται στον ίδιο χρόνο να αιτηθεί την άδεια, οπότε από το 1/5 έκτισης ποινής, το δικαίωμα της άδειας μεταφέρεται για την μεγάλη πλειοψηφία των κρατουμένων στα 3/10. Η ίδια η άδεια μειώνεται από 9 μέρες σε 5 μέρες και κουτσουρεμένη με τη σειρά της, γίνεται προϋπόθεση για να πάει κάποιος στις αγροτικές φυλακές. Από κεκτημένο γίνεται για όλους μέτρο επιτήρησης και ελέγχου, αφού και ένα μικρό πειθαρχικό παράπτωμα θα αποτελεί σοβαρό λόγο για να απορριφθεί η άδεια άρα και η δυνατότητα να μειωθεί η ποινή στις αγροτικές φυλακές, ενώ για τους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος καταργείται το κεκτημένο της άδειας και κατά συνέπεια η μεταγωγή σε αγροτικές και η μείωση της ποινής. Πλέον δεν χρειάζεται να καταδικαστείς για «τρομοκρατία» ή για βία κατά του κράτους, απλώς και μόνο να κατηγορηθείς είναι ισοδύναμο, ακόμα και αν το αδίκημα είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα. Με ένα νομοσχέδιο που φωτογραφίζει λοιπόν τους αντιφρονούντες και νομιμοποιεί την εκδικητικότητα, νομιμοποιεί για όλους τους κρατούμενους τον περιορισμό των δικαιωμάτων τους, κάνοντας την άδεια μέθοδο αυστηρής επιτήρησης. Έτσι καταργούνται σιγά-σιγά οι αγροτικές φυλακές, καθώς γίνονται υπόθεση για λίγους, επαναφέροντας παράλληλα τις φυλακές τύπου Γ για απείθαρχους κρατουμένους και αμετανόητους πολίτικους αντιπάλους του καθεστώτος. Αυτή είναι λοιπόν η αντεγκληματική πολιτική που δεν βρίσκει κανένα λόγο να προχωρήσει, πάρα τα τόσα κρούσματα και τους θανάτους σε αποσυμφόρηση και δεν χάνει την ευκαιρία να προχωρήσει ακόμα βαθύτερα στο δόγμα νόμος και τάξη, μέσα σε μια κατάσταση που οι φυλακές ασφυκτιούν από κατασταλτικές πρακτικές και οι κρατούμενοι εκτεθειμένοι στο φόβο του ιού έχουν μειώσει της αντιστάσεις τους. Σήμερα που οι κρατούμενοι βρίσκονται σε μια διαρκή κυλιόμενη απομόνωση τα νομοσχέδια του κράτους δεν δείχνουν πάρα ένα ζοφερό μέλλον. Η αποσυμφόρηση, αν ήταν πριν λύση, τώρα είναι επιτακτική ανάγκη. Να επαναλάβω η ότι κατάσταση στις φυλακές δεν είναι ανευθυνότητα, είναι ένα διαρκές έγκλημα, και ότι οι φυλακές είναι αντανάκλαση της ίδιας της κοινωνίας.

Κλεισμένος περισσότερο από ένα χρόνο εδώ, βρέθηκα απομονωμένος σε μια ανθρώπινη αποθήκη-καραντίνα στην οποία είχαν στοιβαχτεί 60 άνθρωποι. Επί 14 μέρες δεν βγήκαμε έξω, δεν μας είδε επίσημα γιατρός και δεν είχαμε καμία απολύτως ενημέρωση τόσο για την ίδια μας την υγεία όσο και για την κατάσταση που επικρατεί στη φυλακή. Γυρίζοντας πίσω στο θάλαμο καταλαβαίνεις ότι η υπόλοιπη φυλακή δεν είναι σε καλύτερη μοίρα, ο προαυλισμός μάς έχει απαγορευθεί, μέχρι και σήμερα μετά από διεκδικήσεις και διαμαρτίες έχουμε καταφέρει να βγαίνουμε στο προαύλιο μια ώρα, όλοι βρισκόμαστε σε μια διαρκή απομόνωση. Στην β πτέρυγα του ορόφου στον οποίο είμαι υπό κράτηση, υπάρχουν δύο θάλαμοι με ασθενείς Covid, ενώ άλλοι δύο θάλαμοι βρίσκονται σε καραντίνα. Ανάλογη είναι και η κατάσταση που επικρατεί και στους άλλους δυο ορόφους, όλοι αναγκαζόμαστε να μένουμε και να κινούμαστε μέσα στην ίδια πτέρυγα. Βάση του συνωστισμού που επικρατεί μέσα στις φυλακές οι κρατούμενοι δεν μπορούν να προστατευτούν, κολλώντας πια ο ένας τον άλλο.

