Τι πραγματικά κρύβει η παράκαμψη της προανακριτικής

Οι θιασώτες της ιδέας Αλιβιζάτου να παρακαμφθεί η προανακριτική επιτροπή και να πάει κατευθείαν η υπόθεση Τριαντόπουλου στο δικαστικό συμβούλιο ισχυρίζονται το εξής για να δικαιολογήσουν αυτή την παράκαμψη: Ότι ο ανακριτής του δικαστικού συμβουλίου θα κάνει την ίδια δουλειά με αυτή που κάνει η προανακριτική της Βουλής.

Άρα, λένε, «είναι περιττή η προανακριτική, γλιτώνουμε χρόνο και επιπλέον αποφεύγουμε και το ‘‘σόου’’ στη Βουλή».

Απαντώντας δε ο ίδιος ο κ. Αλιβιζάτος στην κριτική που δέχθηκε η πρότασή του – και η κίνηση Τριαντόπουλου/ΝΔ για «υπερπήδηση» της προανακριτικής – από πλειάδα συνταγματολόγων και επιφανών νομικών, επικαλείται σε νεότερο άρθρο του στην Καθημερινή (20.3.2025) το άρθρο 10 του ν.3126/2033 περί ευθύνης υπουργών. Αναφέρει συγκεκριμένα: «Σύμφωνα με τη ρητή διατύπωση του ισχύοντος νόμου, ο αρεοπαγίτης/ανακριτής, τον οποίο θα ορίσει το δικαστικό συμβούλιο, «έχει το δικαίωμα και οφείλει να επεκτείνει τη δίωξη και κατά των συμμετόχων που δεν αναφέρονται στην απόφαση της Βουλής για τη δίωξη».

Για να δούμε όμως, σύμφωνα με τις επισημάνσεις έγκριτων νομικών, τι λέει ο Ποινικός Κώδικας στο άρθρο 250.1 για την «εξουσία του Ανακριτή» – ήτοι και του Ανακριτή του Δικαστικού Συμβουλίου:

«Ο ανακριτής έχει το δικαίωμα και οφείλει να επεκτείνει τη δίωξη σε όλους όσοι συμμετείχαν στην ίδια πράξη. Δεν μπορεί όμως να επεκτείνει την ποινική δίωξη και σε άλλη πράξη, έστω και αν είναι συναφής, ούτε έχει δικαίωμα συρρίκνωσης ή διεύρυνσης της ασκηθείσας ποινικής δίωξης».

Τεχνηέντως ο κ. Αλιβιζάτος παραπέμπει στο πρώτο εδάφιο, αλλά «προσπερνά» το δεύτερο της συγκεκριμένης παραγράφου.

Ας προσπεράσουμε τα φληναφήματα και τους εξυπνακισμούς περί «σόου», αλλά και τα θέματα ακυρότητας ή άλλων ενστάσεων, που διατυπώνονται για την ελλιπή προκαταρκτική εξέταση (την οποία οφείλει να διενεργήσει άρτια η προανακριτική) και τα οποία προβλέπονται ρητά από το άρθρο 43 του Ποινικού Κώδικα για το πώς ασκείται μία ποινική δίωξη.

Και πάμε σε αυτό που λέει ο κ. Αλιβιζάτος.

Ναι λοιπόν, ορθώς λέει ο κ. Αλιβιζάτος ότι ο Ανακριτής, που θα διενεργήσει την κύρια ανάκριση μπορεί να επεκτείνει τη δίωξη σε συνεργούς «στην ίδια πράξη». Δηλαδή, στην περίπτωση του κ. Τριαντόπουλου να ασκήσει ποινική δίωξη σε όσους θεωρεί ότι μετείχαν στην παράβαση καθήκοντος, για την οποία κατηγορείται ο κ. Τριαντόπουλος.

Αλλά δεν μπορεί να επεκτείνει τη δίωξη για άλλα (συναφή) αδικήματα ή πρόσωπα που ενέχονται σε άλλα (συναφή) αδικήματα, ούτε να κάνει το πλημμέλημα κακούργημα, ακόμα κι αν θεωρηθεί ότι ο Τριαντόπουλος ήταν εκείνος που έδωσε εντολή ή απαίτησε ή παρότρυνε να δοθούν 650.000 δημόσιου χρήματος για την παράνομη αλλοίωση του πεδίου. Αυτά μπορεί να τα κάνει μόνο η προανακριτική της Βουλής.

Πρακτικά δηλαδή, δεν μπορεί να επεκταθεί το κατηγορητήριο για πιθανή παρεμπόδιση δικαιοσύνης, κατάχρηση εξουσίας ή οτιδήποτε άλλο.

Ούτε μπορεί ο Ανακριτής να διερευνήσει ευθύνες άλλων προσώπων για συναφή αδικήματα, όπως το ρόλο αυτού που ζητούσε από το Μαξίμου να τελειώσουν τα μπάζωμα (με… γαλλικά) ή οτιδήποτε σχετικό. Αυτά μπορεί να τα κάνει η προανακριτική της Βουλής.

Εάν ο Ανακριτής «πέσει» – μάλλον από τύχη ή… «ατυχία» – πάνω σε άλλα  αδικήματα του κ. Τριαντόπουλου, ή σε συναφείς αξιόποινες πράξεις άλλων προσώπων, τότε θα πρέπει να απευθυνθεί και πάλι στη Βουλή (προανακριτική) ώστε με νέα ποινική δίωξη για πρόσωπα και κατηγορίες να γίνει νέα ανάκριση.

Δηλαδή να γίνει ξανά προανακριτική και όλη η διαδικασία από την αρχή.

Πρακτικά και χωρίς περιστροφές: Η «απευθείας παραπομπή στο πενταμελές δικαστικό συμβούλιο του ειδικού δικαστηρίου», που προτείνει ο Αλιβιζάτος, ζητάει ο Τριαντόπουλος και μεθοδεύει μα χαρά η κυβέρνηση, περιορίζει την ανακριτική έρευνα σε μία μικρή «περίμετρο», προστατεύοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό, αν όχι καθοριστικά, τον Τριαντόπουλο και κάθε άλλο εμπλεκόμενο από επιπλέον και πολύ βαρύτερες κατηγορίες. Κι όσο αντέξουν.

Όμορφα πράγματα δηλαδή… Με επίφαση νομιμότητας και την επίκληση καλών προθέσεων – σαν τα στρωμένα ροδοπέταλα στο δρόμο που οδηγεί στην κόλαση…

topontiki.gr