«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», αλλά εγώ μακαρίζω τον Μητσοτάκη…

Αν και ο ”προπάππος” μας Σόλων μάς άφησε παρακαταθήκη το ”Μηδένα προ του τέλους μακάριζε”, εγώ μακαρίζω ήδη τον Κυριάκο Μητσοτάκη έντεκα μήνες απ’ την ανάληψη της πρωθυπουργίας του. Και τον μακαρίζω για έναν και μόνο λόγο.

Γιατί, προς ώρας τουλάχιστον, δεν έχει ν’ αναμετρηθεί με τα ”μικρά” των κομματικών αντιπαραθέσεων ή την πολεμική κριτική μιας Αξιωματικής αντιπολίτευσης του παρελθόντος, καθώς έχει εκπνεύσει αυτή μαζί με τον λαϊκισμό που εξέθρεψε.

Τον μακαρίζω γιατί έχει να αναμετρηθεί με τα ”μεγάλα”, που είναι οι πραγματικοί του αντίπαλοι. Να αναμετρηθεί με τις αρχές και τις ευθύνες του απέναντι στην πατρίδα και την ελληνική κοινωνία. Να αποδείξει ότι βασικό αντίπαλο δέος για την κυβέρνησή του δεν είναι ο ψοφοδεής ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ζώσα σκληρή πραγματικότητα στο πεδίο της καθημερινότητας και της προάσπισης των εθνικών συμφερόντων.

Κι αυτό σημαίνει ότι δεν επιλέγουμε, στην ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ να γίνουμε αρεστοί στον λαό με το να μένουμε αδρανείς και να μην προχωράμε σε τομές εξελικτικές για την ανασυγκρότηση της Παιδείας, της Υγείας, της Διοίκησης και του Κράτους μας.

Δεν επιλέγουμε να μένουμε άβουλοι και ευθυνόφοβοι, κολλημένοι σ’ ένα διαρκές status quο, μόνο και μόνο για να μη χάσουμε τη δημοφιλία και τις υψηλές θέσεις στις δημοσκοπήσεις.

Αυτό σημαίνει ότι στα ”του οίκου” μας, που αφορούν στην κατάσταση της Οικονομίας και τις ανάγκες και απαιτήσεις των πολιτών, δε λέμε μισές αλήθειας, μια που τα ψέματα είναι κατοχυρωμένα προ πολλού απ’ τον προηγούμενο.

Δεν ακυρώνουμε την αξιοπιστία μας με την ξύλινη, συνθηματολογική γλώσσα του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και την επιλογή του ”στρίβειν δια του ανασχηματισμού”, για να αποφύγουμε τα εμπόδια που είναι μπροστά μας.

Αλλά, με σύμμαχο τη λαϊκή (κι όχι λαϊκιστική) βούληση, προετοιμάζουμε το έδαφος νομοθετικά και οργανωτικά για να αντιμετωπίσουμε την φθοροποιό στασιμότητα, να εξυγιάνουμε τους παρασιτικούς οργανισμούς της δημόσιας διοίκησης και να εκμηδενίσουμε την τερατώδη γραφειοκρατία.

Να καθιερώσουμε κανόνες αξιολόγησης και αξιοκρατίας παντού, ώστε να χωρίσει η ήρα από το στάρι, να αποκαθηλωθούν οι ανάξιοι και παραθυράτοι γυμνοσάλιαγκες του διακομματικού κατεστημένου και να επιβραβευτούν οι άξιοι και εργατικοί στον δημόσιο βίο της χώρας.

Στον δημόσιο βίο που δεν έχει ανάγκη απ’ τη… συνδρομή των ”γαλάζιων παιδιών” της κομματικής νομενκλατούρας της ΝΔ για να αναστηλωθεί, τη στιγμή που τα άλλα (γαλάζια, πράσινα, κόκκινα) – χωρίς ”μπάρμπα στην Κορώνη” – μαστίζονται απ’ την ανεργία και γίνονται αντικείμενα προς εκμετάλλευση για ένα κομμάτι ψωμί…

Αυτό σημαίνει ότι ενισχύουμε την καχεκτική και καθημαγμένη απ’ τα μνημόνια δημοκρατία μας και δεν την αφήνουμε έρμαιο του αυθαίρετου, δεσποτικού κράτους και του κομματικοκρατούμενου πολιτικού μας συστήματος.