Και ενώ ο ιός φαίνεται να έχει στεριώσει για τα καλά στις φυλακές της Λάρισας, οι ζωές όλων μας, αν θα κολλήσουμε ή αν θα ξανακολλήσουμε ή πόσο βαριά θα περάσει κάποιος την αρρώστια, ή αν θα πεθάνει από αυτή είναι καθαρά θέμα τύχης. Εδώ η πολιτική που ακολουθείται έχει δημιουργήσει ένα ανθρώπινο ντόμινο, έτσι η καραντίνα γίνεται κυλιόμενη και καθημερινό καθεστώς η απομόνωσή μας. Και ενώ η πραγματικότητα στη φυλακή της Λάρισας έχει διαψεύσει περίτρανα την αποτελεσματικότητα των μέτρων, αντί να αποσυρθούν και να καταργηθούν συνεχίζουν να επεκτείνονται παντού και να επιβάλλονται σε όλες τις φυλακές. Κι αν έξω από τα τείχη, υγειονομικά μέτρα σημαίνει καταστολή, τότε εύκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει, τι σημαίνει να βρισκόμαστε σε διαρκές καθεστώς επιβεβλημένης καραντίνας εδώ μέσα.

Τα στοιχεία που αντιπαραθέτω στο κείμενο αυτό άρχισαν να γράφονται, όταν βρέθηκα θετικός στον ιό του covid 19. Άρχισα να καταγράφω την κατάσταση και τις εξελίξεις, τις τραγικές παραλήψεις και την εγκληματική αμέλεια. Όταν στοιβαχτήκαμε 60 άνθρωποί, οι πρώτοι που βρεθήκαμε θετικοί, όταν διεκδικήσαμε και με πείσμα, καταφέραμε να γίνουν μαζικά τεστ σε όλους μες στη φυλακή. Σήμερα, που η κατάσταση στις φυλακές της Λάρισας δεν απασχολεί ιδιαίτερα την δημοσιότητα, έπειτα από τις ψευδείς διαβεβαιώσεις και καθησυχαστικές δηλώσεις από πλευράς της ¨Αντί¨ εγκληματικής πολιτικής, τα κρούσματα (εάν δεν αφαιρέσουμε και αυτούς που έχουν νοσήσει και τώρα είναι καλά!) έχουν φτάσει 241! Εδώ τα γεγονότα καταγράφονται πιο ζοφερά και καταδεικνύουν τα ψευδή και τη σκοπιμότητα με την οποία καταγράφονται ή αποκρύπτονται τα νούμερα! Εδώ οι κρατούμενοι με την πλάτη στον τοίχο, μην γνωρίζοντας τι μας ξημερώνει η επόμενη μέρα, έχουμε κοινή συνείδηση ότι η προκλητική αδιαφορία απέναντι στην υγεία έχει γίνει πια κυβερνητικό διάταγμα και ότι η ανθρώπινη ζωή ήταν και παραμένει εκτός πολιτικής ατζέντας. Ο αυταρχισμός του κράτους σε όλο του το μεγαλείο!

Μέρος Β Ένα χρόνο Φυλακή (+)

Να μην συνηθίσουμε τo θάνατο γύρω μας…

Η κυρίαρχη τάξη αυτού του κόσμου έμαθε να επιβιώνει από την κρίση, έμαθε να τη διαχειρίζεται, επεκτείνοντάς την προς όφελός της. Τίποτα δεν μπορεί να κρύψει πια ότι αυτός ο κόσμος τρέφεται χρόνια με τις σάρκες του. Εδώ και τριάντα χρόνια, οι επιδημιολόγοι μιλούν για φόβο ξεσπάσματος επιδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο και όπως έχει αποδειχθεί με τραγικά για όλους αποτελέσματα, δεν υπήρχε καμία απολύτως προετοιμασία. Ο κίνδυνος για το ξέσπασμα μιας παγκόσμιας επιδημίας δεν είναι κάτι το καινούριο, έχει χρόνια πια που έχει επισημανθεί, το ότι δεν έγινε τίποτα ώστε να αποφευχθεί, αποτελεί τη βασική αιτία της σημερινής κατάστασης. Αντιθέτως ο κοινωνικός πλούτος μετατράπηκε σε κέρδος εταιριών και σε εξοπλισμό των καθεστώτων για τη διατήρηση της εξουσίας τους. Τίποτα δεν μπορεί να πείσει περισσότερο από την ίδια την πραγματικότητα ότι όλο το παγκόσμιο σύστημα εξοπλίζει συνέχεια στρατό και αστυνομία, για να συντηρήσει αυτόν τον γερασμένο κόσμο με τη βία, την οποία συνέχεια οργανώνει και μονοπωλεί. Δεν υπάρχει καμία πλέον υπερβολή στο να πει κανείς ότι η υγεία και η ζωή σε αυτό τον πλανήτη, μετράνε μόνο ως μονάδες κέρδους, ότι είναι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη που έχει πια μετατραπεί σε ευτελή αξία. Ότι ο ίδιος ο άνθρωπος έγινε απλά ένας φτηνός κουβαλητής προϊόντων και η ίδια η ζωή κατάντησε ένα υποπροϊόν της ίδιας του της εργασίας. Αυτή λοιπόν, είναι η σύγχρονη πραγματικότητα στην οποία μας εξαναγκάζουν να επιβιώνουμε και πλέον απαγορεύει στον άνθρωπο να ορίζει ο ίδιος την ζωή του. Αυτό το σύστημα που μας στερεί το κάθε δικαίωμα πάνω της, δεν μπορεί να πείσει πια κανέναν ότι αποτελεί το παρόν και το μέλλον.

