Τα “λυμένα χέρια” της ΕΛ.ΑΣ και τα …άλυτα μυστήρια

Τι θα λέγατε για μια μικρή επιστροφή στο παρελθόν, στο (όχι και τόσο) μακρινό 2016; Πάμε στις 20 Απριλίου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μόλις 4 μήνες και 10 μέρες πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Η πρώτη «προ ημερησίας διάταξης» συζήτηση στην Βουλή που ζητά και επιτυγχάνει ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει θέμα την ασφάλεια.

Σε εκείνη την συζήτηση θα πει πολλά κι ενδιαφέροντα. Μεταξύ άλλων θα περιγράψει ένα μεγάλο αστυνομικό κράτος. Με ένα σύστημα εσωτερικής ασφάλειας που θα περιέχει την στενή συνεργασία της ΕΛ.ΑΣ, του στρατού, των υπηρεσιών μετανάστευσης, της πυροσβεστικής, της πολιτικής προστασίας αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Θα προτείνει «ένα Υπουργείο-ομπρέλα, το οποίο θα συνενώνει και θα συντονίζει μεταξύ των άλλων, τους αυτονόητα αλληλένδετους τομείς δημόσιας τάξης, ασφάλειας, αλλά και προστασίας όλων των συνόρων και της πολιτικής προστασίας». Θα δηλώσει επίσης ότι «όλοι οι τρομοκράτες προέρχονται από την ιδεολογική μήτρα της άκρας αριστεράς».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα αναφερθεί ειδικά στην ΕΛ.ΑΣ. Κατηγόρησε την (τότε) κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας πως «οι προκαταλήψεις της έναντι του αστυνομικού προσωπικού έχουν αποδυναμώσει τη θέληση και το ενδιαφέρον του, διότι, ο αστυνομικός σήμερα αισθάνεται απαξιωμένος» προσθέτοντας πως «με λόγια και με έργα έχετε αφοπλίσει στην πράξη την Αστυνομία». Κι αυτό γιατί σύμφωνα με τον σημερινό πρωθυπουργό «η ηθική στήριξη του αστυνομικού, που σε αντίξοες συνθήκες πράττει το καθήκον του, δεν είναι συμβατή με τις ηθικές αγκυλώσεις της «πρώτη φοράς αριστερά».

Με λίγα λόγια έτσι θα περιγράψει την πολιτική που αργότερα θα συμπυκνωθεί στην φράση «αστυνομία με λυμένα χέρια». Αυτή που θα επιχειρήσει να εκφράσει ο μέχρι πριν λίγους μήνες υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοίδης.

Σήμερα, 5,5 χρόνια αργότερα, διαπιστώνει κανείς ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι εν μέρει συνεπής με όσα έλεγε. Με το όραμά του για μία χώρα που θα λειτουργεί με ασφάλεια και τάξη.

Προφανώς δεν έφτιαξε το υπερ-υπουργείο που σχεδίαζε. Μια και σήμερα η κυβέρνησή του διαθέτει 4 διαφορετικά χαρτοφυλάκια: Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, το Υπουργείο Εσωτερικών, το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας και το Υπουργείο Μετανάστευσης (που το επανίδρυσε αφού πρώτα το κατάργησε). Δίχως μάλιστα κάποιο από αυτά να λογίζεται ανάμεσα σε όσα έχουν να επιδείξουν έργο, το οποίο να αναγνωρίζεται από τους πολίτες.

Αντιθέτως μπορεί κανείς να διαπιστώσει την πρωθυπουργική συνέπεια στο σκέλος που αφορά την στήριξη, την ανοχή ενίοτε και τη επιβράβευση κάποιων συγκεκριμένων συμπεριφορών της Ελληνικής Αστυνομίας. (Δεν μιλάμε για την στήριξη του προσωπικού της ΕΛ.ΑΣ σε μισθολογικά ή ασφαλιστικά ζητήματα, μια και εκεί ακολουθείται κατά βάση η συνταγή της λιτότητας που αφορά συνολικά τον δημόσιο τομέα. Αυτό τουλάχιστον λένε οι ίδιοι οι αστυνομικοί).

Η «ηθική στήριξη» φαίνεται να αφορά συμπεριφορές όπως αυτές που είδαμε στα γεγονότα της Νέας Σμύρνης. Στις αστυνομικές επιχειρήσεις με ξεγυμνώματα στα Εξάρχεια. Στον τραυματισμό 13χρονου μαθητή στην Λάρισα. Στην εισβολή στην ΑΣΟΕΕ και στο σπίτι του σκηνοθέτη Δ.Ινδαρέ. Στις απειλές αστυνομικών απέναντι σε μαθητές που έκαναν κατάληψη. Στην επίθεση εναντίον του πλήθους που διαδήλωνε την μέρα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής. Σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις που μπορεί κανείς να αναφέρει. Αυτές που μπορούν να χωρέσουν στην φράση που περιείχε το Πόρισμα Αλιβιζάτου για την αστυνομική βία, στο σημείο που ανέφερε πως «ελληνική ιδιαιτερότητα συνιστά η ατιμωρησία των εμπλεκόμενων αστυνομικών οργάνων».

Προφανώς υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να εξηγήσει κανείς πολλά: Τόσο για την υπόθεση στο Πέραμα με τον θάνατο του 18χρονου όσο και για τον «ΜΑΤατζή» στο κέντρο της Αθήνας που δήλωνε «τρελλός» σπάζοντας τζαμαρίες.

Δεν μπορεί;