Βόλος: Μεγάλη συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,

Σήμερα, απ’ όλη τη Χώρα, οι εργαζόμενοι ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ στην κυβέρνηση ρητό και ξεκάθαρο μήνυμα:

“Φτάνει ως εδώ. Απέναντι στη συνεχιζόμενη κοροϊδία σας ο μόνος δρόμος μας είναι ο αγώνας.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ενάντια στην υποβάθμιση της ζωής μας και στην απαξίωση των συνθηκών ανθρώπινης διαβίωσης.

ΔΕΝ ανεχόμαστε την κοροϊδία με το δήθεν “καλάθι του νοικοκυριού”. Αρκετά μας “νοικοκύρεψαν” οι κερδοσκόποι της αγοράς, τα αρπακτικά στην αγορά της ενέργειας, και η ίδια η κυβέρνηση με το ληστρικό ξεζούμισμα του εισοδήματος μας.

ΔΕΝ ζητάμε ελεημοσύνη. ΑΞΙΩΝΟΥΜΕ το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα μας στην εργασία, τη ζωή, την ξεκούραση και τη διασκέδαση. Ζητάμε να ζούμε σαν κι αυτούς και όχι σαν δούλοι τους, με φιλοδωρήματα.

Δεν θέλουμε να είμαστε οι μισθολογικοί “ουραγοί” της Ευρώπης, ούτε ανεχόμαστε τον τεχνητό διαχωρισμό σε “ισχυρούς του Βορρά” και “φτωχούς συγγενείς του Νότου”.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ για να υψώσουμε τείχος προστασίας στη λαϊκή κατοικία από τα “κοράκια” των πλειστηριασμών, τις τράπεζες και τα funds, που κερδοσκοπούν απ’ τον πόνο των εξαθλιωμένων, με τις κρυφές ευλογίες της κυβέρνησης.

Βγήκαμε στους δρόμους, γιατί ζητάμε πίσω αυτά που μας έκλεψαν και συνεχίζουν να μας κλέβουν.

Ας σταματήσουν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι δεν θα χορτάσουν με τις εξαγγελίες πείνας.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ μισθούς που να καλύπτουν αυτά που μας ροκανίζει η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια στην αγορά ενέργειας και στα βασικά αγαθά.

ΑΞΙΩΝΟΥΜΕ να μπορούμε να ζεσταινόμαστε τον χειμώνα. Να μαθαίνουν τα παιδιά μας γράμματα.

Να έχουμε πραγματική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ζητάμε να κοστολογηθεί ανθρώπινα η δουλειά μας και να σταματήσουν τα νομοθετικά δώρα στ’ αφεντικά.

Ζητάμε νέες θέσεις εργασίας και όχι ανεργία και υπανάπτυξη.

ΛΕΜΕ τέρμα στη φτώχεια, τις κοινωνικές ανισότητες, που γονατίζουν τους Έλληνες.

Μια καλή κίνηση για να πιστέψουμε στα λόγια τους, θα ήταν να πάρουν πίσω τα νομοσχέδια εκτρώματα, με τα οποία κατοχυρώνουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Μια ειλικρινής “συγγνώμη” γι’ αυτά που μας κλέβουν, θα ήταν να θωρακίσουν τις Συλλογικές Συμβάσεις, να πατάξουν αμείλικτα την εργοδοτική αυθαιρεσία και να ξαναστήσουν τους υπηρεσιακούς μηχανισμούς προστασίας των εργαζομένων (ΣΕΠΕ), που διέλυσαν επί τούτω.

Μια αξιόπιστη εξαγγελία θα ήταν να μην προσφέρουν στους εργαζόμενους μισό κουλούρι παραπάνω από την κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά να ενισχύσουν με ουσιαστικές αυξήσεις τούς επί χρόνια καθηλωμένους μισθούς μας.

ΑΝΟΥΜΑΣΤΕ να χαρίζουν απλόχερα τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων στους μεγαλοκαρχαρίες και να δίνουν με το στανιό πενταροδεκάρες στους εργαζόμενους και στους συνταξιούχους.

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ να επιδοτούν την αισχροκέρδεια και να περνούν από κόσκινο τα ψίχουλα που προορίζουν για εμάς.

Τους ξαναλέμε: Ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε. Και όσο αυτό δεν θα το αντιλαμβάνονται, εμείς θα παραμένουμε σε αγωνιστική ετοιμότητα και θα το διεκδικούμε στους δρόμους.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.