Σε αυτή τη συνολική επίθεση, την διαχείριση μιας όντως προφανής επικίνδυνης επιδημίας, το ελληνικό κράτος δεν έμεινε πίσω, αντιθέτως εκμεταλλεύτηκε τον ιό Covid 19 για να επιβάλλει το δόγμα νόμος και τάξη. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, όλη η κοινωνία έχει δεχτεί μια σφοδρή επίθεση με τον έλεγχο να αυξάνεται σε καθημερινό επίπεδο. Δεκάδες αρτηριοσκληρωτικοί νόμοι να ψηφίζονται ο ένας μετά τον άλλο, στραγγαλίζοντας το σύνολο των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων. Όσο λοιπόν «Μένουμε Σπίτι» ψηφίστηκαν αντεργατικοί νομοί, με τις υπερωρίες να μην πληρώνονται ποτέ, οι εργατικές συμβάσεις έγιναν διάτρητες, οι απολύσεις έγιναν η εύκολη λύση στα χεριά των εργοδοτών, το δικαίωμα στην απεργία συρρικνώνεται ή απλά καταστέλλεται. Το «Μένουμε Σπίτι» σημαίνει την κατάργηση του ελεύθερου χρόνου, περισσότερη δουλειά και λιγότερα χρήματα σε όλους, να βγαίνουμε από το σπίτι μόνο για δουλειά και ξανά μέσα. Ενώ ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο υπηρετικό προσωπικό που η συνεχής εργασία μέσα στο σπίτι τού επιτρέπει την έξοδο μόνο για κατανάλωση, ενώ οι υπόλοιποι στοιβάζονται σε μέσα μαζικής μεταφοράς, συνωστίζονται σαν πρόβατα που οδηγούνται στην σφαγή για τη διάσωση του καπιταλιστικού οικοδομήματος.

Μέσα στη λογική του γενικού ξεπουλήματος, γίνεται η μεγαλύτερη ληστρική εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου, ο οποίος γίνεται ιδιοκτησία πλουσίων και αντικείμενο αχαλίνωτης εκμετάλλευσης των εταιριών. Σε μια κατάσταση γενικής δυσαρέσκειας, έχοντας ο κόσμος στενάξει από την κρίση και τα μνημόνια, σήμερα σέρνεται μαζικά ακόμα περισσότερο στη φτώχια και στην ανεργία. Με το σύνολο του κρατικού μηχανισμού να δείχνει πόσο απροετοίμαστο στάθηκε στο ξέσπασμα του ιού και την πλήρη ανικανότητα διαχείρισής του, να θέλει να μεταθέσει στους ίδιους τους πολίτες την ευθύνη και να επιδίδεται σε ένα ρεσιτάλ απαγορεύσεων. Προφανώς όλο αυτό καλλιεργεί ένα γενικότερο αίσθημα ανασφάλειας και φόβου, φόβου όμως που επιμελώς καλλιεργήθηκε από τα ακριβοπληρωμένα ΜΜΕ, μέσα από ψεύδη και χρησιμοποιήθηκε από τους κυβερνώντες για να ελέγξουν τη γενική δυσαρέσκεια και να επιβάλλουν τα σχέδιά τους. Και ενώ σε μια τέτοια κατάσταση, εύλογα θα περίμενε κανείς την ενδυνάμωση του συστήματος υγείας με καινούριες ΜΕΘ, γίνεται περιορισμός στα κονδύλια για τα νοσοκομεία. Δεν φρόντισαν καν να υπάρχει ειδικευμένο προσωπικό, για να στελεχώσει τις ήδη ελάχιστες που ασφυκτιούν ενώ η εξάπλωση του ιού αφήνει καθημερινά νεκρούς, μετά από 8 μήνες δεν υπάρχουν ακόμα κρεβάτια για τους ασθενείς. Αντιθέτως, η αστυνομία είναι αυτή που εξοπλίζεται για να αποκτά συνεχώς περισσότερη εξουσία, να μετατρέπεται σε ένα σύγχρονο στρατό κατοχής. Με σαφή στόχο να επιβάλλει άθλιες συνθήκες διαβίωσης σε όλο τον ιστό της κοινωνίας, να επιτίθεται σε καθετί που αντιστέκεται, σε ό,τι στέκεται εμπόδιο στον οργανωμένο θάνατο που θέλουν να μας επιβάλλουν. Όσο μένουμε σπίτι, άγριο πογκρόμ καταστολής και αυταρχισμού έχει ξεσπάσει προς σε όλες τις κατευθύνσεις, ποινικοποίηση των αγώνων των μαθητών στέλνοντας μπάτσους και εισαγγελείς, αιματοκύλισμα των νέων στις πλατείες, απαγόρευση των διαδηλώσεων και διάλυσή τους με απίστευτη βιαιότητα, μέχρι και η δημόσια συνάθροιση απαγορεύτηκε, με την κυβέρνηση να κατεβάζει στους δρόμους πάνω από 5.000 αστυνομικούς ώστε να αποφευχθεί η συγκέντρωση άνω των τεσσάρων ατόμων!

