Ζητείται πατριωτική και συνάμα πραγματικά μεταρρυθμιστική δύναμη (δεξιά ή αριστερά, ποσώς ενδιαφέρει)

Τα πράγματα είναι ίσως απλά, απλούστατα.

Η περίφημη “δεξιά” δεν διαθέτει ατζέντα, ταυτότητα διαφοροποίησης από την λεγόμενη “αριστερά”.

Θαρρεί κανείς ότι ευδοκιμεί ένα μονοκομματικό νεοταξικό συνονθύλευμα.

Κατέστη “ακροδεξιά” υπόθεση να πηγαίνουν στο σπίτι ή στην εργασία τους γέροι, νέοι, γονείς, παιδιά, και να μην γουστάρουν να τους σταματούν δίκην “τροχονόμου” περιφερόμενοι νομάδες (sic) που φτιάχνουν σιδερομαχαλάδες και ως ορδές προξενούν τον τρόμο στα διαρκώς αυξανόμενα γκέτο (πλέον και στην επαρχία).

Η υπόθεση της ασφάλειας και της γαλήνης των πολιτών έγινε υπόθεση αφασίας.

Βιώνεται μια διφορούμενη κατάσταση αστυνομοκρατίας (μέτρα για πανδημία) καλώς ή κακώς δεν το αξιολογώ, αλλά η αστυνομία απουσιάζει όταν ο περιφερόμενος όχλος των πολλαπλασιασμένων γκέτο διαταράσσει την γαλήνη και την ασφάλεια των ανθρώπων.

Οι “επιδοματίες” που… πρέπει η κοινωνία να τους πληρώνει για να κάθονται και να μην χρειάζεται… να κλέβουν (sic), λειτουργούν ως κράτος εν κράτει και ουδείς μπορεί να διασφαλίσει ότι θα παρέμβει η πολιτεία για να τους μαζέψει.

Φόβος μόνο και τίποτα άλλο.

Είτε επισήμως, είτε ανεπισήμως.

Δεν υφίσταται “δεξιά” ή “αριστερή” ατζέντα που να είναι… ακροδεξιά επειδή διασφαλίζει την γαλήνη και την ηρεμία των πολιτών.

Αυτές είναι μπανανόφλουδες ενός κακοφορμισμένου πλέον και ασύδοτου “δικαιωματισμού”.

Η νεοταξική newspeak του “ανθρωπισμού” κατά βάση καταπατά τα δικαιωμάτων των Ελλήνων και τους θέτει έρμαια στο περιθώριο.

Αντικοινωνικές και παρασιτικά λειτουργούσες ομάδες, βρίζουν, χυδαιολογούν, μπλοκάρουν την κυκλοφορία απλώς αν τολμήσει κανείς να περάσει από τους σιδερομαχαλάδες που στήνουν για να μεταβεί στην γαλήνη του σπιτιού του.

Η ανεργία παραμένει σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα 12 χρόνια μετά τις περίφημες “εξορθολογιστικές” δανειακές συμβάσεις (που “μεταρρύθμισαν” αλύπητα τον κοινωνικό κορμό των καθημερινών Ελλήνων πολιτών).

Μια σύμπλευση ελιτισμού και οχλοκρατίας δυναστεύει αγρίως την καθημερινότητά μας.

Αυτά είναι τα μείζονα.

Επίσης η εθνική αυτοπεποίθηση εκχωρήθηκε στην… ακροδεξιά.

Η συμπλεγματική “αριστερά” θεωρεί ποταπά αυτά τα ζητήματα, ήτοι ο λαός να ζει με ασφάλεια και γαλήνη.

Και η ενοχική “δεξιά” τα απεκδύεται επιδιδόμενη στο σπορ του δικαιωματισμού.

Ένα ιαβερικό σύστημα εχθρικής αντίληψης για τον πολίτη που διυλίζει τον κώνωπα και τον βασανίζει στις παραπλανητικές διακλαδώσεις της γραφειοκρατίας ψάχνοντας τρόπο να του αποδομήσει εργασία, υγεία, ασφάλεια, ευημερία, και συνάμα ασύδοτο στις παρασιτικές λογικές και την εχθρική προδιάθεση των σύγχρονων ορδών Ούννων.

Αυτά τα ζητήματα πρέπει να τεθούν στο τραπέζι.

Δεν αντέχει η κοινωνία ακροδεξιούς λαϊκισμούς, ως αντανάκλαση νεοταξικών μονοδρόμων καθεστωτικών “δεξιών” ή “αριστερών” ελίτ.

Χρειάζεται μια πατριωτική και συνάμα πραγματικά μεταρρυθμιστική δύναμη (δεξιά ή αριστερά, ποσώς ενδιαφέρει) να βάλει φρένο στην κατρακύλα.

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν αφενός το αδιέξοδο, αφετέρου την ένδεια των “λύσεων” που υπάρχουν.

Οι μεν ψηφίστηκαν ως ανάχωμα στην ασυδοσία των δε και τούμπαλιν.

Φαύλος κύκλος.

Η ψηφιακή μεταρρύθμιση ταυτολογείται με μια κατάσταση υστερικής πολιτικής ατζέντας όπου η απλή εναρμόνιση με την βελτίωση της καθημερινότητας μεταβάλλεται σε έναν ψηφιακό ορυμαγδό που απλώς αναπαράγει με υπερ-ψηφιακά μέσα την δαιδαλώδη γραφειοκρατία του “Έχοντας υπόψιν”.

Η σταδιοδρόμηση δεν γίνεται στην βάση των δημόσιων πολιτικών για να γίνει καλύτερη η ζωή των πολιτών, αλλά στον ευπρεπισμό των εγγράφων και στην ψηφιακή αναπαραγωγή τους.

Μανδαρινισμός άνευ προηγουμένου, έλλειψη έμπνευσης και διαρκής καθολική απουσία παρακίνησης και ηγεσίας.

Χορτάσαμε από πετυχημένα “τίποτα” στην διοίκηση και αλλού, που απλώς αναμασούν το αδιέξοδο και καριερίζουν, με την κοινωνία στάσιμη να βυθίζεται στην άβυσσο μιας ανέραστης πραγματικότητας και εντελώς κακόγουστης.

Εκεί εντοπίζεται η έννοια της αλλαγής.

Στην πορεία προς τα εμπρός.

Και αυτή θα έρθει με ασφαλή διαβίωση των καθημερινών ανθρώπων, πραγματικές ευκαιρίες δημιουργικής αυτοπραγμάτωσης και όχι σε κυνήγι μαγισσών και αδιαφορία για τις αγελαίες καταστάσεις που κάνουν το βίο αβίωτο και λογίζονται δίκην αναθέματος ως “ακροδεξιά” υπόθεση.

Άλλωστε όταν δεν δύναται η πραγματικότητα να αρέσει σε όσους κρατούν το μαχαίρι και το καρπούζι, τόσο χειρότερα γι’ αυτήν (σ.σ. την πραγματικότητα).

Όμως η πραγματικότητα ορίζει τις ατζέντες και όχι τα λόμπι και οι ασύδοτοι όχλοι.

Του Γεώργιου

antinews.gr