Πόσα νεκρά παιδιά καθιστούν μεγάλο το ανθρωπιστικό κόστος;

Η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ισραήλ θέτει πολύ σοβαρά ερωτήματα για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον Ισραηλινό ομόλογό του, Μπένγιαμιν Νετανιάχου, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι πήγε στο Ισραήλ όχι μόνο «ως σύμμαχος, αλλά ως αληθινός φίλος». Επανέλαβε την υποστήριξή του στο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο».

Και κατέληξε ως εξής: «Κάναμε μια πολύ σαφή διάκριση μεταξύ της Χαμάς και του παλαιστινιακού λαού. Θα συνεχίσουμε να σας στηρίζουμε και να ελπίζουμε πως ό,τι και αν συμβεί πρέπει να συμβεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος. Μπορείτε να υπολογίζετε στην υποστήριξή μας, τη βοήθειά μας».

Εύλογα ο Νετανιάχου ευχαρίστησε τον πρωθυπουργό για την επίσκεψή του στο Ισραήλ και συνολικά τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Καλύτερα για το Ισραήλ δεν γίνεται.

Όσα δεν είπε ο Μητσοτάκης

Όσα είπε ο πρωθυπουργός είναι αποκαλυπτικά για τη λογική της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ακόμα πιο αποκαλυπτικά είναι όσα δεν είπε.

-Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν εξήγησε ποιο ακριβώς είναι κατά την κρίση του το «μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος». Οι 5.087 Παλαιστίνιοι (εκ των οποίων 2.055 παιδιά) που έχουν σκοτωθεί στη Γάζα μέχρι τώρα, είναι άραγε «μικρό» ανθρωπιστικό κόστος και μπορεί ως τέτοιο να γίνει ανεκτό ή (πολύ περισσότερο) να μεγαλώσει; Πόσα παιδιά πρέπει να σκοτωθούν για να θεωρηθεί μεγάλο το ανθρωπιστικό κόστος και να ζητήσει η ελληνική κυβέρνηση την άμεση κατάπαυση του πυρός;

-Ο πρωθυπουργός δεν ανέφερε επίσης ότι το Παλαιστινιακό δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη με την αιματηρή επίθεση της Χαμάς η οποία στοχοποιώντας αμάχους, παραβίασε τη διεθνή νομιμότητα.

Της επίθεσης είχε προηγηθεί η παράνομη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, η συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, η πρωτοφανής επέκταση του εποικισμού και η ένταση της βίας, οι συνεχείς προκλήσεις στο Αλ Άκσα τους τελευταίους μήνες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις δηλώσεις του δεν έκανε καν την τυπική αναφορά της ευρωπαϊκής διπλωματίας στη «λύση των δύο κρατών».

-Επίσης, δεν είπε τίποτα για την πρόσφατη ισραηλινή επίθεση στο συγκρότημα του Αγίου Πορφυρίου που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο δεκαοχτώ αμάχων. Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων τη χαρακτήρισε έγκλημα πολέμου του Ισραήλ.

Στους αντίποδες, η κυβέρνηση στην ανακοίνωσή της δεν ανέφερε καν ποιος τη διέπραξε. Την ίδια στάση της εύγλωττης σιωπής κράτηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τις δηλώσεις του με τον Νετανιάχου.

–Ο πρωθυπουργός, τέλος, δεν έκανε νύξη για τους κινδύνους περιφερειακής ανάφλεξης, μολονότι είναι εμφανές ότι η χερσαία εισβολή συνιστά αποφασιστικό βήμα στην κατεύθυνση της μετατροπής της σύρραξης σε περιφερειακό πόλεμο.

Οι «πρωτιές»

Η επίσκεψη Μητσοτάκη στο Ισραήλ σηματοδοτεί δύο «πρωτιές» για την ελληνική εξωτερική πολιτική. Για πρώτη φορά σε κρίσιμη στιγμή για τη Μέση Ανατολή, Έλληνας πρωθυπουργός συναντιέται με τον Ισραηλινό ομόλογό του στο Ισραήλ, χωρίς παράλληλα να συναντήσει στη Ραμάλα τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς.

Είναι ενδεικτικό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επιδίωξε να δει τον Πρόεδρο Αμπάς ούτε κατά τη Διάσκεψη Κορυφής του Καΐρου το περασμένο Σάββατο. Στο Κάιρο είχαν συναντήσεις με τον Αμπάς ο Πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, οι πρωθυπουργοί της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, καθώς και ο υπουργός Εξωτερικών της Ιαπωνίας.

Η δεύτερη «πρωτιά» για την ελληνική εξωτερική πολιτική είναι η ξεκάθαρη τοποθέτηση υπέρ του Ισραήλ. Στους αλλεπάλληλους πολέμους της Μέσης Ανατολής, οι ελληνικές κυβερνήσεις τοποθετούνταν παραδοσιακά στο «στρατόπεδο της ειρήνης», καλώντας για αποκλιμάκωση της έντασης και κατάπαυση του πυρός.

Τώρα ο πρωθυπουργός δίνει τις ευλογίες του στην επίθεση του Ισραήλ, βάζοντας τον αστερίσκο της τήρησης του Διεθνούς Δικαίου. Πέρα από τα ηθικά ζητήματα που εγείρει αυτή η στάση, πρόκειται για επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό. Η Ελλάδα βρίσκεται πολύ κοντά στη Μέση Ανατολή για να υιοθετεί μια πολιτική που μπορεί να ερμηνευτεί ως εμπλοκή στον πόλεμο.