Τα «κατορθώματα» του νέου υπουργού Οικονομικών στην Παιδεία

Ο χαρακτηριζόμενος “ψύχραιμος” και “μετριοπαθής” Πιερρακάκης … ανέβηκε στα κάγκελα. Έστειλε περισσότερους από 2.000 εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στα πειθαρχικά συμβούλια, οργάνωσε και κλιμάκωσε μια βιομηχανία διώξεων ενάντια σε συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς, επέβαλλε ένα πρωτοφανές για δημόσια εκπαίδευση καθεστώς φόβου και απειλών στα σχολεία. Η τελευταία πράξη του καθόλου πια μετριοπαθή Κυριάκου Πιερρακάκη ήταν ότι διέταξε την πρώτη απόλυση εκπαιδευτικού με την κατηγορία της συμμετοχής σε απεργία του σωματείου της! Μια καθ’ όλα “παράνομη” πράξη που πυροδοτεί νέο κύμα έντασης και αναταραχής στην εκπαίδευση.

 

Ο πόλεμος Πιερρακάκη στη δημόσια εκπαίδευση 

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας μετά τη Νίκη Κεραμέως, η οποία ήδη ήταν κόκκινο πανί με την πολιτική ιδιωτικοποίησης της δημόσιας εκπαίδευσης. Όσοι πίστεψαν ότι η τοποθέτησή του στο ευαίσθητο και πολύπαθο χώρο της εκπαίδευσης θα γινόταν μια ευκαιρία για διάλογο με τους εκπαιδευτικούς, διαψεύστηκαν πολύ γρήγορα.

Ωστόσο, ο Κ. Πιερρακάκης, ακολουθώντας την τακτική που είχε ως υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, έκοψε κάθε δεσμό διαλόγου και συζήτησης με τους εκπαιδευτικούς. Είχε όμως ορθάνοιχτες τις πόρτες στους «εμπόρους της Παιδείας» με στόχο την ταχύτερη υλοποίηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών για την υπονόμευση της δημόσιας εκπαίδευσης και τη σταδιακή μετατροπή της σε “αγορά” εμπορευμάτων με πελάτες-καταναλωτές τους γονείς και τους μαθητές.

Η υπονόμευση αυτή περνάει μέσα από το “νέο αυτόνομο σχολείο” που στην πραγματικότητα στοχεύει στη δραστική μείωση του κόστους για τη δημόσια εκπαίδευση αλλά και την αλλαγή προσανατολισμού και στόχων, από την ανοιχτή δημόσια δωρεάν εκπαίδευση για όλους στη λειτουργία των σχολείων ως επιχειρηματικές μονάδες που θα διοικούνται με τις αρχές του μάνατζμεντ, ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και το στόχο του κέρδους.

Η έννοια του “Νέου Σχολείου” είναι πολύ γνώριμη στον κόσμο της εκπαίδευσης ήδη από τη εποχή των μνημονίων, όταν υπουργός Παιδείας ήταν η Άννα Διαμαντοπούλου. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης διετέλεσε σύμβουλος της Διαμαντοπούλου στο υπουργείο Ανάπτυξης, ενώ από το 2015 μέχρι το 2019 θήτευσε ως διευθυντής ερευνών του «διαΝΕΟσις». Η κουμπαριά με τον ανιψιό του πρωθυπουργού Γρηγόρη Δημητριάδη έφερε το πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στην αυλή της αριστείας της ΝΔ αναλαμβάνοντας για λογαριασμό του κόμματος Κυριάκου Μητσοτάκη το σχέδιο για την ψηφιακή μετασχηματισμό του κράτους.

 

Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας ο “τεχνοκράτης” υπουργός κατέστησε σαφές ότι δεν έχει σκοπό να συνομιλήσει με την εκπαιδευτική κοινότητα. Ξεδιπλώνοντας την καταγγελλόμενη από τους εκπαιδευτικούς αντιεκπαιδευτική πολιτική, προώθησε με προσήλωση το ξήλωμα της δημόσιας παιδείας με μπαράζ νομοθετημάτων. Από την αδειοδότηση ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα Ωνάσεια σχολεία, την εισαγωγή του διεθνούς απολυτηρίου-ΙΒ, την ίδρυση επαγγελματικών σχολών από τις επιχειρήσεις με κρατικές δαπάνες έως και την επιλογή σχολείου και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Όλα τα παραπάνω προβάλλονται με έναν προοδευτικό μανδύα εκσυγχρονισμού της δημόσιας εκπαίδευσης.

