Πού θα πάει από Δευτέρα το ΚΙΝΑΛ;

Όσοι από τους 270.000 που ψήφισαν την περασμένη Κυριακή, θα πάρουν μέρος στην τελική επιλογή αρχηγού του ΚΙΝΑΛ, θα έχουν μπροστά τους ένα απλό δίλημμα:

Θα κυλήσουν μπροστά τον τροχό του κόμματός τους, επιβάλλοντας στη θέση του αρχηγού τον φιλόδοξο Νίκο Ανδρουλάκη ή θα γίνουν μέρος της ένοχης επιμονής του Γιώργου Παπανδρέου να «δικαιωθεί»;

Ας μην υπάρχουν αυταπάτες: το ΚΙΝΑΛ είναι κόμμα που διαρκώς φθίνει. Από τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου οδήγησε το ΠΑΣΟΚ σε εκτροπή από τις ιδρυτικές ράγες του με τις επιλογές του.

Με δυο ακόμη αρχηγούς δεν έπεισε ότι έχει λόγο ύπαρξης.

Ο Ανδρουλάκης -με όσα μειονεκτήματα μπορεί να του βρει κανείς – είναι η τελευταία του ευκαιρία. Η μόνη ζαριά που μπορεί να ρίξει. Και αναλογικά καλύτερη από εκείνη που εκπροσωπούσε ο Σταύρος Θεοδωράκης με το «Ποτάμι».

Ο ευρωβουλευτής συνιστά από μόνος του ανανέωση και καινούργιο δρόμο – έστω στενωπό- προς το μέλλον .

Απέναντί του ο πρώην Πρωθυπουργός προτείνει απλώς τον εαυτό του και στα 70 του συνιστά αναπαλαίωση. Επιδιώκει να μετατρέψει το ΚΙΝΑΛ σε προσωπικό μηχανισμό καθυστερημένου απολογισμού του, για πεπραγμένα που έχουν ήδη καταδικαστεί από τον ελληνικό λαό. Αλλιώς δεν θα κυβερνούσε ποτέ ο Τσίπρας.

Με τον Ανδρουλάκη επικεφαλής , το ΚΙΝΑΛ δεν είναι βέβαιο ότι θα ανακάμψει. Θα χρειαστεί ιδεολογία και πολιτική , που να το διαχωρίζουν πειστικά από τους άλλους παίκτες , στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο. Αλλά τουλάχιστον θα έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει

Με τον Παπανδρέου θα δοκιμάσει απλώς την επανάληψη μιας αποτυχημένης κληρονομικής ηγεσίας που επιδιώκει να επιστρέψει ως απόπειρα αναπαραγωγής μιας δυναστείας.

Ούτε ο ίδιος «τόχει». Αυτοπυροβολήθηκε στην τελική ευθεία και έκανε πιο δύσκολη τη θέση του με τις χαμηλής ποιότητας επιθέσεις στον αντίπαλό του, την αυτοαναφορικότητα-και τις φαντασιώσεις για «νοθεία» αναίρεσε ο ίδιος.

Το εγχείρημα της επιστροφής χωρίς αιτία, δεν έχει χώρο να καρποφορήσει. Κανείς δεν θέλει επιστροφή στο -ατυχές- παρελθόν.

Αντίθετα η εκλογή Ανδρουλάκη είναι, κατ αρχήν τουλάχιστον, εμπροσθοβαρής επιλογή. Εκ των πραγμάτων το κόμμα θα βλέπει προς τον μέλλον- γιατί εκεί θα εστιάζει το ενδιαφέρον του ο νέος πρόεδρος.

Η επιστροφή Παπανδρέου ισούται με επιστροφή στο παρελθόν- με το οποίο έχει ανοιχτούς λογαριασμούς και ψάχνει για κορόιδα να τον βοηθήσουν να τους κλείσει.

Όπως έδειξαν οι κάλπες της πρώτης Κυριακής λίγοι προσφέρονται για το ρόλο. Από τους 270.000 που ψήφισαν οι 195.000 απάντησαν «ευχαριστώ δεν θα πάρω».

Με τον Ανδρουλάκη επικεφαλής τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν να απολογηθούν για τίποτε από τα παλιά. Κλείνουν τη μνημονιακή φάση.

