Πρόεδρος της Δημοκρατίας: Ο Τασούλας, η συναίνεση που χάνεται και ο στόχος της αυτοδυναμίας

Αν υπάρχει ένα στοιχείο που ξεχωρίζει από τον όλο θόρυβο σχετικά με την απόφαση του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, να προτείνει τον πρόεδρο της Βουλής, Κώστα Τασούλα, για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αυτό δεν είναι άλλο από το μήνυμα που η απόφαση αυτή στέλνει, τόσο στο εσωτερικό της ΝΔ όσο και στην αντιπολίτευση.

Ο πρωθυπουργός, άλλωστε, το είπε ξεκάθαρα: «Η ευρύτερη αποδοχή δεν σημαίνει αναγκαστικά κάποια πρόταση πέραν της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας». Με τη φράση αυτή ο Κ. Μητσοτάκης ουσιαστικά είπε ότι, από τη στιγμή που η διαδικασία της προεδρικής εκλογής δεν απειλεί πλέον την κυβέρνηση, η συναίνεση της αντιπολίτευσης δεν είναι απαραίτητη.

Το μήνυμα στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας είναι σαφές: τα πολλά «ανοίγματα» σε άλλους χώρους λαμβάνουν τέλος, ο βασικός στόχος είναι η συσπείρωση της παράταξης – τόσο σε επίπεδο στελεχών όσο και σε επίπεδο ψηφοφόρων – και το «φρένο» των διαρροών προς τα κόμματα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και, εν τέλει, η νέα νίκη και αυτοδυναμία στις εθνικές εκλογές.

Στο πλαίσιο αυτό, η επιλογή Τασούλα μοιάζει να «κολλάει» απόλυτα με αυτή τη στρατηγική, καθώς «κόβει μαχαίρι» τις όποιες κουβέντες από τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας περί αλλοίωσης του χαρακτήρα του κόμματος και περί συνεργασιών – υπόγειων και φανερών – με την κεντροαριστερά και ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό στελέχη και ψηφοφόρους που είχαν πάρει αποστάσεις από το κόμμα.

Σε δεύτερο επίπεδο, ωστόσο, η κίνηση Μητσοτάκη με Τασούλα εκτιμάται ότι μπορεί σταδιακά να λειτουργήσει και ως… συγκολλητική ουσία για την πολυδιασπασμένη δεξιά πολυκατοικία, τουλάχιστον σε επίπεδο ψηφοφόρων, καθώς θεωρείται ότι σηματοδοτεί μια επιστροφή στις ιδεολογικές και πολιτικές ρίζες της παράταξης, μετά από ένα διάστημα έντονης στροφής προς το κέντρο.

Το βέβαιο είναι ότι, τουλάχιστον στη δεξιά πτέρυγα του κόμματος οι αντιδράσεις ήταν σχεδόν ενθουσιώδεις, με βουλευτές να δηλώνουν ότι «αναπτερώθηκε το ηθικό μας» και ότι ήρθε «επιτέλους μια καλή ημέρα για εμάς», στο πνεύμα που μοιάζει να έχει επικρατήσει στο κυβερνών κόμμα μετά τη συζήτηση και την ψήφιση του προϋπολογισμού, όπου η Νέα Δημοκρατία εμφανίστηκε αρραγής και ισχυρή.

Βέβαια, όπως παραδέχονται πιο… μετριοπαθή στελέχη, η απόφαση του Κ. Μητσοτάκη είναι πιθανό να αποξενώσει ψηφοφόρους που προέρχονται από το κέντρο ή τον φιλελεύθερο χώρο, ενώ και σε επίπεδο εντυπώσεων, εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με τις ψήφους μόνο της Νέας Δημοκρατίας και των Σπαρτιατών – και εκλογή Προέδρου με κάτω από 180 ψήφους – σίγουρα δεν είναι το καλύτερο.

Επίσης, πλέον το ζητούμενο της συναίνεσης μοιάζει να βγαίνει οριστικά από το τραπέζι, καθώς η επιλογή Τασούλα έγινε δεκτή με σχεδόν πάνδημη απόρριψη από τα κόμματα στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας (και στα δεξιά, πλην Σπαρτιατών), τα οποία και κατηγόρησαν τον πρωθυπουργό για εξυπηρέτηση μικροκομματικών σχεδιασμών και όχι μιας πιο συνθετικής πρότασης.

Τέλος, δεν λείπουν κι εκείνοι που θεωρούν ότι η επιλογή Τασούλα σηματοδοτεί μια προσπάθεια περιχαράκωσης της Νέας Δημοκρατίας, επισημαίνοντας ότι μέχρι στιγμής οι εκλογικές επιτυχίες της στηρίχθηκαν στην ικανότητά της να απευθύνεται σε ευρύτερα κοινά και κυρίως σε κεντρώους και μετριοπαθείς ψηφοφόρους, οι οποίοι ενδιαφέρονται για αποτελεσματικές πολιτικές και όχι ιδεολογικές ισορροπίες.

Εν πάση περιπτώσει, το στοίχημα του Κ. Μητσοτάκη μοιάζει να είναι η συσπείρωση της κομματικής/ψηφοφορικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας και η «λεηλασία» των κομμάτων στα δεξιά της, με στόχο την εκπεφρασμένη πρόθεσή του για τρίτη αυτοδύναμη θητεία. Το ερώτημα, βέβαια, είναι αν αρκεί ο Κ. Τασούλας για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος ή αν τελικά η κοινωνία επιθυμεί περισσότερα και πιο ουσιαστικά.

topontiki.gr