Τα Τέμπη καταδιώκουν τον Μητσοτάκη, γιατί ο Καραμανλής είναι στη Βουλή

Οι τραγωδίες που (μπορεί να) είναι και πολιτικά εγκλήματα μοιραία συνδέονται με πολιτικά πρόσωπα. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, αν τα πρόσωπα αυτά βαρύνονται με πράξεις ή(και) παραλείψεις, που οδήγησαν σε μια τέτοια τραγωδία.

Η διερεύνηση της τραγωδίας των Τεμπών από τη Βουλή έφτασε στο αναμενόμενο τέλος της: κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν ευθύνεται επειδή έτσι αποφάσισε η πλειοψηφία της ΝΔ, δηλαδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και αυτό είναι ένα στίγμα που θα το κουβαλάει εσαεί ο νυν πρωθυπουργός.

Τα Τέμπη δεν προσφέρονται για σόου σαν κι αυτό που έκανε στις… καθυστερήσεις η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Τα Τέμπη δεν σηκώνουν προκλητικώς απαλλακτικά πορίσματα σαν κι αυτό που έβγαλε η πλειοψηφία της ΝΔ.

Τα Τέμπη (θα) καταδιώκουν τον Μητσοτάκη επειδή επέτρεψε στον αρμόδιο-και μοιραίο- υπουργό εκείνης της ημέρας να είναι ξανά υποψήφιος βουλευτής.

Διότι έτσι δεν του έδωσε απλώς οριστικό συγχωροχάρτι, αλλά έσβησε οποιαδήποτε πολιτική ευθύνη. Και απέδειξε ότι η παραίτηση που υπέβαλε την επομένη της τραγωδίας ήταν προσχηματική πράξη. Η πολιτική ευθύνη για ένα τέτοιο έγκλημα δεν κρατάει ενάμιση μήνα και μετά σβήνεται με το σφουγγάρι της υποψηφιότητας και της επανεκλογής.

Οι Κώστας Αχ. Καραμανλής δεν είναι «δολοφόνος», δεν διέπραξε κάποιο έγκλημα με δόλο. Όποιος λέει κάτι τέτοιο είναι ανεύθυνος. Όμως, ο πολιτικός αυτός βαρύνεται με πράξεις και παραλείψεις που(μπορεί να) οδήγησαν στο έγκλημα. Είναι πασίδηλο γεγονός ότι αγνόησε τις προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο να προκληθεί κάποιο σοβαρό δυστύχημα. Είναι, επίσης, πασίδηλο ότι ο ίδιος διαβεβαίωνε τη Βουλή ότι δεν υπάρχει θέμα ασφαλείας στο σιδηρόδρομο. Ακόμα κι αν το είχε πει για το «τρενάκι του Πηλίου», η διαβεβαίωση δόθηκε και διαψεύστηκε κατά τραγικό τρόπο λίγες μέρες αργότερα.

Ο πολιτικός που επί υπουργίας του συμβαίνει τέτοια τραγωδία πάει στο σπίτι του. Δεν παραιτείται και μετά από λίγες μέρες πάει να κάνει προεκλογική εκστρατεία για να επανεκλεγεί. Αυτό δείχνει υποκρισία και περιφρόνηση προς στοιχειώδεις κανόνες πολιτικής δεοντολογίας.

Και την ευθύνη δεν την έχει μόνο ο ίδιος. Την έχει και αυτός που του επέτρεψε να το κάνει αυτό. Την έχει και ο αρχηγός του κόμματός του και πρωθυπουργός, ο οποίος έπρεπε να του πει καθαρά: «Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης σημαίνει ότι δεν μπορείς να είσαι ξανά υποψήφιος μέχρι να διερευνηθεί η υπόθεση και να επέλθει κάθαρση».

Αντί γι’ αυτήν την ηθικά και πολιτικά επιβεβλημένη θέση επικράτησε η «αλληλεγγύη των τζακιών». Ένας του «τζακιού Μητσοτάκη» προστάτευσε τον τελευταίο εκπρόσωπο του «τζακιού Καραμανλή».

Και αφού επελέγη αυτού του είδους η προστασία, όσα ακολούθησαν είναι «φυσιολογικά». Στην κοινή γνώμη παγιώνεται η αίσθηση ότι και αυτή η υπόθεση κουκουλώθηκε, αφού κανένας πολιτικός δεν φταίει. Μεταξύ τους το αποφάσισαν οι βουλευτές της πλειοψηφίας, αλλά το στίγμα θα καταδιώκει τον κ. Μητσοτάκη.

Διότι εντέλει η τελική απόφαση είναι δική του. Και γι’ αυτήν την απόφαση ισχύει η ρήση του Μέτερνιχ: «Αυτό είναι κάτι περισσότερο από έγκλημα, είναι λάθος»…