Βρίσκομαι παραπάνω από ένα χρόνο εδώ μέσα, είμαι πολιτικός κρατούμενος με τραγικό γεγονός να νοσήσω από τον ιό του cοvid 19, αποτέλεσμα της παρατεταμένης ομηρίας μου. Βίωσα στο πετσί μου την παντελή απουσία υγειονομικών μέτρων και την αντικατάστασή τους από μια πληθώρα κατασταλτικών μέτρων που καταχρηστικά επιμένουν να μας επιβάλλουν, λες και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και ο συνωστισμός δεν στάθηκαν από μόνα τους ικανά για την είσοδο του ιού, τη διάδοσή του και τη διασπορά του στη φυλακή. Η εγκληματική πολιτική του υπουργείου πανηγυρικά απέτυχε, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα την αναποτελεσματικότητα των μέτρων αλλά και την εκτεταμένη και σκόπιμη αδιαφορία απέναντι στους κρατούμενους. Και ενώ η είσοδος του ιού ήταν θέμα χρόνου και τύχης, εμείς μέσα από τις φυλακές φωνάζαμε αλλά προφανώς, εδώ σημασία δεν έχουν οι ζωές μας αλλά οι εντυπώσεις. Ψευδώς λεγόταν ότι η κατάσταση στις φυλακές είναι υπό έλεγχο, ότι δεν υπάρχει καμία ανησυχία, έλεγαν οι καθησυχαστικές δηλώσεις ενώ εδώ, οι ζωές όλων εκτίθονταν άμεσα σε κίνδυνο. Και αν η πραγματικότητα τους διέψευδε θριαμβευτικά, έπρεπε να αλλαχτεί, κάτι που αποπειράθηκαν με χυδαίες δηλώσεις να κάνουν, προσβάλλοντάς μας με προκλητικά ψέματα, όχι μόνο εμάς τους κρατούμενους που ζούμε εδώ, αλλά και τη νοημοσύνη όσων δεν σπεύδουν να καταβροχθίζουν ό,τι τους σερβίρει η κυβέρνηση.

Αγωνίστηκα από την αρχή της πανδημίας για μια αξιοπρεπή διαβίωση εδώ μέσα, που να μην καταστέλλει τα δικαιώματά μας και να στέκεται ικανή να μας προφυλάξει από την έξαρση της πανδημίας. Ενάντια σε όλο αυτό τον παραλογισμό, συνεχίζω να αγωνίζομαι, γιατί πέρα από τα φαιδρά δημοσιεύματα που θέλουν να διαψεύσουν τα γεγονότα, εκείνα πεισματικά συνεχίζουν να δείχνουν καθημερινά ότι είμαστε εκτεθειμένοι στον κίνδυνο.

Παρακολουθώντας προσεκτικά τι γίνεται έξω και βιώνοντας από πρώτο χέρι την πιο ακραία εκδοχή της κρατικής αναλγησίας και του αυταρχισμού, ο αγώνας αυτός έγινε κομμάτι της ζωής μου, χρειάστηκε μερικές φορές να βγω μπροστά, δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Ακόμη και εάν εσύ τη βγάλεις καθαρή, η αγωνία στα πρόσωπα γύρω σου δεν σε αφήνει να κάνεις πίσω και να σκεφτείς τον εαυτό σου. Το να σκέφτεσαι ότι θα πρέπει να μάθεις να συνηθίζεις το θάνατο γύρω σου. Ακόμα και αν εσύ τα καταφέρεις, δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να φωνάξεις τον δεσμοφύλακα, όταν κάποιος δίπλα σου χάνεται. Σε μια αποθήκη 60 ανθρώπων που μας είχανε στοιβάξει, που ποτέ δεν βγαίναμε στο φως του ήλιου, όλοι είχαμε χάσει την όσφρηση και τη γεύση. Όταν έπεφτε πια η νύχτα, βαριές πικρές ανάσες να προσπαθούν να δραπετεύσουν να μάθουν τι γίνεται εκεί έξω, αν θα βγούμε ζωντανοί από εδώ, να ψάχνουμε απεγνωσμένα ποιο είναι το έγκλημά μας για να καταπατείται έτσι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με μηδαμινή φροντίδα και καμία πληροφόρηση, να νιώθεις καθημερινά ότι προσβάλλουν την περηφάνεια σου, καταπατώντας κάθε σου δικαίωμα στη υγεία και στη ζωή. Μας παίζουν κορώνα-γράμματα.

Τώρα όλη αυτή η αγωνία έχει μεταφερθεί σε εκείνους που δεν νοσήσαν, συνάμα ακούγονται φήμες ότι ο πραγματικός αριθμός κρουσμάτων είναι μεγαλύτερος από αυτά που λέει η διεύθυνση της φυλακής. Αν κάποιοι από μας αρρώσταιναν βαριά, θα αυξανόταν επικίνδυνα το φορτίο για όλους και αυτό ισχύει και τώρα. Αν ήθελαν να μας επιβάλλουν τη θανατική καταδίκη, τουλάχιστον ας μας πυροβολούσαν, θα ήταν πιο έντιμο από το να μας αφήσουν στο έλεος μιας αρρώστιας. Έπρεπε να βγω δυνατός από εκεί μέσα, όπου δίχως να σεβαστούν τίποτα και κανέναν μας στοίβαξαν, έπρεπε να βγω από αυτή την απομόνωση έχοντας ένα βάρος που πριν δεν είχα φανταστεί, το πόση αγωνία συσσωρεύτηκε και πώς το αίσθημα της αδικίας εδώ στάθηκε πιο δυνατό από κάθε νόσο. Όσο κι αν αγωνίστηκα, πίεσα και φώναξα για την αναγκαιότητα αποσυμφόρησής των φυλακών, αυτή η κατάσταση με ξεπερνάει. Η κυβέρνηση συνεχίζει το διαρκές έγκλημα που θέτει τον πληθυσμό των εγκλείστων σε κίνδυνο. Υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούσαν κάλλιστα να μην βρίσκονται εδώ, τον καιρό αυτό που η πανδημία θερίζει έτσι ώστε οι συνθήκες να γινόντουσαν ελάχιστα πιο ανθρώπινες για όλους μας.

