Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: Αρπαγή

Επιτυχημένες συνομιλίες μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν θα ηταν αν στο τέλος ανακοίνωναν ότι η Ελλάδα και η Τουρκία υπογράφουν συνυποσχετικό προσφυγής στη Χάγη για την υφαλοκρηπίδα – προσοχή: των νησιών – και την ΑΟΖ.

Από εκει και περα Λωζάνη και ξερό ψωμί. Να υπογράψουμε και 15 και 125 «συμφωνίες συνεργασίας».

Τίποτε από αυτά δεν συνέβη.

Ο Ερντογαν ήλθε με τις πάγιες τουρκικές διεκδικήσεις στις βαλίτσες του – προσθέτοντας και τις απαιτήσεις του ψευδοκράτους- και έφυγε χωρίς να αλλάξει ο παραμικρό.

Δεν πήρε τίποτε πίσω, δεν διόρθωσε τίποτε , δεν υποσχέθηκε τιποτε και δεν μετακινήθηκε από τον αναθεωρητισμό : ελάτε να μοιράσουμε όσα σας ανήκουν απο τις Συνθήκες, αν θέλετε ηρεμία μεταξύ μας.

Επειδή σε αυτή τη φάση τον βολεύει, μίλησε με το «αγαπητικό» πνεύμα του Βοσπόρου-που ειχε ανατραπεί νωρίς, για οσους δεν ξεχνούν:

-«Ειμαστε αδέλφια» , αλλά « δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί» . Ποια προβλήματα εννοει το είπε καθαρα στην Καθημερινή» :

-Να αρχίσει συζήτηση με την Ελλάδα για τα δικαιώματα της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» στο Αιγαίο και την «κατάσταση της τουρκικής μειονότητας στην Ελλάδα» .

Να υπάρξει προσφυγή – πακέτο στη Χάγη, εφόσον η Ελλάδα πάψει να …» απειλεί» την Τουρκία- ήτοι: αποστρατιωτικοποιώντας τα νησιά της και παραιτούμενη από το δικαίωμα 12 μιλίων. Α, και να μην συζητάει τα ελληνοτουρκικά με « τρίτους – δηλαδή με του Ευρωπαίους εταίρους της.

Δεν παρέλειψε να μιλήσει για το « τουρκικό τζαμί της Αγίας Σοφίας» και το άνοιγμα τη Χάλκης ως τουρκικό εκπαιδευτικό Ιδρυμα

Ο Κυριάκος Μητσοτακης δεν τον αποπήρε – πλην ενός ψελλίσματος για τη Θράκη.

Δεν του έδωσε όσα ζήτησε. Αλλά τα συζήτησε και έτσι τα αναγνώρισε ως «διαφορές» και αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Μαζι με το δικαίωμα του Ερντογάν να του δινει πιστοποιητικό καταπολέμησης της «τρομοκρατίας» σε καταυλισμούς αλλοδαπών, επι ελληνικού εδάφους.

Αν αυτό το αντιλαμβάνεται ο Πρωθυπουργός, ως «ιστορικό χρέος να φέρουμε τα δύο κράτη δίπλα-δίπλα» , μάλλον δεν συνειδητοποιεί, τι σημαίνει για το μέλλον ότι έπιασε το νήμα από εκει που το άφησε ο Σημίτης το 1996-97.

Ελληνικές υποχωρήσεις δεν συνομολογήθηκαν , αλλά γίναμε μάρτυρες σηματοδοτήσεων που δεν μας κολακεύουν.

Πρώτα η υπόκλιση Γεραπετρίτη στον «Σουλτάνο». Τύφλα να εχει η υπόκλιση του Λαφαζάνη στον Πούτιν.

Κυριως όμως η « κακομοιριά» που απέπνεε έναντι του επισκέπτη της η- « άψογη» και σε « πολιτισμένους τόνους» έγραψε κάποιος-πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Αν δεχθουμε ότι ο Πρωθυπουργός ,για λόγους διαπραγματευτικής τακτικής, δεν μπορούσε να κάνει κάτι, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, εκ του αξιώματός της, ηταν το τελευταίο ανάχωμα ανάδειξης των κόκκινων γραμμών.-

Υπάρχει αντίστοιχο προηγούμενο. Οταν το 2017 ο ιδιος Τούρκος πρόεδρος , ειπε τα ιδια -με τη μέθοδο της συνέντευξης πριν συναντήσει τον τοτε Πρωθυπουργό Αλέξη Τσιπρα– πήρε την απάντηση από τον αρχηγό του ελληνικού κράτους

Ο Προκόπης Παυλόπουλος τον έβαλε στη θεση του σε ζωντανή και το μήνυμα προς τη διεθνη κοινότητα ηταν ότι Ελλαδα δεν διαπραγματεύεται τα κυριαρχικά της δικαιώματα..

Αυτή τη φορά η πολιτειακή ηγεσία υπήρξε κατώτερη, τουλάχιστον στο επίπεδο του ύφους.

Από την πλευρά του ο Πρωθυπουργός, ως πολιτική ηγεσία, ανέδειξε ως υπόδειγμα την ελληνοτουρκική συμφωνία του 1930 , στην οποια η Ελλάδα προσήλθε ως ηττημένη του 1922.

Στην 100ετηριδα της Λωζάνης, παρουσίασε τη υπογραφή της «Διακήρυξης Περί Σχέσεων Φιλίας και Καλής Γειτονίας» από τον ιδιο και τον Ερντογάν, ως υλοποίηση …» οράματος» του πατέρα του- προβάλλοντάς τον ως διαχρονικό εθνικό ηγέτη!

Με ανύπαρκτη την αντιπολίτευση, η μιντιακή κυριαρχία Μητσοτάκη, μοίρασε πάλι χάντρες και καθρεφτάκια μιας «επιτυχίας», που μπορεί να αποβεί μοιραία..

Πίσω από τη συγκατάβαση ,αυτό που συνέβη ,στις πέντε ώρες της παραμονής του Τούρκου προέδρου στην Αθήνα, ήταν η αρπαγή των κεκτημένων της ελληνικής διπλωματίας.