Η υπομονή μας τελείωσε. Τη μία τα μνημόνια, την άλλη η υγειονομική κρίση, τώρα και ο πόλεμος στην Ουκρανία, με το ένα ή το άλλο πρόσχημα, δεν σταματούν να πίνουν τον ιδρώτα μας. Δεν σταματούν να μας αφαιρούν δικαιώματα. Ως εδώ. Το μαχαίρι έφθασε στο κόκκαλο.

Μέσα σε λίγα χρόνια, οι εργαζόμενοι έχασαν πάνω από το μισό της αγοραστικής τους δύναμης και αξίας.

Τα μεροκάματα και οι μισθοί ευτελίσθηκαν.

Η ανθρώπινη αξία, στους χώρους εργασίας, ξεπουλήθηκε για τα εργοδοτικά κέρδη.

Η άμεση και η έμμεση εκβίαση να δουλεύουμε τζάμπα, αντί να παταχθεί, ενθαρρύνεται.

Και όλα αυτά με την ανοχή αυτών που νομοθετούν εναντίον μας.

Και όλα αυτά, ενώ επιχειρούν να μας ξανακοροϊδέψουν, λίγο πριν τις επερχόμενες εκλογές.

Το συνηθίζουν αυτό: να μας ξεζουμίζουν πρώτα επί χρόνια, και τις παραμονές ανανέωσης τής θητείας τους και των νέων παχυλών βουλευτικών τους μισθών, να μας θυμούνται, τάχα, δίνοντάς μας ένα ελάχιστο από αυτά που μας άρπαξαν.

Το θράσος τους και η υποκρισία απύθμενα. Οι εργαζόμενοι τούς έμαθαν και θα τούς “φιλοδωρήσουν” επίσης, την ώρα της κάλπης.

Όμως, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Δεν τελειώσαμε με αυτούς και δεν θα συμβιβαστούμε με τίποτε.

Ο αγώνας μας θα σταματήσει μόνον όταν ξαναπάρουμε πίσω, μέχρι δεκάρας, εκείνα που χάσαμε και μόνον όταν η ζωή μας γίνει αξιοπρεπής.

Τα πουρμπουάρ, τα επιδόματα φτώχειας, τα λόγια συμπόνοιας τούς τα χαρίζουμε. Όχι αυτοί και τα οικονομικά δεκανίκια τους το “ψητό” και οι εργαζόμενοι ας φάνε τα “κόκκαλα”

Ας στέλνουν εκείνοι τα παιδιά τους στα φημισμένα ξένα κολλέγια.

Εμάς ας μας αφήσουν να στέλνουμε τα παιδιά μας στα ελληνικά σχολεία, αλλά τα πραγματικά δωρεάν και δημόσια, όπως ισχύει σε κάθε ευνομούμενο και οργανωμένο κράτος του κόσμου.

Αυτοί ας πληρώνουν και ας νοσηλεύονται όπου θέλουν. Έχουν χοντρούς μισθούς και περιουσίες και το μπορούν.

Εμάς ας μας αφήσουν να προστατεύσουμε την υγεία μας σε αξιόπιστα και όχι διαλυμένα νοσοκομεία, με πλήρη και επαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Την πληρώνουμε άλλωστε πολύ ακριβά με τις χοντρές κρατήσεις απ’ τους μισθούς μας, χωρίς, δυστυχώς, αντίκρισμα.

Κι εδώ όλα για τα “κοράκια” της ιδιωτικής υγείας.

Θέλουμε προστασία της ζωής μας και πάταξη της βίας.

Θέλουμε έμπρακτη καταδίκη της έμφυλης βίας και των κακοποιητικών συμπεριφορών, με αυστηροποίηση της νομοθεσίας και πραγματική κοινωνική αρωγή στα θύματα.

Παλεύουμε για την εργασιακή ισότητα και την κοινωνική ισοτιμία της γυναίκας και ζητάμε την προστασία της μέσα στην εργασία.

Με άλλα λόγια τούς λέμε: κύριοι, έχετε πολλά να κάνετε, που δεν κάνετε. Και γι’ αυτό, μέχρι τότε, θα μας βρίσκετε διαρκώς μπροστά σας, στους δρόμους.

Γεια σας. Ο αγώνας μας συνεχίζεται.