Σήμερα που ο ιός έχει ριζώσει μες την φυλακή, οι μετρήσεις του ΕΟΔΥ γίνονται κάθε εβδομάδα σε όλες τις πτέρυγες της φυλακής, ανεβάζοντας ολοένα τον αριθμό των κρατουμένων που νοσούν από covid 19. Τώρα που έχουμε φωνάξει και γνωστοποιήσει την κατάσταση που επικρατεί εδώ, μετά από τόση δημοσιοποίηση των γεγονότων, μας έχουν φέρει αρκετές μάσκες και αντισηπτικά. Αλλά μόνο στις φυλακές της Λάρισας, στις άλλες φυλακές δεν συμβαίνει το ίδιο, από όσο μπορώ να γνωρίζω! Στην πτέρυγα Β στην οποία κρατούμαι, μετά από δική μας απαίτηση έχουμε καταφέρει να προαυλιζόμαστε κανονικά έπειτα από ένα μήνα καραντίνας για όλους, μέσα σε θαλάμους και στις πτέρυγες. Τούτο έγινε μετά από το τρίτο στη σειρά επαναλαμβανόμενο τεστ του ΕΟΔΥ, χωρίς να βρεθεί θετικό κρούσμα στην πτέρυγα Β, με τη διεύθυνση να επιμένει να απομονώνει τους κρατούμενους στους θαλάμους και τις πτέρυγες. Να ακολουθεί αυτή τη βλακώδη εγκληματική πολιτική, στοιβάζοντας τους φυλακισμένους τον έναν πάνω στον άλλον και κρατώντας τα προαύλια κλειστά. Επιμείναμε και καταφέραμε να προαυλιζόμαστε, διότι τίποτα πλέον δεν μπορεί να κρύψει ότι η απουσία υγειονομικών μέτρων και η πληθώρα κατασταλτικών, όχι μόνο δεν περιόρισε τον ιό αλλά διευκόλυνε και την εξάπλωσή του. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εάν υπάρξει κάποιο άλλο κρούσμα, η πτέρυγα δεν θα επανέλθει στο ίδιο απάνθρωπο καθεστώς που έχει επιβάλλει το υπουργείο και ακολουθούν πιστά οι διευθύνσεις των φυλακών ως προστασία από την πανδημία. Λες και κανείς δεν βλέπει τα αποτελέσματα αυτή της πολιτικής. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα. Θέλουμε να δούμε τα κοντινά μας πρόσωπα, τους συγγενείς μας που έχουμε ξεχάσει τα πρόσωπά τους. Να μπορούμε να βλέπουμε τους δικηγόρους και να ενημερωνόμαστε για τις υποθέσεις μας. Να σπάσουμε την απαγόρευση των επισκεπτηρίων και να αντικαταστήσουμε την καταστολή με υγειονομικά μέτρα. Να έχουμε δικαίωμα στην υγεία και στη ζωή, στις οποίες τόσο καιρό μας αρνούνται κάθε πρόσβαση.

Χωρίς να τρέφω καμία ελπίδα προσωπικά ότι, παρόλο που ανήκω στις ευπαθείς ομάδες και είμαι προφυλακισμένος, σε οποιαδήποτε περίπτωση η αποσυμφόρηση δεν θα με αφορά. Εξάλλου η εκδικητικότητα των διωκτικών αρχών απέναντι σε ό,τι πρεσβεύω πολιτικά είναι προφανής και δεδομένη, διάχυτη σε κάθε κατασταλτική μεθόδευση σε όλη τη διάρκεια της παρατεταμένης πολιτικής μου ομηρίας.

Η Αλληλεγγύη στο στόχαστρο

Σε ό,τι αφορά τώρα την υπόθεσή μου, είναι από τις πρώτες νέου τύπου αντί-τρομοκρατικές επιχειρήσεις έκτακτης ανάγκης, που αποσκοπούν να δείξουν έργο από την πλευρά της αστυνομίας και της κυβέρνησης και να στεφθούν με επιτυχία, ακόμα και αν η πραγματικότητα τούς διαψεύδει.

