Ταγίπ Ερντογάν: Ημέρωμα

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μετά από κάθε συνάντηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχει εκείνο το πονηρό μειδίαμα «βγήκε και σήμερα το μεροκάματο».

Στη θεωρία η συγκεκριμένη στρατηγική ορίζεται ως «αναθεωρητισμός» – των Συνθήκων – και «επεκτατισμός» – στο Αιγαίο, την Κύπρο και τη Θράκη.

Στην πράξη η τακτική που την υπηρετεί, μπορεί να ονομαστεί «βήμα -βήμα», «σιγά και με το μαλακό», «ένα πράγματα τη φορά».

Τα ζοριλίκια στον εναέριο χώρο και τη θάλασσα είναι απλώς το κόλπο του Νασρεντίν Χότζα: βάζεις τα πάντα στο τραπέζι και μετά βγάζοντάς τις υπερπτήσεις και τις παραβιάσεις, παίρνεις κάτι από τον άλλον ως αντίτιμο.

Αυτή είναι η πολιτική της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα και ο Ταγίπ Ερντογάν την απογειώνει από τότε που συνομιλητής του είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Μόνο χαμένος δεν βγαίνει – ο Ερντογάν.

Το Κυπριακό να ζήσουμε να το θυμόμαστε, προς δικαίωση του Νίκου Αναστασιάδη που εξομολογήθηκε στον εκδότη Χατζηκωστή ότι ο Μητσοτάκης είναι άσχετος, αδιάφορος και τον πίεζε να μη ενοχλεί την Τουρκία με γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ.

Η Θράκη προβάλλεται από την τουρκική ηγεσία, όλο και πιο επίμονα, ως περιοχή με «τουρκική» μειονότητα που κακοπερνάει – και η αντίδραση Μητσοτάκη είναι ευπρεπής: αλλιώς τη χαρακτηρίζει η Λωζάνη. Παραβλέποντας ότι τη Λωζάνη την έχει γραμμένη ο Ερντογάν και έχει ορκιστεί να την αλλάξει – ακόμη και ως προς τα σύνορα.

Στα ελληνικά νησιά η αποστρατιωτικοποίηση προκύπτει αδειάζοντας αποθήκες στρατιωτικού υλικού, για χάρη του Ζελένσκι και ο ανθέλληνας Μπλίνκεν υποδεικνύει με κυνισμό: αγοράστε καινούργια όπλα για να του στείλετε.

Στο Αιγαίο ο Μητσοτάκης μιλάει για «θαλάσσιες ζώνες», ξεχειλώνοντας την πάγια ελληνική διατύπωση «υφαλοκρηπίδα τον νησιών» – κατά τρόπο που επιτρέπει στην Άγκυρα να διεκδικεί λόγο πού μπορεί και πού όχι να χωροθετεί θαλάσσια πάρκα η Ελλάδα…

Εν τω μεταξύ, με την εξέλιξη στο συσχετισμό δυνάμεων, στο Ερντογανέικο ξεκαρδίζονται στα γέλια οσάκις ο Μητσοτάκης λέει ότι εξασφάλισε στο Ελλαδιστάν υπεροπλία και διπλωματική ισχύ.

Η Τουρκία αγοράζει όσα όπλα θέλει και από όποιον θέλει – παράγοντας και μερικά μόνη της – υπερέχει σε έκταση και πληθυσμό, ελέγχει τα Στενά, ορίζει τις προσφυγικές ροές στο Αιγαίο και τον Έβρο, «βλέπει» Ιράν και Καύκασο, ηγείται του Μουσουλμανικού κόσμου, έχει λόγο στα Βαλκάνια, παίζει και με το ΝΑΤΟ και με τον Πούτιν και με τη Χαμάς και με τις ΗΠΑ.

Η Ελλάδα του Μητσοτάκη αθροίζει διπλωματικές ήττες στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Σερβία, στη Βόρεια Μακεδονία, στην Αλβανία και μένει κολλημένη στον Νετανιάχου και τα μεσαιωνικά αραβικά καθεστώτα.

Στα μεταξύ τους, ο Ερντογάν μετά από κάθε συνάντηση με τον Έλληνα πρωθυπουργό έχει εκείνο το πονηρό μειδίαμα «βγήκε και σήμερα το μεροκάματο».

Ο Μητσοτάκης επαίρεται ότι δεν τον εξαγριώνει και προβάλλει συμφωνίες σε δευτερεύοντα θέματα, ενώ ο Σουλτάνος να αλωνίζει στα μεγάλα, που τον ενδιαφέρον στρατηγικά.

Πάλι υπήρχε «καλό κλίμα», πάλι «σημειώθηκε πρόοδος» σε θέματα που θα μπορούσε να έχει διαπραγματευθεί κι ένας υφυπουργός Εξωτερικών.

Στα υπόλοιπα η μόνη πρόοδος ήταν η περαιτέρω κατοχύρωση της ευχέρειας του Ερντογάν να αμφισβητεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά εν δυνάμει και κυριαρχία, κατά το προηγούμενο των Ιμίων.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί – περισσότερο και από τον Σημίτη και τον ΓΑΠ – ότι εθνική εξωτερική πολιτική απέναντι την Τουρκία είναι ο κατευνασμός της. Και στις συναντήσεις του με τον Ερντογάν, επιτυχία της ελληνικής διπλωματίας το «ημέρωμα της Στρίγκλας».

ieidiseis.gr