«Τσάι και συμπάθεια» στο προεδρικό Μέγαρο – Η Σακελλαροπούλου παίζει με τον ρόλο της

Φέρει στους ώμους του βαρύ φορτίο. Ας μελετήσει, με σεβασμό, πώς το σήκωσαν οι προκάτοχοί της. Δεν ζούσαν καλή ζωή, αλλά «στέγνωναν την ψυχή τους» – κατά τη διατύπωση του Καραμανλή – για να ανταποκριθούν.

Καλός, χρυσός άνθρωπος, αλλά γι’ αυτόν τον ρόλο δεν κάνει. Ίσως γιατί είναι δουλειά απαιτήσεων. Χρειάζεται νομική κουλτούρα υψηλού επιπέδου και με ένα ξερό πτυχίο της Νομικής δεν την αποκτάς.

Χρειάζεται προγενέστερη τριβή στο δημόσιο βίο και με την άσκηση στον φιλοκυβερνητικό συνδικαλισμό της εποχής Σημίτη, δεν την εξασφαλίζεις.

Χρειάζεται νοοτροπία ταγού, βαθιά γνώση της Ιστορίας, στενή σχέση με το διεθνές περιβάλλον, συναίσθηση των παλμών της κοινωνίας, ικανότητά σύλληψης «των αέρηδων της εποχής», που λέει κι ο Αλέκος Παπαδόπουλος…

Χρειάζεται προσωπικό εκτόπισμα, διεθνής κυκλοφορία, ευρύτερη αναγνώριση σου ως προσωπικότητα με εμβέλεια, αγάπη από τους πολίτες και θάρρος.

Με κάθε σεβασμό, αλλά ας μην κρυβόμαστε: η έβδομη κατά σειρά επικεφαλής της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας δεν έχει αυτά τα προσόντα. Κανείς δεν τα είχε μαζεμένα. Αλλά όλοι είχαν τα αναγκαία την εκπομπή της βεβαιότητας ότι ανταποκρίνονται στον ρόλο.

Κακά τα ψέματα: η κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου υπήρξε αβασάνιστη επιλογή των δυο μεγάλων κομμάτων.

Πρώτος το δείχνει αυτός που την πρότεινε για το προεδρικό αξίωμα: δεν την εμπιστεύθηκε ούτε μια φορά για μια σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, παρότι ήταν προδήλως αναγκαία τα τελευταία χρόνια.

Αλλά μήπως την εμπιστεύεται η αντιπολίτευση; Ή μήπως έχει κατακτήσει τους πολίτες;

Η ίδια όμως – ίσως υπό την επήρεια αυλοκολάκων – θεωρεί ότι η θητεία της ξεχειλίζει από επάρκεια και έκανε μια ακατανόητη κίνηση, αμφισβητούμενης συνταγματικής βάσης:

-Είτε το υπέβαλε η κυβέρνηση, είτε υπήρξε δική της πρωτοβουλία, κάλεσε τους επικεφαλής της Δικαιοσύνης και τους – εκλεγμένους – εκπροσώπους του νομικού κόσμου σε «σύσκεψη για τα «προβλήματα της Δικαιοσύνης».

Αλλά όταν κάθισαν στο τραπέζι, τους ξέκοψε ότι… δεν θα μιλήσουν για τη Δικαιοσύνη. Με την έννοια ότι αν δεν μιλάς για την επικαιρότητα, στην οποία κυριαρχούν ζητήματα Δικαιοσύνης, μιλάς περί ανέμων και υδάτων.

Για να το αποφύγει η πρόεδρος έσπευσε να λογοκρίνει προληπτικά τη συζήτηση: «Το μόνο για το οποίο δεν θα συζητήσουμε είναι για θέματα της επικαιρότητας, αφού αυτό ξεφεύγει από τα όρια της θεσμικής μου ιδιότητας».

Εκ των υστέρων το γραφείο της ανακοίνωσε ότι « δέχθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο…» Μόνο που δεν «δέχθηκε». Η ίδια τους κάλεσε. Χωρίς βεβαίως να τους ενημερώσει ότι «δεν θα συζητήσουν θέματα της επικαιρότητας».

