Τριήμερη ονειρική απόδραση στη Μήλο – (ΦΩΤΟ)

Λένε ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Το δικό μας ταξίδι ξεκίνησε Σάββατο πρωί από το λιμάνι του Πειραιά με προορισμό την Μήλο, την οποία μας συνέστησαν ανεπιφύλακτα φίλοι και γνωστοί.

Μιας και οι μέρες των διακοπών μας ήταν περιορισμένες επιλέξαμε να ταξιδέψουμε με ένα από τα ταχύπλοα της SEAJETS οπότε φτάσαμε στο κύριο λιμάνι της Μήλου, το οποίο θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια της Μεσογείου, τον Αδάμαντα σε 2,5 ώρες.

Από τη στιγμή που αποβιβαστήκαμε νιώσαμε την ενέργεια του νησιού. Το λίκνισμα των  καϊκιών, η κίνηση του λιμανιού, το λευκό των σπιτιών και ο λαμπερός ήλιος μας καλωσόρισαν στο νησί. Ο οικισμός του Αδάμαντα εκτείνεται σε όλο το μήκος του λιμανιού. Μας έκανε εντύπωση το γεγονός, ότι σε κοντινή απόσταση από το λιμάνι υπήρχαν παραλίες (Λαγάκαδα και Παπικινού) με πεντακάθαρα νερά και οικογένειες που απολάμβαναν την πρωινή τους βουτιά.

Αφού τακτοποιήσαμε τις αποσκευές μας αποφασίσαμε να επισκεφθούμε την πρώτη μας παραλία. Το Παλαιοχώρι μας φάνηκε ιδανικό, επιλέξαμε την μία από τις τρεις παραλίες του και συγκεκριμένα αυτή που φιλοξενεί το beach bar «Deep Blue». Το πρώτο που μας εντυπωσίασε ήταν η μορφολογία του εδάφους. Τα κατακόρυφα βράχια, τα οποία λειτουργούν ως ασπίδα όταν έχει άνεμο,  τα βότσαλα και η άμμος συναγωνίζονταν τα χρώματα της θάλασσας. Τα νερά ήταν κρυστάλλινα και τόσο διαυγή που ξεχώριζες μέχρι και το πιο μικρό βότσαλο, οι αποχρώσεις μαγευτικές από το πιο χρυσό μπεζ μέχρι το πιο βαθύ γαλάζιο. Φύγαμε από την παραλία όταν ο ήλιος είχε ήδη δύσει, γεμάτοι ενέργεια και εικόνες.

Το επόμενο πρωί αποφασίσαμε να πιούμε τον καφέ μας στην ενδοχώρα, και κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα του νησιού την Πλάκα, η οποία είναι χτισμένη πάνω από τον Αδάμαντα, στο ύψωμα του νησιού. Περπατήσαμε στα πλακόστρωτα σοκάκια, απολαύσαμε τη θέα από το κάστρο και καταλήξαμε στην πλατεία και την εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Φεύγοντας από την Πλάκα περάσαμε από την Τρυπητή με τους ανεμόμυλους, και επισκεφθήκαμε τις χριστιανικές Κατακόμβες και το καλοδιατηρημένο αρχαίο αμφιθέατρο της Μήλου. Εκεί κοντά ήταν σηματοδοτημένο και το σημείο όπου βρέθηκε το άγαλμα της Αφροδίτης, το οποίο κοσμεί το μουσείο του Λούβρου. Η βόλτα μας κατέληξε στο Κλήμα. Ένα πανέμορφο ψαροχώρι γεμάτο χρώματα. Χρώματα που κοσμούν τις πόρτες των «συρμάτων», των διώροφων σπιτιών που το Χειμώνα λειτουργούν ως αποθηκευτικοί χώροι για τις βάρκες, ενώ το Καλοκαίρι διαμορφώνονται σε παραθεριστικές κατοικίες ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα. Από το Κλήμα περάσαμε με βάρκα απέναντι, και συγκεκριμένα στον όρμο του Εμπουρειού, όπου και γευτήκαμε τις γαστριμαργικές προτάσεις της τοπικής μοναδικής ταβέρνας. Καλό θα ήταν να έχετε κάνει κράτηση από πριν, μιας και είδαμε κόσμο να περιμένει και πάνω από μια ώρα για να δοκιμάσει το διάσημο κατσικάκι με πατάτες στον ξυλόφουρνο.

