Το γεγονός που επιβεβαιώνει ότι πίσω από το σκάνδαλο των υποκλοπών δεν βρισκόταν τελικά κανένα ρυπαρό δίκτυο

Αν τα τελευταία έξι χρόνια στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό και άξιο μελέτης ακόμη και από τον ιστορικό του μέλλοντος, αυτο είναι αναμφίβολα το γεγονός ότι παρά τα σκάνδαλα στα οποία έχει εμπλακεί η κυβέρνηση, επλήγη τελικά -και μάλιστα ελαφρα- μόνο απο ένα πράγμα: από τη διαχείριση της υπόθεσης των Τεμπών.

Όμως, όσο κι αν αυτό που συνέβη στα Τέμπη αποτελεί συλλογικό τραύμα και ως συνταρακτικό γεγονός εξαιτίας αφενός της απώλειας τόσων ζωών και αφετέρου της προσπάθειας να συσκοτιστεί πλήρως η αλήθεια τουλάχιστον ως προς τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων, προκάλεσε και προκαλεί κοινωνική αντίδραση, στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο σκάνδαλο της περιόδου διακυβέρνησης Μητσοτάκη είναι αλλο: οι υποκλοπές και οι εξοφθαλμες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, αλλά δυστυχώς και της Δικαιοσύνης, ώστε ο πρωθυπουργός ως προϊστάμενος της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, να μη λογοδοτήσει ποτέ και για τίποτα.

Προκειμένου φυσικά να επιτευχθεί αυτό και αφού απέτυχε η αρχική προσπάθεια να αποδοθεί σε όσους αποκάλυπταν στοιχεία για την υπόθεση ο χαρακτηρισμός του συκοφάντη ή ακόμη και του προδότη, επιστρατεύθηκαν τότε φαιδρά επιχειρήματα με κορυφαίο μεταξύ αυτών ότι στην ΕΥΠ δρούσαν ρυπαρά δίκτυα τα οποία εν αγνοία του πρωθυπουργού παρακολουθούσαν από υπουργούς του, μέχρι στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς, οικονομικούς παράγοντες και βεβαια δημοσιογράφους, υπονομεύοντας και τον ίδιο τον Κυριακο Μητσοτάκη κυρίως ομως την ίδια τη δημοκρατία.

Φυσικά, αν πράγματι αυτός ο ισχυρισμός είχε την παραμικρή δόση αλήθειας, τότε φυσιολογικά εκείνοι οι οποίοι έπρατταν κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι απλώς θα είχαν διερευνηθεί αλλά πιθανότατα θα είχαν βρεθεί και κατηγορούμενοι για τη διάπραξη βαρύτατων αδικημάτων σε βάρος ακόμη και του πολιτεύματος. Το γεγονός ότι κατι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ θα ήταν από μόνο του αρκετό για να πειστεί και ο πλέον δύσπιστος πως στην πραγματικότητα κανένας εντός της ΕΥΠ δεν ειχε αυτονομηθεί και ότι καθε σχετική θεωρία ηταν απλώς μέρος επικοινωνιακού σχεδιασμού.

Για να μην υπάρχει ωστόσο η παραμικρή αμφιβολία ως προς αυτο, πρόσφατα συνέβη κατι ακόμη που ελάχιστα απασχόλησε τον Τύπο παρότι επιβεβαιώνει ότι αν κάποιος ενορχήστρωσε το σκάνδαλο των υποκλοπών, αυτή σίγουρα δεν ήταν κάποια αυτονομημένη ομάδα εντός των μυστικών υπηρεσιών. Αυτό είναι η προαγωγή σε αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου της πρώην εισαγγελέως της ΕΥΠ η οποία υπέγραψε χιλιάδες διατάξεις παρακολούθησης μεταξύ των οποίων η επι μακρόν παρακολούθηση του σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης Κωστή Χατζηδάκη, του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη, του πρώην αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κωνσταντινου Φλώρου και πολλών άλλων.

Η εισαγγελική λειτουργός, η οποία απαλλάχθηκε πειθαρχικά για την υπόθεση, αλλά πρακτικά ουδέποτε διερευνήθηκε ποινικά, δεν σημαίνει ασφαλώς ότι είναι ένοχη για τη διάπραξη κάποιου αδικήματος. Σ’ ενα κράτος δικαίου όμως θα περίμενε κανείς ότι οι εκ της θέσεως τους εμπλεκόμενοι σε μια υπόθεση η οποία περιγράφηκε επισήμως από την κυβέρνηση ως οργανωμένη από κάποιο ρυπαρό δίκτυο που δρούσε αυτόνομα στο εσωτερικό των μυστικών υπηρεσιών της χώρας και σε βάρος της δημοκρατίας, πριν προαχθούν θα ειχαν τουλάχιστον διερευνηθεί εξονυχιστικά.

Σ’ ενα κράτος με υποβαθμισμένους θεσμούς από την άλλη, ακόμη και κάτι τόσο αυτονόητο δεν αποκλείεται να βαφτιστεί θεωρία συνωμοσίας που έχει στόχο να πλήξει την κυβέρνηση και να αποσταθεροποιήσει τη χώρα. Στην Ελλάδα άλλωστε, ακόμη και η ίδια Δικαιοσύνη και μάλιστα σε ανώτατο επίπεδο έκρινε πρόσφατα ότι άπαντες παρακολουθούνταν νομίμως για λόγους εθνικής ασφάλειας.