Όπως ήταν λοιπόν αναμενόμενο, η υπόθεσή μου στέφθηκε με επιτυχία, όπου αξιωματούχοι της κυβέρνησης και της αστυνομίας αλληλοσυγχαίρονταν και ευλογούσαν τα γένια τους πριν καλά να ανοίξει η δικογραφία, με εμένα να στερούμαι κάθε τεκμήριο αθωότητας και να οδηγούμαι στη φυλακή με το μισό ποινικό κώδικα φορτωμένο στην πλάτη μου! Η σύλληψη μου έρχεται λίγους μήνες μετά από την ανάληψη της εξουσίας από αυτή την ακροδεξιά κυβέρνηση που προσπαθεί να δείξει ότι παράγει έργο, μην έχοντας κανένα σχέδιο. Ρίχνει όλο το βάρος της στο δόγμα νομός και τάξη, και έτσι εμφανίζονται τα σενάρια περί εγχώριας τρομοκρατίας άρα και τα σενάρια της επιτυχίας για την αντιμετώπιση της. Φυσικά, για μια ακόμη φορά τα καθεστωτικά ΜΜΕ αρχίσαν να αναπαράγουν τα σενάρια της αστυνομίας σε ένα όργιο παραπληροφόρησης και τρομολαγνείας. Παρουσιάζοντάς με σαν ένα δάσκαλο κουνγκ φου που θέλει να φτιάξει τον προσωπικό του στρατό και από την άλλη σαν τον άνθρωπο-κλειδί σε φανταστικά μελλοντικά χτυπήματα. Προφανώς δεν είχε καμία σημασία το ότι αυτή η οργάνωση για την οποία κατηγορούμαι είχε σταματήσει να δρα περισσότερο από τρία χρόνια, ούτε ότι τον περισσότερο καιρό που δρούσε εγώ ήμουν στη φυλακή ή έτρεχα για πολύ καιρό σε δικαστήρια. Δεν υπάρχει εδώ καμία λογική απάντηση; Από τότε που αποφυλακίστηκα προσπάθησα με κόπο να ξαναφτιάξω τη ζωή μου, φυσικά κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της αστυνομίας, αλλά προφανώς ούτε αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Την ώρα που με κατηγορούν ότι υποτιθέμενα διέπραττα ληστεία, τελείωνα το μάθημα στη σχολή μου και μετέπειτα βρέθηκα σε άλλη περιοχή, διάφοροι άνθρωποι πιστοποιούν ότι κινήθηκα, ότι έκατσα να φάω κάτι και να πιώ μια μπίρα, εύλογα θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί, πώς μπορώ να είμαι σε δύο μέρη ταυτοχρόνως.

Επίσης, αδιάψευστο στοιχείο ενοχής μου είναι ένα ανώνυμο τηλεφώνημα (συνήθης γελοία πρακτική της αστυνομίας, γνωστή από τη χούντα, που έχει επιτυχία μέχρι σήμερα) που με κατονομάζει, κάτι που ισχυρίζεται η αστυνομία, ενώ ούτε να το εντοπίσει μπορεί, ούτε να ανιχνεύσει από που προέρχεται! Είναι σχεδόν αστείο ότι η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία ισχυρίζεται εν έτη 2020, όπως σε πολλές άλλες υποθέσεις έτσι και σε αυτή, ότι δεν έχει αναγνώριση κλήσης, ωστόσο με ενοχοποίησε μετά από «ανώνυμο τηλεφώνημα» που δέχθηκε. Από τα ρετάλια μιας παλιάς δικογραφίας (είχα κριθεί ένοχος για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, δίχως να κριθώ ένοχος για καμία πράξη και χωρίς να μου έχει αποδοθεί κάποιος ρόλος στην οργάνωση!) μετατρέπομαι σε εκείνο το θεαματικό χαρτί που χρειάζονταν για να αποκτήσει βάρος όλη αυτή η επιχείρηση. Μέσα από παραπληροφόρηση και ψευδείς εντυπώσεις η αστυνομία προσπαθεί να διαδώσει ευφάνταστα σενάρια βγάζοντας από τη μύγα ξύγκι. Έτσι και στη δική μου δίωξη, παρουσιάζει τα σενάρια σαν γεγονότα, εκβιάζει καταθέσεις που με ήθελαν ένοχο και μαγειρεύει στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής ένα βαρύ κατηγορητήριο, ενώ παράλληλα τα ΜΜΕ αποδομούν την προσωπικότητά μου. Πέρα λοιπόν από φτηνά σενάρια εντυπωσιασμού, από την αρχή της πολιτικής μου ομηρίας δεν είδα πάρα την εκδικητικότητα των διωκτικών αρχών στο πρόσωπό μου και το μένος που τρέφουν για όσους αγωνίζονται και για ό,τι αυτοί πρεσβεύουν. Από την ασφάλεια δέχτηκα πιέσεις και χτυπήματα για να σπάσω. Ήθελαν να αποδεχτώ κάτι το οποίο και οι ίδιοι γνώριζαν καλά ότι δεν μου αναλογούσε. Όταν αυτό δεν κατέστη δυνατό, γελούσαν χαιρέκακα και μου έλεγαν ότι με τυλίξαν σε μια κόλλα χαρτί, ανακοινώνοντας μετέπειτα τις βαρύτατες κατηγορίες, μισή ώρα πριν οδηγηθώ σε εισαγγελέα και ανακριτή.