Το απόγευμα μας βρήκε στην Φυριπλάκα. Μια παραλία με εύκολη πρόσβαση, άγρια ομορφιά και γαλαζοπράσινα νερά. Η Φυριπλάκα καλύπτει όλα τα γούστα, μπορείς να βρεις beach bar, αλλά μπορείς να απλώσεις και την πετσέτα σου στα βότσαλα. Είναι ιδανική και για οικογένειες, μιας και τα νερά της βαθαίνουν σταδιακά και γιατί είναι απάνεμη ειδικά τον Αύγουστο με τα μελτέμια. Η τελευταία στάση της ημέρας ήταν τα Πολλώνια, το πιο μικρό λιμάνι της Μήλου, αυτό που συνδέει την Μήλο με την Κίμωλο. Διαπιστώσαμε ότι τα Πολλώνια μπορούν να θεωρηθούν ως ο ιδανικός προορισμός για οικογένειες, μιας και συνδυάζει καταλύματα, ταβέρνες και ρηχή θάλασσα.

Για την τρίτη ημέρα των διακοπών μας, είχαμε κανονίσει βόλτα με το καραβάκι «Ανδρομέδα», στο οποίο κάναμε κράτηση online στο https://andromedayachting.com/ . Η “Ανδρομέδα” και το πλήρωμά της μας περίμενε στο λιμάνι του Αδάμαντα και αναχώρηση στις 11.00΄.

Βάλαμε πλώρη για το σπήλαιο της Συκιάς, το Κλέφτικο και τον Άγιο Δημήτριο. Αφήνοντας πίσω μας το λιμάνι του Αδάμαντα και με πορεία δυτικά, περάσαμε από τη Σκινωπή, το Κλήμα, και εντυπωσιαστήκαμε από τις Αρκούδες ένα σύμπλεγμα βράχων μέσα στη θάλασσα που θυμίζουν αρκούδες ή λαγό…. το αφήνουμε στη φαντασία σας.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας ο Νίκος (ο καπετάνιος), και η Τζένη με τη Ναταλία (το πλήρωμα), ήταν στη διάθεσή μας για κάθε είδους πληροφορία, ευδιάθετοι και καλά ενημερωμένοι. Ο καπετάνιος ο Νίκος, πλήρως ενημερωμένος, μας είπε για τον Περλίτη, για το Μπετονίτη και άλλα πετρώματα που υπάρχουν στο νησί. Και ενώ θεωρούσαμε ότι οι Αρκούδες ήταν ότι πιο ωραίο είχαμε δει, φτάσαμε στη σπηλιά της Συκιάς. Ότι και να σας πούμε δεν περιγράφει αυτό που ζήσαμε.

Η «Ανδρομέδα» έριξε άγκυρα, επιβιβαστήκαμε στο φουσκωτό και ξαφνικά βρεθήκαμε σε έναν άλλο κόσμο.

Η είσοδος στη σπηλιά γίνεται από ένα άνοιγμα στον βράχο και ενώ σκέφτεσαι ότι είναι σπηλιά, ξαφνικά λούζεσαι από άπλετο φως. Σηκώνεις τα μάτια σου και ενώ είσαι σε σπηλιά βλέπεις ουρανό.

Στο βάθος της σπηλιάς υπάρχει παραλία με βότσαλα και βράχοι, από όπου μπορείς να βγάλεις πανέμορφες φωτογραφίες. Νιώσαμε προστατευμένοι μέσα σε μια υδάτινη αγκαλιά. Κολυμπήσαμε στα δροσερά νερά και ενώ τριγύρω μας ήταν οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες, είχαμε την αίσθηση ότι η σπηλιά μας άνηκε. Περιττό να σας πούμε ότι όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε και το τελευταίο διαθέσιμο λεπτό.