Επιπροσθέτως χαρακτήρισε τη «συνάντηση» – δηλαδή αυτό που συγκάλεσε ως σύσκεψη – «καθαρά εθιμοτυπική, αντί να συναντώ κάθε έναν από εσάς χωριστά, όπως κάνουμε πολλές φορές».

Εθιμοτυπική δεν μπορεί να είναι μια συνάντηση στην οποία δεν μετέχει ουδείς πρωτοεκλεγής. Επιπλέον η παράδοση της Προεδρίας της Δημοκρατίας αυτό ακριβώς ορίζει: να δέχεται «καθέναν ξεχωριστά» – με αίτησή του.

Ομαδικές συναντήσεις για «τσάι και συμπάθεια» είναι άλλη υπόθεση και πάντως δεν συνηθίζονται. Ιδίως όταν εκ των υστέρων αυτή που τις διοργανώνει επικαλείται ότι το αντικείμενο τους «εκφεύγει των αρμοδιοτήτων της».

Ενδεχομένως εκφεύγει της αντίληψής της για τον ρόλο της. Αν δεν μιλάει ο αρχηγός του κράτους για την επικαιρότητα, γιατί θα μιλάει; Για τον Τρωικό πόλεμο;

Ήταν ένα παράδοξο σκηνικό: συγκάλεσε σύσκεψη με αντικείμενο που υπόκειται στην αρμοδιότητα ενός υπουργού, αλλά χωρίς τον υπουργό και στο τέλος είπε σε όσους κουβάλησε το προεδρικό ότι επιθύμησε να τους δει για κουβεντούλα.

Και να τους συστήσει να… συζητούν μεταξύ τους σαν καλά παιδιά. «Είναι αναγκαίο να συναντιόμαστε, να συναντιέστε εσείς στο μέλλον, αφού εγώ δεν έχω πια ρόλο, ενώ εσείς εξακολουθείτε να υπηρετείτε την δικαιοσύνη». Από τη πόλη έρχομαι…

Βεβαίως το υπονοούμενο το πιάσαμε: ήταν υπεκφυγή. Ώστε να μην μιλήσει για τον παριστάμενο Ντογιάκο και τον διασυρμό της χώρας από τις αντισυνταγματικές αποφάσεις του. Ή για την κυβέρνηση που βάλλεται εντός και εκτός της Ελλάδας για τις παραβιάσεις του κράτους δίκαιου. Τότε γιατί τους κάλεσε;

Η κυρία Σακελλαροπούλου επικαλέστηκε κάποια στιγμή την ιδιότητά της «ως δικαστού επί 40 χρόνια».

Επειδή ήταν δικαστής στο απολύτως αρμόδιο δικαστήριο – το ΣτΕ – δεν μπορεί να μην διακρίνει ότι παραβιάζεται το Σύνταγμα, όταν ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου… απειλεί μια ανεξάρτητη Αρχή να μην κάνει το καθήκον της, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα.

Ταυτόχρονα επικαλέστηκε «τη σημερινή της ιδιότητα», κατά την οποία «έχω χρέος να προσπαθήσω να θέσω το ζήτημα της ανάγκης διαλόγου» για «να ανταλλάσσουμε απόψεις» για να θέματα της Δικαιοσύνης.

Τι πράγματα είναι αυτά; Από πότε η δουλειά του αρχηγού του κράτους είναι να «ανταλλάσσει απόψεις» για θέματα που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα της Εκτελεστικής εξουσίας, της Βουλής, και της αναμέτρησης των πολιτικών δυνάμεων;

Θα κάνει το ίδιο για τη διοίκηση, την εξωτερική πολιτική, την παιδεία και το ψάρεμα; Η νομίζει ότι μόνο η Δικαιοσύνη εμπίπτει στη δικαιοδοσία της – για τα υπόλοιπα ας «βρουν λύσεις» άλλοι;;

Όσο και να θέλει δεν μπορεί να εφεύρει νέο μοντέλο Προέδρου, διαφορετικό από αυτό που ακολούθησαν οι προκάτοχοί της. Δεν ήταν βουβά πρόσωπα, αλλά δεν έκαναν απλώς ασκήσεις αυτοπεποίθησης.

