Εδώ και δεκαετίες άλλωστε αυτό κάνουν, άσχετα αν ο πολύς κόσμος δεν ήξερε τίποτα. Ακόμα και οι εκάστοτε ρωσικές ηγεσίες αρνούνταν την ύπαρξή τους και συνέβαλαν ακόμα πιο πολύ στον μύθο που περιβάλλει αυτούς τους άνδρες και τις αποστολές τους εντός και εκτός συνόρων, παράνομες η νόμιμες.

Ο Abdul Haq, παλιός ηγέτης των Αφγανών ανταρτών ευτύχησε να μην δει από κοντά έναν Spetsnaz. Συνήθως αυτοί που τους αντικρίζουν είναι νεκροί μετά από μερικά δευτερόλεπτα, αν δεν είναι όμηροι η αιχμάλωτοι, όπως οι θεατές που βρέθηκαν στο Μοσχοβίτικο θέατρο να κοιτάνε με τρόμο τους Τσετσένους αντάρτες.

«Οι Spetsnaz» είπε ο Haq «είναι οι μόνοι Σοβιετικοί στρατιώτες που μπορούν να σκέφτονται μόνοι τους και να αποφασίζουν γρήγορα» κάτι που αποκτά ιδιαίτερη σημασία στο να παραμένουν ζωντανοί σε αφιλόξενα εδάφη και πολικές θερμοκρασίες. Εκεί δηλαδή που όλοι μας δεν θα αντέχαμε για παραπάνω από λίγες ώρες σε συνθήκες πραγματικού πολέμου. Σ’ αυτό συμβάλλει και η απίστευτη εκπαίδευσή τους που εκτός από όλα τα άλλα βασίζεται στον πόνο. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα στα διάφορα κέντρα εκπαίδευσης ο πόνος είναι κάποιες στιγμές ανυπόφορος αφού όχι μόνο φτάνουν, αλλά ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια.

Δεν υπάρχουν κανόνες, μόνο διαταγές!

Η σκηνή θα μπορούσε να είναι από κινηματογραφική ταινία αλλά δεν είναι. Διαδραματίζεται στο κέντρο εκπαίδευσης των Spetsnaz που βρίσκεται στα περίχωρα της Μόσχας. Δύο άντρες παλεύουν με μαχαίρια προσπαθώντας ο ένας να βγάλει τον άλλο εκτός μάχης. Τα μαχαίρια είναι αληθινά όπως και οι πληγές στα γυμνά από την μέση και πάνω σώματά τους, με το αίμα να τρέχει στο τέλος της άσκησης. Γι’ αυτούς είναι απλά η απλή καθημερινότητα που βιώνουν από την πρώτη μέρα που θα πατήσουν το πόδι τους στο στρατόπεδο, θέλοντας να μπουν στην ελίτ των ειδικών δυνάμεων.

Κάτι που σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να είναι έτοιμοι να βάλουν το κεφάλι τους στο ντορβά, όπως έκαναν κατά την εισβολή στο Αφγανιστάν το Δεκέμβριο του ’78. Στις 28 του μήνα εκτελέστηκε από επίλεκτα τμήματα των Spetsnaz η αποστολή ανατροπής της τότε Αφγανικής Κυβέρνησης όπου είχαμε και ένα πρωτάκουστο περιστατικό.

Ένα τάγμα με διοικητή τον ταγματάρχη Boyarinov που ήταν και διοικητής του κέντρου εκπαιδεύσεως στην Balashika εισέβαλε στο Προεδρικό Μέγαρο της Καμπούλ με σκοπό να συλλάβει τον πρόεδρο Amin, ο οποίος βρισκόταν μέσα μαζί με την οικογένειά του. Ο Boyarinov μαζί με κάποιους κομάντο μπήκε μέσα έχοντας δώσει σαφή διαταγή: «Όποιον δείτε να βγαίνει έξω πυροβολήστε τον» είπε στους Spetsnaz που ο ίδιος είχε εκπαιδεύσει, μόνο που αυτό αποδείχθηκε μοιραίο. Βρίσκοντας ισχυρή αντίσταση από την Προεδρική φρουρά, ο ταγματάρχης βγήκε έξω για να ζητήσει ενισχύσεις. Οι Spetsnaz του έκαναν αυτό ακριβώς που τους είχε διατάξει και ο Boyarinov γαζώθηκε από τα αυτόματά τους. Την συνέχεια μπορεί εύκολα να την φανταστεί κανείς. Φρενιασμένοι και αποφασισμένοι να τελειώσουν την αποστολή τους ενεπλάκησαν σε μια αιματηρή μάχη η οποία δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν οι Spetsnaz σκότωσαν όλους όσους βρίσκονταν στο κτήριο. Ανάμεσά τους ο πρόεδρος Amin και η οικογένειά του, ενώ από την πλευρά τους μετρούσαν μόλις 25 νεκρούς.

Οι Spetsnaz μετά

Αφού συντελέσθηκε η διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ ο ρόλος των Spetsnaz διαφοροποιήθηκε προσανατολιζόμενος περισσότερο σε επιχειρήσεις εσωτερικής ασφάλειας. Ακόμα και σήμερα δεν φοράνε ιδιαίτερες στολές η εμβλήματα, παρόλο που τώρα έχει γίνει γνωστή η παρουσία τους, προσπαθώντας να διατηρήσουν το πέπλο μυστικότητας που πάντα τους περιέβαλε. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι σήμερα οι Spetsnaz δεν έχουν τις δυνατότητες που είχαν κάποτε, όπως π.χ. όταν αρχηγός της K.G.B. ήταν ο Yuri Antropov.

Επί προεδρίας του το 1985, μια σοβιετική πρεσβεία κατελήφθη από τρομοκράτες που κρατούσαν ομήρους το προσωπικό της και απαιτούσαν διάφορα. Η κυβέρνηση φοβούμενη τις ανθρώπινες απώλειες συμφώνησε μαζί τους, όταν όμως οι τρομοκράτες άρχισαν να αθετούν την συμφωνία ήρθε η ώρα των Spetsnaz.

Χωρίς κανείς να καταλάβει το πώς, μπήκαν στην πρεσβεία και απήγαγαν 4 από τους τρομοκράτες σε χρόνο μηδέν. Λίγη ώρα αργότερα παρέδωσαν μέσα σε μια πλαστική σακούλα το αποκεφαλισμένο κεφάλι ενός τρομοκράτη, μαζί με ένα σημείωμα που έλεγε ότι πολύ σύντομα θα ακολουθούσε και δεύτερο. Σε δύο ώρες όλοι οι όμηροι είχαν αφεθεί ελεύθεροι, ενώ οι Spetsnaz έφευγαν έχοντας κάνει ακόμα μια φορά αυτό ακριβώς για το οποίο είχαν εκπαιδευτεί: να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

του Ειδικού Συνεργάτη: Διονύση Θανάσουλα

newsauto.gr