Αυτό σημαίνει ότι αποκαθιστούμε τις αδικίες του δικαστικού μας συστήματος του οποίου οι υπέρ του πολίτη αποφάσεις αγνοούνται συστηματικά απ’ το κράτος. Και συνδράμουμε στην προσπάθειά του να ελέγξει το μονίμως ανακυκλούμενο σύμπλεγμα διαφθοράς στο δημόσιο, που βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με το διεφθαρμένο κύκλωμα ιδιωτικών και κομματικο-γραφειοκρατικών συμφερόντων, το οποίο απομυζά μονίμως τους πόρους του κράτους.

Αυτό σημαίνει ότι στην ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ αναγνωρίζουμε τα λάθη του τρωτού εαυτού μας κι όταν καταδικάζουμε εκείνα των προκατόχων μας (”συμφωνία Πρεσπών”) δεν τα αποδεχόμαστε στη συνέχεια εξωραΐζοντάς τα με επαναληπτικές κυβιστήσεις, που μας καθιστούν καταγέλαστους και αφερέγγυους.

Αυτό σημαίνει πως δε γινόμαστε ”μια απ’ τα ίδια” με τους προηγούμενους στα δύσκολα νομοσχέδια για την Άμυνα και την Εξωτερική πολιτική. Δεν τσιμπάμε το θανάσιμο δόλωμα της ηττοπάθειας και του ραγιαδισμού απέναντι στον επιβουλέα των εδαφών μας. Δεν κλίνουμε το γόνυ στον εχθρό που μας απειλεί σπεύδοντας να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις του σε Αιγαίο και Θράκη.

Δεν τρέχουμε αλαφιασμένοι να πάρουμε πίσω όσα υποστηρίζαμε προεκλογικά (”συμφωνία Πρεσπών”) ούτε επισπεύδουμε πανικόβλητοι να προτείνουμε τον ακρωτηριασμό μας (προσφυγή στη Χάγη). Δουλεύουμε άοκνα και σε ανύποπτο χρόνο τα σχέδιά μας για υπεράσπιση των συνόρων μας και δεν τρέχουμε να προλάβουμε τα γεγονότα (τουρκολιβυκό μνημόνιο, φράχτης Έβρου).

Δεν πανηγυρίζουμε για το δέντρο, αλλά στοχεύουμε στην κατάκτηση του δάσους των προσδοκιών μας. Δεν κάνουμε κινήσεις εντυπωσιασμού στην Εξωτερική μας πολιτική (κατά τα ”πρότυπα” της Εσωτερικής), αλλά μιμούμαστε τον εχθρό στη στρατηγική του κάνοντας μακρόπνοα σχέδια προς όφελος των εθνικών συμφερόντων μας.

Δεν κοιτάμε να καλύψουμε τις ελλείψεις στα εξοπλιστικά την τελευταία στιγμή, τη στιγμή της κρίσης και της απειλούμενης σύγκρουσης. Ούτε κλίνουμε συμμαχίες ευκαιριακές, για να μας χειροκροτεί από κάτω το φιλοθεάμον κοινό των κυβερνητικών Μέσων και των ανυποψίαστων Ελλήνων, που δέχονται απονήρευτα την προπαγάνδα κάτω απ’ τη λάμψη των φωτογραφιών μας .

Δεν καταπίνουμε προσβολές και προκλήσεις απ’ τον αντίπαλο, για να μην τον νευριάσουμε. Ούτε παριστάνουμε τους ψύχραιμους, ενώ είναι καταφανής η αδυναμία μας να τον βάλουμε στη θέση του ακαριαία κι αποτελεσματικά.

Δεν εγκαταλείπουμε τις ”γκριζαρισμένες” από εκείνον περιοχές της ελληνικής Επικράτειας, με πρώτα και καλύτερα τα Ίμια για την υπεράσπιση των οποίων χύθηκε αίμα ελληνικό. Γιατί αν το κάνουμε, δικαιώνουμε την πολιτική του επεκτατισμού του και των τετελεσμένων σε βάρος μας.

Δεν σφυρίζουμε αμέριμνα για την Κύπρο δηλώνοντας την αδυναμία μας να την υπερασπιστούμε. Επαναφέρουμε το δόγμα ενιαίου αμυντικού χώρου γιατί το πιστεύουμε. Πιστεύουμε στην υπεράσπιση των δικαίων της και την αποκατάσταση των αδικιών σε βάρος της και το αποδεικνύουμε εμπράκτως.

