Θ. Πάγκαλος: Αυτοχειρία        

Ο Θόδωρος Πάγκαλος υπήρξε πρωταγωνιστής σε κρίσιμες περιόδους της πρόσφατης πολιτικής ζωής της χώρας – όχι θετικός πάντα.

Καταρτισμένος πολιτικός, από σόι, κοσμοπολίτης και καλλιεργημένος άνθρωπος, μπον βιβέρ, φλεγματικός, με συναρπαστικό λόγο – που αδικούσε με αγοραίες εξάρσεις και ύβρεις.

Πριν αποσυρθεί, ηττημένος στην εκλογική του περιφέρεια, διακρίθηκε πρώτα για την συγγραφή του εγχειρίδιου λαϊκισμού «Μαζί τα φάγαμε», μετά για τη χυδαιότητα απέναντι στον ανερχόμενο Αλέξη Τσίπρα και τρίτο για την ευτελιστική, σε σχέση με το παρελθόν του, δήλωση ότι ψηφίζει ΝΔ και Μητσοτάκη.

Η ενδιαφέρουσα διαδρομή του χαρακτηρίζεται από τα σκαμπανεβάσματα απέναντι στους δυο Παπανδρέου και τον Σημίτη.

Τον Γιώργο πρώτα τον καθύβριζε και μετά τον επαινούσε. Τον Σημίτη πρώτα τον επαινούσε και μετά τον καθύβριζε. Έμεινε στην ιστορία η φράση του: «κάθε φορά που έλεγα ότι υπήρχε διαφθορά στην κυβέρνησή του δυσφορούσε- όχι γιατί υπήρχε, αλλά γιατί το έλεγα».

Τον Ανδρέα τον θαύμαζε, τον διέσυρε και μετά τον ξαναθαύμαζε. Τον αποκάλεσε «δωρολήπτη», παρότι είχε πάρει από τον ίδιο ένα είδος προβαδίσματος για τη διαδοχή του, με την υποψηφιότητα στο δήμο Αθηναίων. Αλλά τα «σκάτωσε» απέναντι στον Αβραμόπουλο και έχασε το τρένο, για να καταλήξει «συνωμότης» κατά του ευεργέτου…

Ο Πάγκαλος είχε γόνιμη θητεία στο υπουργείο Εξωτερικών, αλλά η πολιτική συμπεριφορά του στιγματίζεται από τρία ακόμη περιστατικά.

Πρώτο: Χρησιμοποίησε ελεεινό χαρακτηρισμό για κορυφαίο ιστορικό στέλεχος, με αποτέλεσμα να αποδοκιμαστεί από το «όλον ΠΑΣΟΚ» και να παραιτηθεί από τα όργανα του, υπό τον οίκτο Παπανδρέου: «ας κάνει ότι τον φωτίσει ο Θεός».

Δεύτερο: Έσυρε τη χώρα σε διεθνή εξευτελισμό, όταν χαρακτήρισε τη Γερμανία «γίγαντα με μυαλό νάνου». Η καγκελαρία απαίτησε από τον πρωθυπουργό τότε, Ανδρέα Παπανδρέου, να τον υποχρεώσει σε δημόσια συγνώμη. Τη ζήτησε, με προσωπικό κόστος μια ρινορραγία.

Τρίτο: Επί των ημερών του στο υπουργείο Εξωτερικών, διαπράχθηκε ένα ουμανιστικό ολίσθημα: διωκόμενος παρεδόθη στους διώκτες του…

Το τελευταίο, αφορά την υπόθεση Οτσαλάν και είναι ένα από τα τρία θέματα μιας συνοπτικής -και σε κάποια σημεία ακατανόητης- μπροσούρας που εξέδωσε πρόσφατα, υπενθυμίζοντας την περιθωριακή πλέον παρουσία του..

Τα άλλα δυο είναι η υπόθεση των Ιμίων, στην οποία ήταν υπουργός Εξωτερικών και προσπαθεί να φορτώσει τις ευθύνες των χειρισμών στον «άπειρο» Σημίτη και μια περίεργη αναφορά στον Χρήστο Ροζάκη μαζί με εξιστορήσεις για τους ρωσικούς πυραύλους S-300 με νύξεις σε βάρος του, εκλιπόντος, Γερ. Αρσένη.

Για την υπόθεση Οτσαλάν λέει ότι «δεν δίνει δεκάρα». Αλλά αφιερώνει πολύ χώρο για να αποσείσει τις ευθύνες του με στοιχεία συκοφάντησης του Κούρδου ηγέτη – τον οποίο κατά τα λοιπά «προσπάθησε να σώσει».

Ισχυρίζεται ότι ο Σημίτης δεν τον απομάκρυνε για τους χειρισμούς, του, αλλά -καθ’ υπόδειξη των Αμερικανών- για να πάρει τη θέση του ο Γ. Παπανδρέου, ως «υπάκουος υπουργός Εξωτερικών» και να διευκολυνθούν οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία.

Θεωρεί ότι η πτώση του συμπαρέσυρε και τον Αλέκο Παπαδόπουλο – στον οποίο αναφέρεται μειωτικά: «είχε αναλάβει εικονικά το υπουργείο Εσωτερικών και ακόμη εικονικότερα είχε τον έλεγχο της ΕΥΠ». Σαν να ήταν… αχυρο-υπουργός και άλλος είχε τον έλεγχο του χαρτοφυλακίου του και της συγκεκριμένης υπηρεσίας.

Αν αυτό είναι το κύκνειο συγγραφικό άσμα του, ο Θόδωρος Πάγκαλος διάλεξε για τον εαυτό του τη χειρότερη πλάκα πολιτικής αυτοχειρίας…

Γιώργος Λακόπουλος 

ieidiseis.gr