Δεν είναι πολλές οι ευκαιρίες για θετική αναφορά στην πολιτική διαδρομή της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου – ειδικά αν μιλάμε για τα Πανεπιστήμια.
Νομοθετώντας ως υπουργός του Γ. Παπανδρέου, έκανε περισσότερο δημόσιες σχέσεις για τον εαυτό της, παρά διαμόρφωνε όρους άνθισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ο νόμος «της» ήταν μια τρύπα στο νερό και δεν εφαρμόσθηκε.
Αλλά τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Στην αναφορά της για την κυβερνητική απόφαση, να διαγράφονται δια νόμου οι φοιτητές που προκαλούν καταστροφές σε πανεπιστημιακούς χώρους, έχει δίκιο: πρόκειται για χονδροειδή παρέμβαση στην αυτονομία των ΑΕΙ. «Τα Πανεπιστήμια δεν είναι διευθύνσεις του υπουργείου…».
Ν’ αγιάσει το στόμα της. Το μόνο που μπορεί να προβλέπει ο νόμος είναι οι προϋποθέσεις για να χρηματοδοτήσει ένα ΑΕΙ. Πχ να εκπονήσει κανονισμό λειτουργίας, στον οποίο θα προβλέπεται και πότε διαγράφεται ο φοιτητής. Από τη διοίκησή του, όχι από την κυβέρνηση.
Το δίκιο της Διαμαντοπούλου επικυρώνει η παρέμβαση του Μάκη Βορίδη που θέλει να διαγράφονται οι φοιτητές με απλή πειθαρχική διαδικασία! Ατάκα κι επί τόπου…
Σαν να διαγραφεί τον εαυτό του ετεροχρονισμένα. Το διαβόητο τσεκούρι που κράδαινε κάποτε, απειλούσε τη σωματική ακεραιότητα των άλλων – έστω «κομμουνιστών και λοιπών εχθρών της πατρίδος».
Σήμερα όμως, ο Παύλος Μαρινάκης λέει ότι «η Ελλάδα δεν είναι απολυταρχικό καθεστώς -υπάρχει τεκμήριο αθωότητας». Ποινή χωρίς δίκη δεν υπάρχει.
Η υπουργός Παιδείας Σοφία Ζαχαράκη προτιμάει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και ετοιμάζει «αυτοματοποιημένο σύστημα των διαγραφών», όταν «αποδεικνύεται μέσω της δικαστικής διαδικασίας συμμετοχή σε επεισόδια».
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν αρκείται στην «εποπτεία των ΑΕΙ» – θέλει να μετέχει στην εσωτερική λειτουργία τους. Μόνο που το Σύνταγμα αλλιώς τα λέει: «Τα ΑΕΙ αποτελούν ΝΠΔΔ, με πλήρη αυτοδιοίκηση».
Βεβαίως η κυβέρνηση συχνά ασκεί την εξουσία με παραβιάσεις του και μια άλλη υπουργός της, συνυπέγραψε νόμο για τα ΑΕΙ με το… υπουργείο της αστυνομίας!
Όταν η Ζαχαράκη λέει ότι «οι πρυτάνεις έχουν επιστρέψει να γίνουν κάποιες εκδηλώσεις μέσα σε πανεπιστήμια που δεν πρέπει να γίνονται» – κοπιάρει τον συνάδελφό της από αυτό το υπουργείο, αλλά και άλλες εποχές.
Πλήρης αυτοδιοίκηση είναι ότι λέει ο όρος: για τα εσωτερικά ζητήματα των Ιδρυμάτων επιλαμβάνεται η διοίκηση τους, στο πλαίσιο της συνέργειας που διαμορφώνει η πανεπιστημιακή κοινότητα.
Σύμφωνα με τον νόμο βέβαια. Αλλά νόμος δεν είναι η κυβέρνηση και τα υπουργεία – για να αποφασίζουν, αντί των εκλεγμένων πανεπιστημιακών οργάνων.
Η συμπαθής υπουργός Παιδείας δεν έχει κατά νου Πανεπιστήμιο – στρατόπεδο, για το οποίο δεν θα είχαν αντίρρηση κάποιοι διπλανοί της στις συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου.
Αλλά πως θα «αυτοματοποιήσει» τις διαγραφές, όταν οι δικαστικές αποφάσεις τιμωρούν ποινικές παραβάσεις – δεν απονέμουν ή αφαιρούν τη φοιτητική ιδιότητα; Αυτό το κρίνει το Πανεπιστήμιο.
Όποιος χαστουκίζει γυναίκες στο κυλικείο μιας Σχολής, είναι κάθαρμα – και πρέπει να πάει τυλιγμένος σε μια κόλλα χαρτί στον δικαστή. Αλλά για τη διαγραφή του από τους φοιτητικούς καταλόγους μόνο η Σχολή μπορεί να αποφασίσει.
Αν ισχύει ο κυβερνητικός ισχυρισμός ότι «τα τελευταία χρόνια έχουν μειωθεί τα επεισόδια στα Πανεπιστήμια», προς τι η επίθεση στο κουνούπι με βαριοπούλα; Το μόνο που θα πέτυχει η «αυτοματοποίηση», θα είναι να αυξηθούν πάλι. Γιατί κοινωνίες – ειδικά κάποιες ομάδες της – σε ακινησία δεν υπάρχουν…
ieidiseis.gr
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ/EUROKINISSI
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