 

Οργή για τις αντιδράσεις και διώξεις σε απεργούς 

Η πολιτική αποδόμησης της δημόσιας εκπαίδευσης όπως είχε γράψει το neoastretgy.gr βρήκε σθεναρή αντίσταση και μεγάλες αντιδράσεις από δασκάλους και καθηγητές. Οι διαρκείς κινητοποιήσεις ενάντια στην αξιολόγηση, στην κατηγοριοποίηση των δημόσιων σχολείων σε “καλά” και “υποβαθμισμένα”, το διαχωρισμό των μαθητών σε άξιους και ανάξιους, των γονιών σε κατάλληλους κι ακατάλληλους, τη μετατροπή των διευθυντών σε μάνατζερ προκάλεσαν ένα πρωτοφανές πογκρόμ διώξεων εκπαιδευτικών που συμμετέχουν στη νόμιμα προκηρυγμένη απεργία – αποχή από τις αποφασισμένες διαδικασίες της αξιολόγησης. Μέσα σε πέντε μήνες, από τη θέση του υπουργού Παιδείας, οδήγησε περισσότερους από 2.000 εκπαιδευτικούς σε πειθαρχικά συμβούλια.

Ο αυταρχικός κατήφορος του υπουργείου Παιδείας, όπως καταγγέλλουν οι δύο Ομοσπονδίες, η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ, έφτασε στην παράνομη ενέργεια να καταργήσει το νόμιμο δικαίωμα σε απεργία! Οι χιλιάδες παραπομπές εκπαιδευτικών έγιναν μετά από την προώθηση μιας ακόμη αντιδραστικής πράξης του υπουργείου Παιδείας. Με fast track διαδικασίες και χωρίς καμία απολύτως διαβούλευση ή διάλογο, προχώρησε η αλλαγή σύνθεσης των πειθαρχικών συμβουλίων στα οποία αποκλείστηκαν οι εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών, ενώ κατήργησε τα πειθαρχικά σε δεύτερο βαθμό. Μετά από αυτή την αλλαγή που έγινε στο όνομα της “ταχύτητας, αποτελεσματικότητας και διαφάνειας” στις αποφάσεις, άνοιξε ο δρόμος για τις διώξεις των ανυπάκουων εκπαιδευτικών.

Οι αναμορφωμένες διευθύνσεις Εκπαίδευσης με διορισμένους τους “αρίστους” της κυβέρνησης έστελναν καθημερινά κλήσεις για πειθαρχικά συμβούλια στους νεοδιόριστους οι οποίοι συμμετείχαν στις αποφάσεις για “αποχή” από την αξιολόγηση. Το υπουργείο Παιδείας μέσα σε πέντε μήνες μετέτρεψε τα σχολεία σε δικαστήρια κατηγορώντας τους εκπαιδευτικούς ότι απεργούν…

Όπως σημειώνουν οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες η αλήθεια για το πογκρόμ διώξεων του υπουργείου Παιδείας είναι ότι με τους αγώνες των εκπαιδευτικών τινάχτηκαν στον αέρα όλα τα χρονοδιαγράμματα της κυβέρνησης για την εμπορευματοποίηση της παιδείας αλλά επίσης κατέπεσαν όλα τα κυβερνητικά επιχειρήματα για τη θετική συμβολή της αξιολόγησης και την αναβάθμιση των σχολείων και της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

 

Η βιομηχανία των πειθαρχικών διώξεων κατά των απεργών εκπαιδευτικών, των καθαιρέσεων των απεργών διευθυντών/ντριών και προϊσταμένων, είναι αποτέλεσμα του αυταρχισμού και της καταστολής στο χώρο της δημόσιας παιδείας. Κορυφώθηκε δε πρόσφατα με την απόφαση του Κ. Πιερρακάκη να θέσει καθηγήτρια συνδικαλίστρια στην ΕΛΜΕ σε δυνητική αργία, ουσιαστικά δηλαδή σε απόλυση. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η γνωμοδότηση του πειθαρχικού συμβουλίου που το ίδιο το υπουργείο όρισε, ήταν αρνητική για την τιμωρητική ποινή της “αργίας”. Έγινε έτσι φανερό ότι η απόφασή του ήταν απάντηση στη συνδικαλιστική δράση της συγκεκριμένης εκπαιδευτικού.

Προκάλεσε ωστόσο ακόμη μεγαλύτερες αντιδράσεις, ακόμη και σε εκπαιδευτικούς χώρους που έως σήμερα παρέμεναν σιωπηλοί στην επέλαση της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Η ενέργειά του χαρακτηρίζεται “παράνομη” καθώς αμφισβητεί το συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών σε συνδικαλιστική δράση και συμμετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις.

Της Ιωάννας Αναστασίου

neostrategy.gr