Στάλθηκα στις φυλακές της Λάρισας, μακριά από τους συγγενείς και τους δικηγόρους μου, ώστε να γίνει ακόμα ποιο δύσκολη η επικοινωνία μαζί τους. Παρακρατούν στοιχεία για καιρό στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής, που εσκεμμένα έμειναν έκτος δικογραφίας, ώστε να παραταθεί η κράτησή μου. Με εξπρές μεταγωγές για να απολογηθώ, στερώντας μου την πρόσβαση στη δικογραφία. Με έκτακτα «στρατοδικεία» όπου οι αποφάσεις παίρνονται αποκλειστικά από την αστυνομία και το δικαστικό σώμα απλά τις επικυρώνει. Με συμβούλια και ανακριτές να βασίζονται σε πιθανολογικά σενάρια ενοχής μου και να αγνοούν προκλητικά τα γεγονότα, τους μάρτυρες, τα εργαστηριακά αποτελέσματα, και επιστημονικές εκθέσεις. Να φτάνουν στο σημείο να χρησιμοποιούν τα ευρήματα ή μη ευρήματα DNA κατά πως συμφέρει τα σενάρια της αντιτρομοκρατικής. Δηλαδή, στην περίπτωση μου, αυτό που αποτέλεσε επιβαρυντικό στοιχείο – όπως ειπώθηκε – είναι το γεγονός ότι ΔΕΝ βρέθηκε DNA ή αποτύπωμα για την ταυτοποίησή μου, πέραν μιας γάζας. Όταν τα γεγονότα ομολογούν την αλήθεια, πρέπει τα γεγονότα να παραποιηθούν, ώστε η ίδια η αλήθεια να φιμωθεί. Σήμερα, μετά από ένα χρόνο, παραμένω έγκλειστος, ενώ δεν υπάρχει στην δικογραφία τίποτα που να δικαιολογεί την προφυλάκισή μου. Ούτε ψευδείς καταθέσεις, μιας και από την πρώτη στιγμή η άκυρη κατάθεση του συγκατηγορούμενού μου ενώπιον της αντιτρομοκρατικής δεν επιβεβαιώθηκε από τον ίδιο στον ανακριτή, για να έρθει σε δεύτερο χρόνο να με δικαιώσει, λέγοντας ότι αυτή η άκυρη κατάθεσή του πάρθηκε με βία και απειλές έχοντας αποκλειστικό στόχο να κατασκευάσει την ενοχή μου.

Ούτε φυσιογνωμικά ταιριάζω σε οτιδήποτε προσπαθούν να μου χρεώσουν. Το μόνο πραγματικό στοιχείο που στέκεται είναι το DNA μου σε μια γάζα, αυτό που φωνάζω από την αρχή. Ότι η μόνη εμπλοκή μου με την υπόθεση, είναι η έμπρακτη αλληλεγγύη μου, ότι όταν μου ζητήθηκε, παρείχα τις πρώτες βοήθειες σε ένα τραυματισμένο σύντροφο. Ενώ το μοναδικό στοιχείο είναι αυτό που πανηγυρικά αποδεικνύει ότι όσα έχω πει ισχύουν, επιπρόσθετα έρχονται και οι εργαστηριακές εκθέσεις για να με επιβεβαιώσουν. Παράνομα συνεχίζω να κρατούμαι, γιατί «μπορεί να προκύψουν στοιχεία εναντίον μου». Ωστόσο φτάνουν στοιχεία, που αντιθέτως, με απαλλάσσουν. Χωρίς να στοιχειοθετείται ένα χρόνο μετά, τίποτα εναντίον μου, επιμένουν να με κρατούν στην φυλακή με πιθανολογικά σενάρια της αστυνομίας, που σφραγίζουν οι ανακριτές, κάνοντας μου σαφές ότι σε ένα αυταρχικό κράτος η έννοια του δίκαιου αποτελεί διακοσμητικό στοιχείο. Βρέθηκα στο στόχαστρο της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας επειδή δεν σταμάτησα ποτέ να αγωνίζομαι ως αναρχικός ενάντια στο κράτος και την εξουσία. Επειδή όλα αυτά τα χρόνια συμμετείχα ενεργά σε πορείες, εργατικούς αγώνες και διαδηλώσεις, κινηματικές διαδικασίες, καταλήψεις, αντιφασιστικούς αγώνες, σε κάθε αγώνα για το γκρέμισμα του καπιταλιστικού οικοδομήματος.

Να μην επιβάλουν το θάνατο εντός μας

Αυτό το καθεστώς από την αρχή έδειξε ότι ανάμεσα στα σχέδιά του είναι η διάλυση των κοινωνικών αντιστάσεων, ότι τρέφει ιδιαίτερο μένος για όσους αγωνίζονται και ότι αποσκοπεί στην πολιτική εξόντωση των αντιπάλων του. Σήμερα, μέσα από ένα κατασταλτικό όργιο, θέλοντας να επιβάλλουν στην κοινωνία σιωπή νεκροταφείου, οι αγώνες και οι αγωνιστές βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο.

Η υπέρμετρη βία της αστυνομίας στις διαδηλώσεις, η σαρωτική επίθεση στα εργασιακά μας δικαιώματα, οι επαναπροωθήσεις και οι μαζικές απελάσεις προσφύγων και μεταναστών, οι εισβολές σε μαθητικές και πολιτικές καταλήψεις, η μόνιμη στρατοπέδευση αστυνομικών δυνάμεων στην περιοχή των Εξαρχείων, η συστηματική πια παρακολούθηση πολιτικών χωρών και ανθρώπων, οι στοχευμένες μεθοδεύσεις και τα «αντι»-τρομοκρατικά σενάρια, που καθιστούν την δικαιοσύνη διακοσμητικό στοιχείο που απλά τα σφραγίζει. Αγωνιστές σέρνονται σε δίκες, με σενάρια και κατασκευασμένα στοιχεία, ενώ δεν ξεχνάνε εκείνους που παραμένουν όμηροι στα χέρια του κράτους.

