Σακελλαροπούλου, Μητσοτάκης, Καραμανλής: Άχρηστα λόγια, περίσσιο θράσος…

Στην πολιτική υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες τα πρόσωπα που την υπηρετούν πρέπει να απολογούνται. Και άλλες στιγμές που πρέπει να σιωπούν, (ότ)αν δεν έχουν απολογηθεί. Αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν στις τραγωδίες που δεν έχει επέλθει η κάθαρση.

Δυστυχώς, στην επέτειο της τραγωδίας και εγκλήματος των Τεμπών οι κεφαλές της Πολιτείας, δηλαδή η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός της τραγικής εκείνης ημέρας, έκαναν το σύνηθες, που στην περίπτωση αυτή είναι το χειρότερο: άχρηστες δηλώσεις, που δεν συμβαδίζουν με το κοινό αίσθημα, το προκαλούν.

Η δήλωση της Προέδρου της Δημοκρατίας είναι κλασικό δείγμα των δηλώσεων που δεν προσφέρουν τίποτα. Διότι κάνει κοινότοπες διαπιστώσεις («…η τραγωδία των Τεμπών πληγώνει και θυμώνει την κοινωνία», «τα ερωτήματα παραμένουν χωρίς απάντηση») και μιλάει σαν ουδέτερος παρατηρητής: «Χρέος της Πολιτείας είναι η απόδοση της ευθύνης…».

Μόνο που η κυρία Σακελλαροπούλου δεν είναι σχολιάστρια για να κάνει διαπιστώσεις, ούτε ουδέτερο πρόσωπο για να υποδεικνύει το «χρέος». Η Πρόεδρος είναι μέρος της Πολιτείας, είναι η κορυφή της. Δεν έχει μεν εκτελεστικές αρμοδιότητες, αλλά ουδείς μπορεί να της απαγορεύσει να μιλήσει καίρια. Και δεν μίλησε. Όχι μόνο για τη Τέμπη (που δεν είναι μόνο «τραγωδία»…), αλλά και για άλλα εγκλήματα, για τα οποία η Πολιτεία δεν έκανε το χρέος της.

Η κυρία Σακελλαροπούλου προέρχεται από το χώρο της Δικαιοσύνης, η οποία εδώ και ενάμιση χρόνο δεν έχει ανακοινώσει τίποτα για το σκάνδαλο των υποκλοπών. Τώρα είναι πολιτικό πρόσωπο, στην κορυφή της Πολιτείας. Η οποία, με τη μορφή της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής, έκανε ό,τι (δεν) έπρεπε για να κουκουλώσει το έγκλημα των Τεμπών. Και η Πρόεδρος δεν έχει πει ούτε λέξη γι’ αυτό.

Η δήλωση του πρωθυπουργού κινείται στο ίδιο πλαίσιο: διαπιστώσεις («ο τόπος συγκρούστηκε μετωπικά με τον χειρότερο εαυτό του»), υποσχέσεις («θα τιμωρηθούν οι ένοχοι») και ωραία λόγια («ποτέ ξανά»). Όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι-ούτε αυτός- παρατηρητής και δεν μπορεί να μιλάει εκ μέρους των δικαστών. Κρίνεται από τις πράξεις της δικής του εξουσίας. Και αυτές δεν οδηγούν σε κάθαρση.

Η πλειοψηφία της Βουλής- είναι η δική του πλειοψηφία- απάλλαξε προκαταβολικά από κάθε ευθύνη τα ενεχόμενα πολιτικά πρόσωπα. Ο δικαστές θα αποφασίσουν για όλους τους εμπλεκομένους πλην των πολιτικών προσώπων.

Αν ο κ. Μητσοτάκης ήθελε να λάμψει η αλήθεια, έπρεπε να σβήσει, έστω για μια φορά, την πολιτική ασυλία. Όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά δεν καταλόγισε την πολιτική ευθύνη στον αρμόδιο υπουργό. Αν την καταλόγιζε, δεν θα του επέτρεπε τρεις μήνες μετά τις εκλογές να είναι ξανά υποψήφιος βουλευτής. Θα του έλεγε να μείνει στο σπίτι του.

Ο υπουργός αυτός είναι σήμερα βουλευτής. Και χτες, επέτειος της τραγωδίας, έκανε δήλωση, η οποία κινείται στα όρια του θράσους. Αφού ο Κώστας Αχ. Καραμανλής δεν είχε τη στοιχειώδη ευθιξία να αποχωρήσει από την πολιτική, η μόνη ενδεδειγμένη επιλογή, τουλάχιστον τη μέρα της επετείου της τραγωδίας, ήταν η σιωπή.

Το έχει πει ο εύστοχα ο αρχαίος Δημόκριτος: «Λήθη των ιδίων κακών θρασύτητα γεννά» (όποιος ξεχνάει τα δικά του σφάλματα, αποθρασύνεται»)…