Η αποτροπή που δεν έγινε !

Κανένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του δεν θα αντιδρούσε με τον τρόπο που αντιδρά η Ελλάδα τα τελευταία εικοσιτετράωρα στην πιο σοβαρή πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει από την Τουρκία τα τελευταία χρόνια. Οι βαρύγδουπες δηλώσεις  πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας πήγαν περίπατο, όπως περίπατο συνεχίζει να κάνει και το τουρκικό ερευνητικό Uruc Reis όχι μόνο στο κομμάτι εκείνο της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, το οποίο ακόμα δεν έχει οριοθετηθεί αλλά θεωρεί η Ελλάδα ότι της ανήκει, αλλά και σε τμήμα της ανακηρυγμένης πλέον ελληνικής ΑΟΖ που υπογράφτηκε με την Αίγυπτο στις 6 Αυγούστου του 2020.

Το τουρκικό ερευνητικό συνοδευόμενο από αρκετά  πολεμικά πλοία του τουρκικού στόλου πλέει ανενόχλητο εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, αλλά δεν μπορεί να διεξάγει έρευνες λόγω του θορύβου που δημιουργούσαν τα σκάφη που το συνοδεύουν, όπως προσπαθούν να μας πείσουν πολλά μέσα μαζικής επικοινωνίας. Βέβαια η ταχύτητα με την οποία κινείται είναι εκείνη ακριβώς που έχει ένα ερευνητικό σκάφος το οποίο διεξάγει έρευνες.

Στην κυβέρνηση θεωρούν ότι αυτή είναι μια ακραία τουρκική αντίδραση στην μερική οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Αιγύπτου και Ελλάδας που ακυρώνει εν τοις πράγμασι το τουρκολυβικό μνημόνιο, και αναγνωρίζει ότι και τα νησιά έχουν δικαίωμα σε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, κάτι που δεν αναγνωρίζει η Τουρκία. Η ελληνική κυβέρνηση καλεί την Τουρκία να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να σταματήσει τις προκλήσεις. Η Τουρκία από την άλλη προαναγγέλλει νέες έρευνες και γεωτρήσεις για τις αρχές Σεπτεμβρίου μέσα και στην οριοθετημένη πλέον ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, την οποία δεν αναγνωρίζει. Στην Κυβέρνηση θεωρούν ότι η Τουρκία θα επιστρέψει στο τραπέζι του διαλόγου ώστε να βρεθεί μια λύση με τη μεσολάβηση και της Γερμανίας, αλλά μάλλον δεν διαβάζουν καλά  τις τουρκικές αντιδράσεις. Μέχρι και πριν την οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου οι Τούρκοι επιθυμούσαν το διάλογο και αυτό γιατί θεωρούσαν ότι βρίσκονται σε θέση ισχύος, βάζοντας όλες τις διεκδικήσεις τους στο τραπέζι και έχοντας το τουρκολυβικό μνημόνιο ως όπλο. Όμως πλέον τα δεδομένα έχουν αλλάξει και η Τουρκία έχει αποφασίσει να υπερασπιστεί και στρατιωτικά τις παράλογες και έξω από κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, αξιώσεις της .

Δυστυχώς η πολιτική ηγεσία της χώρας μας δεν φαίνεται να το έχει αντιληφθεί και  προσπαθεί μόνο μέσα από διπλωματικές επαφές με άλλες χώρες – κυρίως χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης- αλλά και με την επίκληση του διεθνούς δικαίου να κατοχυρώσει ότι αυτές οι περιοχές που διεκδικούν οι Τούρκοι είναι περιοχές που με βάση το δίκαιο της θάλασσας βρίσκονται υπό ελληνική κυριαρχία. Παράλληλα,  ανακλήθηκαν όλες οι άδειες του στρατιωτικού προσωπικού και κινητοποιήθηκε ξανά ο ελληνικός στόλος όμως δεν έγινε κάποια ενέργεια ώστε να αποτραπεί η είσοδος με κάθε μέσο, του τουρκικού ερευνητικού μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Το αν έκανε έρευνες η όχι, είναι κάτι που ελέγχεται αλλά και μόνο η παρουσία του μέσα σε θαλάσσια περιοχή που θεωρεί η Ελλάδα ότι ανήκει στην δική της Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, εκτός του ότι από μόνο του είναι μια προκλητική ενέργεια, δημιουργεί τετελεσμένα και γκριζάρισμα της περιοχής αυτής,  όπως είχε γίνει και στα Ίμια το 1996, στα οποία δεν μπορεί πλέον ούτε να πλησιάσει κάνεις πόσο μάλλον να αποβιβαστεί σε αυτά.

Εκτός και αν έχουν ήδη συμφωνήσει Ελλάδα και Τουρκία για διαμοιρασμό της Ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης Ανατολικά  του 28ου Μεσημβρινού και όλα αυτά είναι μια διαδικασία, στην οποία συμβάλουν με τη στάση τους και τα Μέσα  Μαζικής Επικοινωνίας ώστε να τρομοκρατηθεί ο λαός για να δικαιολογήσουν αργότερα τις όποιες παραχωρήσεις είτε με απευθείας διαπραγματεύσεις, είτε με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Είναι λάθος που η κυβέρνηση περιμένει από του ευρωπαίους και δη από τους Γερμανούς να υποστηρίξουν τα ελληνικά δίκαια. Ειδικά οι Γερμανοί έχουν μεγάλη παράδοση φιλίας και συνεργασίας με την Τουρκία και δεν φαίνονται διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν τα συμφέροντα τους  για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της χώρας μας. Εάν δεν υποχωρήσει τελικά η Ελλάς στις τουρκικές απαιτήσεις η ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Η Τουρκία έχει αποφασίσει να καταργήσει στην πράξη την συνθήκη της Λωζάνης και ο μόνος τρόπος για να τα καταφέρει είναι οι απειλές και ο πόλεμος. Ήδη έχει ξεκινήσει την αναθεώρηση της  με τις εισβολές και κατοχές εδαφών στην Κύπρο, το Ιράκ, την Συρία και τελευταία, την Λιβύη. Οι μεγάλες δυνάμεις προς το παρόν λόγω και των αντικρουόμενων συμφερόντων που έχουν, δεν δείχνουν διάθεση να της βάλουν φραγμό και η επόμενη χώρα στην λίστα της είναι η Ελλάδα.

Όσο πιο νωρίς καταλάβουν, πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, ότι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και προετοιμάσουν τις ένοπλες δυνάμεις και  τον λαό για αυτό το ενδεχόμενο τόσο πιο έτοιμοι θα είμαστε να δώσουμε στην ανθρωπότητα ένα νέος έπος αντάξιο με εκείνο του 1940 απέναντι στην φασιστική Ιταλία. Ο Λέον Τρότσκι είχε  πει ότι, «αν δεν πας εσύ στον πόλεμο θα έρθει ο πόλεμος να σε βρει» και η πρόσφατη ιστορία έχει να μας διδάξει πολλά παραδείγματα, όπως αυτό της ιταλικής προκλητικότητας, στα τέλη της δεκαετίας του 1930 απέναντι στην Ελλάδα, για αρκετό διάστημα πριν την επίδοση του τελεσιγράφου στον έλληνα πρωθυπουργό και την εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην χώρα μας. Την ίδια τακτική ακολουθεί  και η Τουρκία, μας προκαλεί με κάθε τρόπο και μέσο ώστε να μας καθίσει δήθεν στο τραπέζι του διαλόγου για να μας επιδώσει ένα νέο τελεσίγραφο που είτε θα αποδεχτούμε τις απαιτήσεις της για να αποφύγουμε τον πόλεμο ή θα τις αρνηθούμε και θα προσπαθήσει να το πραγματοποιήσει με στρατιωτικά μέσα. Η ιστορία μας διδάσκει, οι πολιτικοί μας μπορούν να την κατανοήσουν;

«Η κυβέρνηση είχε να διαλέξει ανάμεσα στον πόλεμο και την ατίμωση. Διάλεξε την ατίμωση. Αλλά θα έχει και πόλεμο».

Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός πρωθυπουργός, (εκφράζοντας αντιρρήσεις για τη συμφωνία του Μονάχου του 1938 με τους Ναζί). 

Δημήτρης Γκοβίλας

Πολιτικός Επιστήμονας