Έτσι, δεν ομολογείται πάρα η απόφαση του καθεστώτος να διαλύσει κάθε εστία αντίστασης και να εκδικηθεί όσους ακόμα αντιστέκονται, διευρύνοντας ακόμα περισσότερο το νόμο περί τρομοκρατίας, για να αγκαλιάσει ακόμα περισσότερο τις αντιστάσεις. Το καθεστώς εξαίρεσης στο οποίο ζούμε, περνά στη νομιμοποίηση της πολιτικής της εκδίκησης προς ό,τι κινείται εχθρικά προς τα συμφέροντα του, δημιουργώντας μια διάχυτη κατάσταση αυθαιρεσίας. Με τις αστυνομοκρατούμενες περιοχές, τον αυστηρό έλεγχο των δημόσιων χώρων, με τις ερημωμένες πόλεις να μοιάζουν όλο ένα και περισσότερο με στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν φαίνεται πουθενά ότι η συγκεκριμένη συνθήκη είναι προσωρινή. Όλοι αυτοί οι νόμοι, οι διατάξεις, η αστυνομική βία και ο καθημερινός έλεγχος, δεν νομίζω να αφήσουν το χώρο που έχουν καταλάβει όσο ο κόσμος παραμένει σπίτι. Μοιάζει σαν ένα αυταρχικό κράτος να παίρνει θέση μάχης σε ένα εξελισσόμενο σχέδιο έκτακτης ανάγκης, μια κατάσταση διαρκούς αντιεξέγερσης.

Από την αρχή της πανδημίας το καθεστώς δεν έκρυψε τις προθέσεις του και αυτές δεν είναι παρά αυταρχισμός σε όλα τα επίπεδα, με αποδέκτες όλη την κοινωνία. Και για την εδραίωσή του, πρέπει πρώτα να επιβάλει την αστυνομοκρατία. Σε συνθήκες που το ευνοούν, έδειξε περίτρανα τι κρύβεται πίσω από το δόγμα νομός και τάξη. Όσοι κυνηγήσαμε το φασισμό καταπόδας, όλα αυτά τα χρόνια θεωρήσαμε λανθασμένα ότι ο φασισμός αντλούσε τη δύναμη του από παρακμιακούς χούλιγκαν και νταβατζήδες, όμως η σπουδαιότερη δουλειά έγινε στο κοινοβούλιο. Πέρα από το δημοκρατικό ξέπλυμα που αποπειράθηκε και τη φαιδρή θεωρία των δύο άκρων, ο πραγματικός φασισμός είναι ακόμα στο κοινοβούλιο, η εκφασιστοποίηση του καθεστώτος είναι μια πραγματικότητα που πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί ακόμα και από εκείνους που προτιμούν να εθελοτυφλούν από το να αντιστέκονται.

Μέσα σε 8 μήνες ο κόσμος μοιάζει να γύρισε ανάποδα, σαν να πήγαμε 100 χρόνια πίσω. Σε παγκόσμιο επίπεδο έχει επιβληθεί αυστηρός κοινωνικός έλεγχος, έλεγχος ο οποίος καθημερινά γίνεται και πιο ασφυκτικός. Κεκτημένες βασικές κοινωνικές και ατομικές ελευθερίες έχουν χαθεί, τα ανθρώπινα δικαιώματα, που έχουν κερδηθεί με αγώνες καταπατούνται τόσο που η έννοια της ανθρώπινης ελευθερίας τίθεται υπό αμφισβήτηση από αυτήν την σύγχρονη πραγματικότητα, που θέλουν να μας επιβάλουν. Η κυρίαρχη τάξη δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να εκμεταλλευτεί το ξέσπασμα της επιδημίας προς όφελος της. Δεν χρειαζόμαστε καμία θεωρία συνομωσίας, για να πούμε ότι στόχος είναι το συνεχιζόμενο κέρδος που δεν σέβεται τον πλανήτη ούτε υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή. Τούτη είναι η φύση και η κίνηση αυτού του συστήματος, που δεν έκρυψε ποτέ ότι για να διατηρήσει την εξουσία στρέφεται στη ωμή βία και στον ολοκληρωτισμό. Ο αυταρχισμός είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος μιας επίπλαστης ελευθέριας! Οι αστυνομίες όλου του κόσμου κινούνται πια με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Από την Αμερική και τη Γαλλία μέχρι την γειτονική Αλβανία, μας κλέβουν τις ανάσες, το ανθρώπινο πυροβολείται πισώπλατα και αργοπεθαίνει σε έρημους δρόμους. Οι εξεγέρσεις έδειξαν τον τρόπο. Να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας ανήκει, αυτή είναι η μόνη λύση στο σύγχρονο απονεκρωμένο αστικό τοπίο.

Την αλληλεγγύη μου σε όσους-ες αντιστέκονται μέσα και έξω από τα κελιά

Λευτεριά σε όλους μας

Βαγγέλης Σταθόπουλος

Φυλακές Λάρισας

bloko.gr