Εξέφραζαν δημόσιο αίσθημα και ενίσχυαν τη ομοψυχία του λαού, χωρίς να προκαλούν πολιτειακή κρίση, αλλά και χωρίς επικοινωνιολόγους και λοξά βλέμματα σε καμία πολιτική παράταξη. Γι’ αυτό είχαν και καθολική αποδοχή.

Πέραν του κατακτημένου, στην πράξη, τρόπου άσκησης του προεδρικού ρόλου, το Σύνταγμα είναι σαφείς:

Κατά το άρθρο 30 «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του Πολιτεύματος».

Κατά το άρθρο 33 ορκίζεται να « φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Xώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού»

Και το άρθρο 45 ορίζει ότι «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Xώρας».

Με την κρίση της και τις νομικές γνώσεις της, αλλά και με την ενημέρωση που έχει, η κυρία Σακελλαροπούλου νομίζει ότι «προστατεύει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων», όταν βοά ο πλανήτης για την παραβίαση τους και η ίδια απλώς παρακολουθεί;

Ότι «φυλάσσει το Σύνταγμα και τους νόμους και μεριμνά για την πιστή τους τήρηση» όταν μόλις προχθές όλοι οι Συνταγματολόγοι της χώρας κατήγγειλαν την παραβίαση του και όταν το Ευρωπαϊκοί Κοινοβούλιο σύρει την κυβέρνηση σε απολογία γι’ αυτά – αλλά στην ίδια δεν φτάνει η βουή;

Νομίζει εμπνέει ως «αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων», όταν παραβλέπει ότι ο επικεφαλής τους είναι θύμα παρακολούθησης από την ΕΥΠ και κρέμεται στα μανταλάκια για τις παρανομίες του, αλλά ανανεώνεται η θητεία του μετά πολλών επαίνων;

Την ώρα που ένα τσούρμο νοσταλγών της μοναρχίας αντιμετώπιζαν τον απαξιωμένο Κωνσταντίνο ως «αρχηγό του κράτους» και «μεγάλο Έλληνα», η φυσική εκπρόσωπος της Προεδρευομένης Δημοκρατίας έπαιζε με ερασιτεχνισμό ένα παιχνίδι δημοσίων σχέσεων – με φόντο την κακοποιημένη, από λειτουργούς της και την κυβέρνηση, Δικαιοσύνη.

Έχουμε επαρκή αρχηγό του κράτους, σημάνει ότι στην κορυφή της πολιτειακής πυραμίδας, υπάρχει μια προσωπικότητα που ρυθμίζει το Πολίτευμα και δεν ανέχεται την απορρύθμιση του. Είναι χρέος της.

Κάποιος να εξηγήσει ότι όποιος βρίσκεται στην Προεδρία της Δημοκρατίας δεν βρίσκεται σε εκδοχή ανάκυψης για να περάσει πέντε ευχάριστα χρόνια.

Φέρει στους ώμους του βαρύ φορτίο. Ας μελετήσει, με σεβασμό, πώς το σήκωσαν οι προκάτοχοί της. Δεν ζούσαν καλή ζωή, αλλά «στέγνωναν την ψυχή τους» – κατά τη διατύπωση του Καραμανλή – για να ανταποκριθούν. Ανέλαβαν ευθύνες απέναντι στο πολιτικό σύστημα, τον λαό – και την κοινοτική Ευρώπη – με προσήλωση.

Δεν μοίραζαν παράσημα στον Μπουρλά – και σε κάτι διορισμένους χωρίς έργο. Δεν έκαναν δημόσιες σχέσεις στο εσωτερικό, αλλά διεθνείς, στο εξωτερικό. Δεν μετέτρεψαν το Προεδρικό Μέγαρο σε χώρο για brain storming.

Έπαιζαν τον ρόλο τους, δεν έπαιζαν με τον ρόλο τους.

ieidiseis.gr