Τσίπρας: Η «Ιθάκη» του μπορεί να παγιδεύσει το μέλλον στο παρελθόν

Ο Ρόναλντ Ρήγκαν έλεγε: «Η πολιτική δεν είναι άσχημο επάγγελμα, αν πετύχεις θα έχεις πολλές απολαβές, αν αποτύχεις μπορείς να γράψεις βιβλίο».

Δεν είναι η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα. Δεν γράφει βιβλίο γιατί απέτυχε. Και πάντως δεν γράφει για την περίοδο που απέτυχε.

Γράφει επιδιώκοντας να ξαναπετύχει. Μπορεί; Θα δείξει.

Έχει βούληση, προσόντα, μιντιακή και οικονομική υποστήριξη και η «επιστροφή» του θα  ανέβαζε τον μέσο όρο ποιότητας στον δημόσιο βίο. Για τα υπόλοιπα περιμένουμε.

Το βιβλίο θα αξιολογηθεί όταν κυκλοφορήσει. Προς το  παρόν η συγγραφή του εγείρει  κάποιες απορίες.

Η πρώτη αφορά τον τίτλο «Ιθάκη». Δεν φοβάται τον συνειρμό με τον Γ. Παπανδρέου, που το 2010 -από το Καστελόριζο-,  βεβαίωνε ότι «ξέρει τον δρόμο για την Ιθάκη» και έβαλε την Ελλάδα σε εφιαλτική Οδύσσεια»;

Αν αυτόν τον συνειρμό επιδιώκει, σε ό,τι αφορά Μνημόνιο τουλάχιστον -ήτο: εκεί οι προηγούμενοι απέτυχαν  ο ίδιος τα κατάφερε- μάλλον άργησε: έπρεπε να είχε γράψει το βιβλίο το 2019.

Όταν είχε πολιτική -και εκλογική- αξία, να αναδείξει πως απάλλαξε τη χώρα από τους μνημονιακούς καταναγκασμούς και κατέστησε την οικονομία διαχειρίσιμη, αφήνοντας λεφτά στο συρτάρι.

Ο Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος Πρωθυπουργός που δεν μπόρεσε να πει ότι «παρέλαβε καμένη γη».

Όπως μπορεί να πει ο… Φάμελλος – για ότι παρέλαβε στο κόμμα, τα ιδιόκτητα μέσα ενημέρωσης και στη Βουλή. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.

Δεύτερη απορία: γιατί γράφει βιβλίο; Η απάντηση «για την Ιστορία», είναι λίγο πρόωρη, καθώς πρόκειται για εν ενεργεία πολιτικό. Όταν ο Τσόρτσιλ έλεγε «η Ιστορία θα είναι ευγενική μαζί μου, γιατί σκοπεύω να τη γράψω» δεν εννοούσε ότι θα γράψει βιβλίο.

Τρίτη απορία: σε ποιους απευθύνεται με το βίβλο; Αν θέλει να πείσει τους πολίτες για την επιτυχή διακυβέρνησή του, πόσους περισσότερους περιμένει να πείσει από το 32%, που το αναγνώρισε στην κάλπη το 2019;

Τέταρτη απορία: αφού γράφει που γράφει, γιατί μένει αρκείται στην περίοδο 2015 -19, για την οποία ξέρουμε τα περισσότερα και δεν συνεχίζει ως το 2023;

Μήπως καταλάβουμε γιατί στο διάολο δεν έκανε τις αυτονόητες αλλαγές στο κόμμα του και πήγε στις εκλογές, με όσους είχε ήδη ηττηθεί.

Πέμπτη απορία: είναι βιβλίο για το παρελθόν, ή για το μέλλον; Και τα δύο, λέει ο  εκδότης του. Πώς συνδέονται όμως, όταν ο διακηρυγμένος σκοπός της αποχώρησής του -από τη Βουλή και τον ΣΥΡΙΖΑ- είναι να τα διαχωρίσει;

Πώς θα κλείσει τον κύκλο, όταν τον ξανανοίγει; Σε τι θα «δικαιωθεί», όταν αυτοί που ήταν να τον δικαιώσουν για το 2015-19 το έκαναν ήδη και οι υπόλοιποι, ακόμη και συνομιλίες με τον Θεό να αποκαλύψει, δεν θα τον πιστέψουν;

Έκτη, διπλή, απορία. Το βιβλίο είναι ιστορική και ψυχική κατάθεση, ή τμήμα του πολιτικού μάρκετινγκ της «επιστροφής» – σε κάτι από το οποίο ουδέποτε αποχώρησε; Ή αλλιώς: είναι το τέλος μιας περιόδου της πολιτικής σταδιοδρομίας του, ή αρχή της επόμενης;

Το ένα έρχεται σε προφανή αντίθεση με το άλλο και έτσι το βιβλίο παγιδεύει το μέλλον του, στο παρελθόν. Η τομή που επιχειρεί στη διαδρομή του, θολώνει.

Ο «νέος Τσίπρας» -των επικείμενων πρωτοβουλιών- θα έχει δίπλα του τον «παλιό Τσίπρα» του βιβλίου. Έτσι η συζήτηση που τον αφορά, αντί για μπροστά θα πάει πίσω. Καθόλου σοφό…

Κάποιοι πολιτικοί έκαναν επιτυχή εκκίνηση υπογράφοντας ένα βιβλίο. Μένει να δούμε αν ο πρώην Πρωθυπουργός μπορεί να το καθιερώσει και για επανεκκίνηση.

Από τον Καβάφη ξέρουμε πάντως ότι, η Ιθάκη αποδεικνύεται «φτωχική» και απλώς σου δίνει «το ωραίο ταξίδι».

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr