Ζούμε από τύχη

Διαβάζοντας το ρεπορτάζ για τους τραγικούς θανάτους της οχτάχρονης στην κατασκήνωση και του δεκαεννιάχρονου στο λούνα πάρκ εύλογα γεννιούνται τέσσερα μείζονα ερωτήματα:

-Πώς είναι δυνατόν χώροι που υποδέχονται χιλιάδες ανθρώπους να λειτουργούν χωρίς τις στοιχειώδεις διασφαλίσεις για την προστασία τους;

-Πώς είναι δυνατόν να θεωρούνται «υπεύθυνοι» για τις ζωές τόσων ανθρώπων μια δεκαεννιάχρονη στην περίπτωση της κατασκήνωσης και ένας εικοσιενάχρονος στο λούνα παρκ, δηλαδή δύο άπειρα και ανεκπαίδευτα παιδιά;

-Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει έλεγχος του εξοπλισμού, του προσωπικού και της λειτουργίας αυτών των χώρων;

-Πώς είναι δυνατό η Πολιτεία να επαφίεται στο φιλότιμο τω επιχειρηματιών και να μην επιτελεί το βασικό καθήκον της που είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής;

Η επιβεβαίωση του κανόνα

Τα ερωτήματα είναι εύλογα και τις απαντήσεις τις ξέρουμε. Ναι, στην Ελλάδα είναι απολύτως δυνατό να θυσιάζονται οι στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας στο βωμό του κέρδους και η Πολιτεία να επιδεικνύει προκλητική αδιαφορία. Ναι, στην Ελλάδα είναι απολύτως δυνατόν να χάνονται ζωές παιδιών και νέων τζάμπα και βερεσέ.

Οι αδιανόητες καταστάσεις που αναδείχτηκαν στα τραγικά δυστυχήματα του λούνα παρκ και της κατασκήνωσης είναι ανάλογες με αυτές που αποκαλύπτονται κάθε φορά που συμβαίνει στη χώρα μια τραγωδία από που δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί αν τα πράγματα λειτουργούσαν όπως θα έπρεπε. Σε κάθε «αδιανόητη» τραγωδία συζητάμε για την απουσία μέτρων προστασίας, το καθεστώς του ωχαδελφισμού και την κρατική αβελτηρία.

Το χάος με τις ευθύνες

Κάθε φορά αναζητούμε επίσης ποιοι είναι οι «υπεύθυνοι» που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Και κάθε φορά μπλεκόμαστε σε ένα χάος πολλαπλών κανονισμών, ασαφών διατάξεων, αλληλεπικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων. Κάθε φορά βλέπουμε υπουργούς, δημάρχους και επιχειρηματίες να μας εξηγούν πως με βάση τη διάταξη τάδε του δείνα νόμου οι ίδιοι δεν φέρουν καμία ευθύνη για το κακό που έγινε.

Το χάος των ευθυνών δεν έτυχε, πέτυχε. Πρόκειται για εσκεμμένη μεθόδευση προκειμένου να μην υπάρχει λογοδοσία. Αν είναι πολλοί οι «υπεύθυνοι» τότε δεν φέρει κανείς συγκεκριμένη ευθύνη. Η στρατηγική του χάους αποδεικνύεται πετυχημένη ξανά και ξανά αφού στο τέλος της ημέρας οι κάθε λογής «υπεύθυνοι» απαλλάσσονται κατά κανόνα από τις κατηγορίες.

Θέμα τύχης

Μπαίνεις στο τρένο και δεν ξέρεις αν θα φτάσεις, πηγαίνεις στο λούνα παρκ και μπορεί να μη βγεις ζωντανός, στέλνεις το παιδί σου στην κατασκήνωση και μπορεί να μη γυρίσει ποτέ. Το «ζούμε από τύχη» που ακούστηκε μετά το έγκλημα των Τεμπών, δεν είναι μια καθ’ υπερβολή έκφραση αλλά μια ακριβής σύνοψη της ελληνικής καθημερινότητας.

Για το ότι δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει δεν φταίει μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την εγκληματική απληστία των επιχειρηματιών, τις χρόνιες παθογένειες της δημόσιας διοίκησης και τη γενικευμένη αδιαφορία. Όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκλέχτηκε υποσχόμενος να αλλάξει τα πράγματα και να καταστήσει το κράτος αποτελεσματικό προς όφελος των πολιτών. Πέντε χρόνια μετά την εκλογή του, οι υποσχέσεις του αποδεικνύονται ψευδεπίγραφες. Το πολυδιαφημισμένο επιτελικό κράτος λειτουργεί αποτελεσματικά μόνο στα πεδία της επικοινωνίας και του αυταρχισμού. Οι πολίτες στην καθημερινότητά τους μένουν απροστάτευτοι από ένα κράτος που συμπεριφέρεται σαν να μην έχει καμία αίσθηση ευθύνης απέναντι τους.

Γιάννης Αλμπάνης

(Ο Γιάννης Αλμπάνης είναι δημοσιογράφος)

dnews.gr