Είτε πετύχει ο νέος πρόεδρος να πείσει μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας να εμπιστευτεί το κόμμα του, είτε όχι, θα είναι προσπάθεια χωρίς τα βάρη άλλων.

Ο Παπανδρέου επιμένει να εξηγεί τι έκανε στην πρωθυπουργία και στο κόμμα. Ματαίως. Θα όφειλε από το 2015 να αντιληφθεί ότι ουδείς ενδιαφέρεται .Όταν το εκλογικό σώμα τον άφησε εκτός Βουλής 2015 με το διασπαστικό κόμμα του. Δεν είναι δα και ο θυελλώδης ρήτορας που θα γυρίσει το ρεύμα.

Αρέσκεται σε αναφορές για «αγώνα αρχών» , αλλά το Μνημόνιο, τα κομματικά χρέη και δάνεια, η κηπουρική στη κυβέρνηση και η οικογενειακή διοίκηση του κόμματος, δεν το τεκμηριώνουν.

Ο ισχυρισμός «συγκρούσθηκα με συμφέροντα» δεν αντέχει, όταν τα συμφέροντα τον ανέδειξαν, για να τιμωρήσουν τον Καραμανλή. Στο νόμο για τον «βασικό μέτοχο» το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου ήταν με συμφέροντα.

Το επιχείρημα «έκανα τη διαύγεια» δεν αρκεί ως πρωθυπουργικό κυβερνητικό επίτευγμα.

Αυτά είναι για πρώην υπουργούς. Αλλιώς ο Πιερρακάκης πρέπει να γίνει ισόβιος Πρωθυπουργός.

Η προσπάθεια σπίλωσης το αντίπαλου με ψευδείς καταλογισμούς, τον ρίχνει χαμηλότερα.

Όσο και η υποκρισία «δεν μπορούσα να βλέπω την ψυχή του ΠΑΣΟΚ να χάνεται σε μία πελατειακή λογική, ήθελα να σώσω την ψυχή της παράταξης» που προβάλει για να δικαιολογηθεί, πότε η διάσπαση και πότε για την αλαζονική επιστροφή.

Για όλους στην πολιτική ισχύει το «αρχή άνδρα δείκνυσι». Τι αξίζουν και τι όχι οι ηγέτες προκύπτει από τη στιγμή που παίρνουν στα χέρια τους το τιμόνι.

Για τον Παπανδρέου έχει ήδη δείξει. Απέτυχε. Πήρε χώρα με δυσκολίες και παρέδωσε αποικία με πολύ περισσότερες. Πήρε κόμμα και παρέδωσε κεραμιδαριό…

Δεν έχει πολλά για να υπερηφανευτεί ως αρχηγός κόμματος, ως πρωθυπουργός, άλλα και ως διαχειριστής ιδεών. Η ανανέωση, πρωτοπορία, το καινούριο, η υπέρβαση, κακό έπαθαν στα χέρια του.

Ο Ανδρουλάκης δεν έχει δάφνες. Δεν έχει καν μια σημαία στην οποία θα στοιχηθούν οι υπόλοιποι. Αλλά δεν έχει και βάρη. Έχει απλώς την ευκαιρία του να δείξει «πόσα απίδια παίρνει ο σάκος».

Η ηγεσία δεν είναι λόγια, αλλά μετρήσιμες πράξεις. Ο επικεφαλής αξιολογείται κάθε στιγμή και το τέλος ς πληρώνει το λογαριασμό.

Ο Παπανδρέου πλήρωσε ήδη τον δικό του, αλλά μαζί πλήρωσαν το ΠΑΣΟΚ και η χώρα. Ο Ανδρουλάκης τώρα ανοίγει το δικό του βιβλίο.

Κανείς δεν μπορεί να στοιχηματίσει ότι θα τα καταφέρει. Αλλά και κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν αξίζει τον κόπο. Έτσι κι αλλιώς η άλλη επιλογή είναι καμένη.

Αυτό το κόμμα ποντάροντας σε ένα νεώτερο στέλεχος –που έδειξε ως τώρα περισσότερες οργανωτικές παρά πολιτικές ικανότητες- παίζει τα ρέστα του. Τι άλλο να κάνει;

Γιώργος Λακόπουλος

Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος

ieidiseis.gr