Που πάει να πει παρεμβαίνουμε συμβουλευτικά στις ατυχείς και εν θερμώ επιλογές της και δεν υπερθεματίζουμε στο υποκριτικό και ανεύθυνο ”Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται”, όταν πλήττονται κοινά εθνικά συμφέροντα.

Όπερ σημαίνει ότι εμείς – ως εγγυήτρια δύναμη – οφείλουμε να της προσφέρουμε την ενεργό υποστήριξή μας, απ’ τη στιγμή που κάνει το ίδιο για τους Τουρκοκύπριους ο νεο-Οθωμανός ”προστάτης” τους απέναντι.

Δε δεχόμαστε ως λύση για το μεταναστευτικό τη διασπορά λαθρομεταναστών ανά την Ελλάδα, ενώ γνωρίζουμε άριστα πως είναι φορείς εγκληματικότητας οι περισσότεροι και όχι μόνο δεν πρόκειται να αποκαταστήσουν το πρόβλημα υπογεννητικότητάς μας, αλλά θα συμβάλουν καθοριστικά στην αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας με κίνδυνο να γίνουμε μειονότητα στα πάτρια εδάφη μας.

Δεν αφήνουμε να ξεχαστεί η εμπλοκή του τουρκικού κράτους στον Έβρο ούτε μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια κατά τον χρόνο της ύφεσης μετά από κάθε κρίση μαζί του, αλλά φροντίζουμε να κρατάμε ”ζωντανά” τα ντοκουμέντα της επιχείρησης υβριδικού πολέμου εναντίον μας με ”όπλο” τους αλλοδαπούς, τους οποίους – με ενορχηστρωμένες ενέργειες – τους υποχρέωσε να προσβάλουν τα σύνορά μας για να μας αποσταθεροποιήσουν.

Φροντίζουμε να κρατάμε ”ζωντανά” τα ντοκουμέντα της Γενοκτονίας των Ποντίων και να τα προωθούμε προς παγκόσμια αναγνώριση, αφού το κλίμα είναι έτοιμο ανά την Υφήλιο να καταδικάσει τις αιμοσταγείς μαζικές δολοφονίες (όπως έκανε με εκείνην των Αρμενίων) είτε τα θύματα ήταν Έλληνες είτε Ασσύριοι, Αλεβίτες (του Ντερσίμ) και Κούρδοι (της Τουρκίας, του Αφρίν και του Γκίρε Σπι της Συρίας).

Τέλος, αντί να επαναπαυόμαστε στις… δάφνες των πρόσκαιρων ”επιτυχιών” μας (που αφορούν κυρίως στην αντιμετώπιση του Covid19), θα έπρεπε ήδη να ξεσκεπάσουμε τα βρώμικα σχέδια της Άγκυρας, η οποία δεν παύει να μας απειλεί καθημερινά με παραβίαση των ηπειρωτικών και θαλασσίων συνόρων μας, που είναι και ευρωπαϊκά.

Θα έπρεπε ήδη να σχηματίσουμε φάκελο (φακέλους για την ακρίβεια…) με ντοκουμέντα, βίντεο φωτογραφίες, που στοιχειοθετούν τα εγκλήματά της σε βάρος μας σε ξηρά, θάλασσα και αέρα. Και αυτά, εμπλουτισμένα με άρθρα, δηλώσεις Ελλήνων και ξένων ιστορικών, διπλωματών, αρθρογράφων και ακαδημαϊκών να τα προωθήσουμε καταγγελτικά στον ΟΗΕ, το ΕΔΑΔ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), το ΝΑΤΟ, την ΕΕ.

Και όλα αυτά με τη σφραγίδα του ελληνικού κράτους και τις υπογραφές τις δικές μας, τις υπογραφές των αιμάτων και της Ιστορίας μας, που θα εκπροσωπούν τους σφαγιασθέντες απ’ το χέρι των Τούρκων προγόνους μας στις Χαμένες Πατρίδες της Μνήμης στην Μικρασία.

Έτσι δε θα δικαιούται κανείς ανά την Υφήλιο να κάνει πως δε γνωρίζει την τουρκική βαρβαρότητα, που διαιωνίζεται δυστυχώς χάρη στο δίκαιο της πυγμής το οποίο επιβάλει ετσιθελικά στη Μεσόγειο η Τουρκία με τη… συνηγορία των Μεγάλων της Γης, οι οποίοι – χάριν των συμφερόντων τους – εκτρέφουν δια της σιωπής τους την βουλιμία και επιθετικότητά της.

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

πηγή:antinews.gr