Η επόμενη στάση μας ήταν το πασίγνωστο Κλέφτικο, ή αλλιώς τα θαλασσινά Μετέωρα της Μήλου. Οι γκριζόλευκοι ηφαιστιογενείς βράχοι έχουν σμιλευτεί από τον χρόνο, το νερό και τα φυσικά φαινόμενα με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζουν έργο τέχνης. Είναι λογικό να είναι το σήμα κατατεθέν του νησιού, μιας και προκαλούν δέος και ανταγωνίζονται τους κάθετους βράχους της ακτής. Το πλήρωμα μας ενημέρωσε ότι είχαμε αρκετό χρόνο για μπάνιο, ενώ το φαγητό θα ετοιμαζόταν.

Πριν όμως κάνουμε τις βουτιές μας, ο Νίκος ο καπετάνιος του «Ανδρομέδα», μας έκανε βόλτα με το φουσκωτό στις κοντινές σπηλιές και στους διπλανούς κόλπους. Ο συνδυασμός των θεόρατων βράχων και της απέραντης θάλασσας ήταν ακαταμάχητος.

Με την επιστροφή μας στο καραβάκι κάναμε βουτιές σε τυρκουάζ νερά σαν μικρά παιδιά. Φορέσαμε τις μάσκες και τα βατραχοπέδιλά μας, (ευγενική χορηγία του καπετάνιου), και παίξαμε με τα ψάρια που μας περιτριγύριζαν. Με την επιστροφή μας, φάγαμε και ήπιαμε φαγητά που είχε φροντίσει να υπάρχουν το πλήρωμα, και ξαπλώσαμε χαλαροί στο κατάστρωμα, με σκοπό να μαυρίσουμε ή να κλείσουμε λίγο τα μάτια μας. Στην επιστροφή κάναμε μια στάση στο πανέμορφο παραλιακό εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου.

Κολυμπήσαμε μέχρι τη στεριά και χτυπήσαμε την καμπάνα, όπως κάναμε όταν ήμασταν μικροί. Στην επιστροφή μας στο “Ανδρομέδα” μας περίμεναν παγωμένα φρούτα που είχε ετοιμάσει το πλήρωμα, και αποκαμωμένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ο καθένας χαμένος στις δικές του σκέψεις, προσπαθώντας να εντυπώσουμε στη μνήμη μας όσα είχαμε δει.

Είχαμε αποφασίσει να επισκεφθούμε το Σαρακήνικο την τελευταία ημέρα των διακοπών μας για να αποχαιρετήσουμε την Μήλο με τον καλύτερο τρόπο. Στις 8 το πρωί ήμασταν ήδη στην παραλία, και είχαμε απλώσει τις πετσέτες μας κάτω από το μοναδικό αλμυρίκι. Το γυμνό, σεληνιακό τοπίο μας συνεπήρε.

Οι βράχοι, λευκοί και λαξεμένοι σαν από το χέρι του καλύτερου γλύπτη, δημιουργούν σχηματισμούς οι οποίοι αλλάζουν ανάλογα με το πώς πέφτει το φως πάνω τους. Εξερευνήσαμε για λίγη ώρα τους γύρω βράχους και βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες.

Η θάλασσα ονειρική μας καλούσε να βουτήξουμε, ενώ ήταν ακόμη νωρίς χωρίς κόσμο με μόνο ήχο αυτόν των κυμάτων που έσκαγαν στους βράχους και βουτήξαμε. Ήταν καλή η απόφασή μας να έρθουμε τόσο νωρίς. Απολαύσαμε αυτό το θαύμα της φύσης χωρίς περισπασμούς, και αναχωρήσαμε όταν πλέον το αλμυρίκι μας δεν μπορούσε να φιλοξενήσει άλλες πετσέτες. Το Σαρακήνικο είναι δικαιωματικά από τις πιο γνωστές παγκοσμίως παραλίες, και εμείς πολύ τυχεροί που καταφέραμε να την επισκεφθούμε. Επιστρέφοντας στον Αδάμαντα και ενώ περιμέναμε το πλοίο της επιστροφής, συμφωνήσαμε ότι είχαμε αφήσει πολλές εκκρεμότητες στη Μήλο, και μία επίσκεψη ακόμη επιβάλλεται, μπορεί και δύο.

Τελικά μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι έχει σημασία και ο προορισμός!!!

Alexandra Ntaka