Πυρκαγιές 2021 – 2023. Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Στο ίδιο έργο θεατές παραμένουμε όλες και όλοι εδώ και δεκαετίες κάθε καλοκαίρι με τις πυρκαγιές. Στο ίδιο, εφιαλτικό έργο θεατές, όπως και σε τόσες άλλες καταστάσεις και γεγονότα που επαναλαμβάνονται επί σειρά δεκαετιών, με τις υποσχέσεις κάθε φορά να δίνουν και να παίρνουν, μετά από κάθε τραγωδία. Και όπως δίνονται οι «δεσμεύσεις» αυτές από τους κάθε φορά υπευθύνους, έτσι και μπαίνουν κάτω από το χαλί, με το που η επικαιρότητα περνά σε… άλλο θέμα.

Τι κι αν έχουμε ζήσει ανείπωτες τραγωδίες κατά καιρούς. Τραγωδίες οι οποίες δεν ξεχνιούνται. Τραγωδίες οι οποίες άφησαν το ανεξίτηλο αποτύπωμα τους στη συλλογική συνείδηση (τουλάχιστον στη συλλογική συνείδηση της πλειονότητας των πολιτών).

Μέσα σε αυτές τις τραγωδίες, με τους δεκάδες νεκρούς και τις τεράστιες καταστροφές, συμπεριλαμβάνονται στις πιο πρόσφατες δεκαετίες, οι πυρκαγιές του 2007, του 2019 και του 2021. Γεγονότα τα οποία συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία. Κι όμως, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, από τότε.

Τα ίδια λάθη που έγιναν τότε, πραγματοποιούνται και σήμερα. Η μοναδική διαφορά (μια διαφορά πολύ σημαντική η οποία, ωστόσο, δεν δείχνει ότι έχουν γίνει βήματα βελτίωσης αλλά επιβεβαιώνει ότι ο κρατικός μηχανισμός παραπέει) είναι ότι μετά το Μάτι, μετά τους 103 νεκρούς, άρχισε να εφαρμόζεται η διαδικασία της εκκένωσης. Από το 2021, όταν κάηκαν πάνω από 460.000 στρέμματα, όταν καταστράφηκε όλη η Βόρεια Εύβοια, η «εκκένωση» ήταν η διαφορά. Μια διαφορά, όπως ήδη επισημάνθηκε άκρως σημαντική για τις ανθρώπινες ζωές αλλά και επιβεβαίωση, μετά και από την εφιαλτική καταστροφή στο Μάτι, ότι ο κρατικός μηχανισμός, μετά από κομματικού χαρακτήρα δίοικηση σε όλη τη Μεταπολίτευση και δραματική συρρίκνωση σε ανθρώπινο δυναμικό και εξοπλισμό από το 2010 και μετά, ελέω των 3 μνημονίων, μόνο αυτό μπορεί να προσφέρει, αδυνατώντας να παρέμβει ουσιαστικά και, σε συνδυασμό φυσικά με την εκκένωση περιοχών, να σώσει περιουσίες και το περιβάλλον.

Όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν…

Από το 2021, λοιπόν, και μετά, μέχρι τις πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού, είναι σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Αδυναμία να παρέμβει -και να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές στη Β. Εύβοια που τα πρώτα εικοσιτετράωρα αφέθηκαν ανεξέλεγκτες, με αποτέλεσμα να γίνουν στάχτες χιλιάδες στρέμματα δάσους- είχε το Κράτος το ’21, την ίδια αδυναμία παρουσίασε και με τις πρώτες φωτιές του 2023. Κακός συντονισμός και ελλειπή μέτρα και μέσα (πτητικά και όχι μόνο) υπήρχε το 2021, τα ίδια χάλια παρουσιάζονται και φέτος. Και δεν είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι πιστεύουν, ακόμη κι την ψήφισαν, ότι πρόκειται να αλλάξει κάτι όσες υποσχέσεις κι αν δίνει η κυβέρνηση που έχει τα ηνία της εξουσίας από το 2019 μέχρι σήμερα (και φυσικά, για τα 4 επόμενα χρόνια).

Το αντίθετο. Η κοινωνία, σε ένα μεγάλο ποσοστό της, αναλύοντας και την «φωτογραφία» των αποτελεσμάτων στις τελευταίες εθνικές εκλογές, έδειξε ότι αβαντάρει μια ψευδεπίγραφή κανονικότητα, ίσως επειδή οικονομικά περνά από πάρα πολύ καλά (βλ. ολιγάρχες) μέχρι και «κουτσοβγαίνει», με τα «pass της ένδειας» και τα επιδόματα – «ρεγάλο». Μοιάζει σαν να έχει αποδεχθεί ότι στην Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς, δεν αλλάζει τίποτα. Ότι με το να μπαίνουν επικοινωνιακά «κάτω από το χαλί» ακόμη και εθνικές τραγωδίες, όπως τα Τέμπη, είναι θεμιτό, μπροστά στη διατήρηση της φαινομενικής καθημερινότητας που νιώθουν ότι έχουν.

Φυσικά, για ένα ποσοστό των Ελλήνων που τηρούν αυτή τη στάση ζωής, το σκεπτικό τους και οι αντιδράσεις τους ανατρέπονται όταν τραγωδίες τους αγγίζουν προσωπικά. Και τότε «επαναστατούν». Και έρχονται στη θέση που δεν θα ήθελαν να βρεθούν. Να έχουν απέναντι τους ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, σε αυτό που ενδεχομένως να ανήκαν μέχρι πριν να τους αγγίξει μια τραγωδία, το οποίο αποδέχεται, όταν οι «κάμερες κλείσουν», ένα ακόμη γεγονός να μπει κάτω από το χαλί…

antitheto.gr