Ρευστή η εκεχειρία Δένδια – Μητσοτάκη

Η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη, πέρα από όποια νέα δεδομένα δημιούργησε -και αναμένουμε να τα δούμε-, ανέδειξε σε όλη της την έκταση την απόσταση που υπάρχει μεταξύ του Μεγάρου Μαξίμου και του υπουργείου Εξωτερικών. Σύμφωνα με όσα διέρρευσαν, αυτή η συνάντηση έτυχε δίμηνης προετοιμασίας, στην οποία δεν είχε λόγο ο υπουργός Εξωτερικών, αλλά είχε λόγο η πρώην σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη και νυν πρέσβης στη Ρώμη, η κυρία Σουρανή, η οποία έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τον Ιμπραήμ Καλίν, σύμβουλο του Ερντογάν.

Οπως φαίνεται, οι γραμμές που ακολουθούν Δένδιας και Μητσοτάκης είναι παράλληλες, χωρίς όμως να διαφαίνεται και το στοιχείο της έκρηξης. Η πλευρά Δένδια μάλλον δεν θεωρεί υπεύθυνο για τη μετατροπή του υπουργού Εξωτερικών σε διακοσμητικό στοιχείο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά το περιβάλλον Μαξίμου, το οποίο ακουμπά στην πολιτική Σημίτη, αν δεν καθορίζεται από αυτήν. Βέβαια, το πόσο θα κρατήσει η εκεχειρία, που έχει αποφασίσει η Ζαλοκώστα, θα κριθεί και από το πόσα ακόμη επεισόδια αμφισβήτησης του υπευθύνου για την ελληνική εξωτερική πολιτική θα παρακολουθήσουμε.

Παρά το γεγονός ότι η αντίδραση Δένδια είναι από ανύπαρκτη έως ήπια, μοιάζει νομοτελειακή η αλλαγή στο υπουργείο Εξωτερικών σε ενδεχόμενο ανασχηματισμό, ο οποίος είναι το όπλο στα χέρια του πρωθυπουργού για να αλλάξει κάπως το κλίμα, καθώς ο χρόνος των εκλογών είναι ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην Ουκρανία. Ακόμη και η ήπια στάση του υπουργού Εξωτερικών δεν φαίνεται ικανή να τον κρατήσει στο υπουργείο, καθώς πρέπει η πολιτική του Μεγάρου Μαξίμου στις σχέσεις μας με τον υπόλοιπο κόσμο να είναι κυρίαρχη και στη Ζαλοκώστα, οπότε χρειάζεται πιο πιστός, στη γραμμή Μητσοτάκη, ένοικος στο υπουργείο.

Το πρόβλημα σε μια ενδεχόμενη αλλαγή προσώπου στο υπουργείο Εξωτερικών είναι η αντίδραση Δένδια και, παρασκηνιακά, ακολουθείται η μέθοδος της προσπάθειας να πειστεί (ή να πιεστεί – μια αλλαγή γράμματος είναι) ο υπουργός Εξωτερικών να δεχθεί τη μετακόμισή του σε άλλο υπουργείο, ώστε η έξωθεν εικόνα να είναι θετική και να μην προκληθούν αναταράξεις. Τα επιχειρήματα της πειθούς (ή της πίεσης) δεν έχουν ακόμη αποδώσει.

Τους τελευταίους δύο μήνες βλέπουν το φως της δημοσιότητας σενάρια για τους υπό προϋποθέσεις «μνηστήρες» της θέσης, που είτε τα διακινούν οι ίδιοι για να προκαταλάβουν τις εξελίξεις είτε προέρχονται από το σύστημα Σημίτη για να ρίξουν λάδι στη φωτιά και να προκαλέσουν ρήξη ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Στην ουσία, και πέρα από όποιες κόντρες Μητσοτάκη – Δένδια, η χώρα μοιάζει να κινείται βάσει μιας εξωτερικής πολιτικής με προσωπικούς όρους, που χαρακτηρίζεται από πολλά στεγανά, στα οποία δεν έχουν πρόσβαση ούτε ο αρμόδιος υπουργός, αλλά ούτε και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί.

Ν.Γ.Μ.

newsbreak.gr