Υπουργέ, πήγαινε σε μια εφημερία νοσοκομείου και μετά πες ότι δεν χρειάζονται άλλα κρεβάτια…

Ο Χαρούν Αλ Ρασίντ, ο περίφημος χαλίφης της Βαγδάτης, είχε μια συνήθεια. Τα βράδια μεταμφιεζόταν και ανακατευόταν με το πλήθος στην αγορά. Ηθελε να ξέρει από πρώτο χέρι τι έλεγαν γι’ αυτόν οι υπήκοοί του. Αν τον έβριζαν ή αν τον επαινούσαν.

Δεν έχουμε απαίτηση οι σύγχρονοι άρχοντές μας να κάνουν το ίδιο. Άλλωστε, σήμερα υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μαθαίνουν τι συμβαίνει. Όμως, υπάρχουν φορές που οι δηλώσεις τους είναι τόσο εξωπραγματικές ,ώστε καταντούν προκλητικές. Για παράδειγμα, όταν ένας υπουργός δηλώνει ότι δεν χρειάζονται άλλες κλίνες ΜΕΘ στα νοσοκομεία, δύο τινά συμβαίνουν. Είτε δεν έχει δει τις εικόνες και δεν έχει ακούσει τις δραματικές εκκλήσεις γιατρών από όλα τα νοσοκομεία. Είτε κάποιοι του δίνουν ψεύτικα στοιχεία.

Όλα τα μεγάλα νοσοκομεία της Αττικής φτάνουν στα όρια της κατάρρευσης κάθε φορά που εφημερεύουν. Και οι γιατροί είτε ψάχνουν αγωνιωδώς κρεβάτια για να βάλουν τους αρρώστους είτε αναζητούν κρεβάτια σε άλλα νοσοκομεία. Ακόμα κι αν καταφέρουν, τελικά, να τους βολέψουν όλους, αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι όλα είναι εντάξει. Διότι δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, ασθενείς νοσηλεύονται διασωληνωμένοι σε απλά κρεβάτια, αφού δεν υπάρχουν σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Αυτό δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Και στην έξαρση του περασμένου Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου στη Βόρεια Ελλάδα πέθαναν άνθρωποι επειδή δεν βρέθηκε ΜΕΘ για να νοσηλευθούν. Ποιος θα πάρει την ευθύνη για τους θανάτους αυτών των ασθενών; Ποιος μπορεί να διαβεβαιώσει ότι η μοίρα τους θα ήταν ίδια, αν αντί σε κοινό θάλαμο με απλό αναπνευστήρα νοσηλεύονταν σε οργανωμένη ΜΕΘ; Πάντως, κανένας γιατρός-ούτε ο και υπουργός Κικίλιας- δεν τολμάει να το πει αυτό.

Γι’ αυτό προκαλεί κατάπληξη ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο ο κ. Γεραπετρίτης διαβεβαιώνει ότι «δεν χρειάζονται» σήμερα άλλες κλίνες ΜΕΘ. Ισως το μυστικό να κρύβεται στην επιμελημένη, αλλά πολύ ορατή, άρνηση να επιταχθούν όλες οι διαθέσιμες κλίνες και του ιδιωτικού τομέα της υγείας, με την επίκληση του «δημοσιονομικού κόστους». Μας λένε, δηλαδή, ότι «κοστίζει γι’ αυτό δεν τους επιτάσσουμε». Πρόκειται για απαράδεκτη δικαιολογία. Και είναι μια σαφής πολιτική επιλογή. Οι άνθρωποι που κυβερνούν σήμερα δεν πιστεύουν στο κρατικό σύστημα υγείας. Δεν το έκρυβαν πριν από την πανδημία. Όμως, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι, υποχρεώθηκαν να παραδεχτούν ότι μόνο το ΕΣΥ μπορούσε να σηκώσει αυτό το βάρος. Αφησαν να περάσουν πολύτιμοι μήνες-κι ενώ έβλεπαν το δεύτερο κύμα να πλησιάζει- χωρίς να το ενισχύσουν. Οι πομπώδεις διακηρύξεις για 1400 ΜΕΘ ήταν πομφόλυγες. Μόλις οι διασωληνωμένοι έφτασαν τους 600 τα πάντα φράκαραν. Και ο υπουργός Υγείας στο «και πέντε» έτρεχε να επιστρατεύει ιδιώτες γιατρούς.