Οι πιο πολλοί από εμάς ξέρουμε λίγα πράγματα για τον Επαμεινώνδα, τον ανεπίληπτο Θηβαίο στρατηγό και πολιτικό του 4ου π.Χ. αιώνα, με τον ασκητικό χαρακτήρα.
Κι ακόμα κι αν δεν ξέρουμε κάτι γι’ αυτόν, όλοι έχουμε γνωρίσει κάποιον «Επαμεινώνδα» και… υποπτευόμαστε πως φέρει το όνομα κάποιου σπουδαίου Αρχαίου. Ποιος ο λόγος άλλωστε να διατηρηθεί ένα όνομα μέσα στο χρόνο, αν ο αυτός που το είχε δεν έκανε κάτι σπουδαίο;
Kατά τις απόψεις κάποιων ιστορικών λοιπόν, ο Επαμεινώνδας άλλαξε δραματικά την Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της εξουσίας του.
Η Σπάρτη ταπεινώθηκε, η Μεσσηνία ελευθερώθηκε και η Πελοπόννησος αναδιοργανώθηκε. Κατά την άποψη κάποιων άλλων, ωστόσο, άφησε πίσω του μια Ελλάδα όχι και πολύ διαφορετική απ’ αυτήν που βρήκε. Μια Ελλάδα με βαθιές διαιρέσεις και ακατάπαυστη εχθρότητα.
Μια τέτοια Ελλάδα άφησε πίσω του και ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης.
Επαμεινώνδας Τσάκαλης; Ποιος να ’ναι αυτός άραγε; Πόσο αρχαίος για να τον θυμάται κανείς;
Κι όμως… έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια από τότε.
Και είναι πάλι 5 Μαΐου (του 2010), σε μια Αθήνα που φλέγεται όπως πάντα. Σε μια Ελλάδα που κοχλάζει σε ρυθμούς μνημονίου και επερχόμενης λιτότητας. Ποιος την αντέχει τη λιτότητα άλλωστε, όταν «λεφτά υπάρχουν» και σπαταλώνται με τη σέσουλα;
Ποιος αντέχει την αλήθεια, όταν την κρίση θολώνει το ταμπούρλο της επανάστασης;
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι «να καεί». Να καεί οτιδήποτε μας βγάζει απ’ την καθημερινή μας συνήθεια: τα ακοπίαστα λεφτουδάκια μας, τα σπιτάκια μας, τα δανειάκια μας, τα μπουζουκάκια μας, τα δικά μας, τα συλλογικά «μας». Να καεί λοιπόν και το «μπουρδέλο η Βουλή», και το σύστημα και …ο διπλανός μας (γιατί όχι;). «Δική μου μάνα πέθανε, καμία να μη μείνει…»
Κάπως έτσι λοιπόν κάηκε κι ο Επαμεινώνδας, μαζί με την Παρασκευή και την Αγγελικούλα που ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδάκι.
Κάπως έτσι το κτίριο της Μαρφίν στη Σταδίου έγινε το σύμβολο όλων των επερχόμενων δεινών μας. Συντονιστήκαμε σε μια ογκώδη διαδήλωση κατά των κυβερνητικών μέτρων κι αποφασίσαμε να καταβαραθρώσουμε το άντρο του παγκόσμιο καπιταλισμού (τα προνόμια βέβαια του οποίου με μεγάλη ευχαρίστηση απολαμβάναμε). Και στο άντρο αυτό, ένα απλό υποκατάστημα μιας τράπεζας, μ’ έναν ιδιότυπο παράφρονα συμβολισμό, δολοφονήσαμε κυριολεκτικά τρεις συνανθρώπους μας. Τρεις απλούς υπαλλήλους. Παιδιά σαν κι εμάς ή παιδιά σαν τα δικά μας.
Θα μου πει -δικαίως- τώρα κάποιος, πως οι ένοχοι είναι οι γνωστοί-άγνωστοι, οι κουκουλοφόροι με τις μολότοφ, κι όχι όλοι εμείς.
Όμως, όπως είπε κι ο άλλος… ο αρχαίος Επαμεινώνδας, ο Θηβαίος, όταν τον ρώτησαν γιατί δεν θέλει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά: «H νίκη στη Μάχη των Λεύκτρων είναι μια κόρη μου. Και θα ζει αιώνια».
Έτσι αντιστοίχως αφήνουμε κι εμείς την αιώνια θυγατέρα μας, την ήττα της ανθρωπιάς μας και της μεταξύ μας αλληλεγγύης να μας διαιρεί και να κυβερνά το θυμικό μας. Έτσι, απλά, χωρίς αιδώ, ξεχάσαμε και ονόματα και πράξεις. Έτσι, απλά, γινόμαστε συνένοχοι επιρρίπτοντας τις ευθύνες στον άγνωστο μασκοφόρο που απαθείς παρακολουθούσαμε να εμποδίζει τα πυροσβεστικά οχήματα να πλησιάσουν το φλεγόμενο κτίριο της Σταδίου.
Κι έτσι απλά τους ξεχάσαμε. Και τον Επαμεινώνδα και την Αγγελική και την Παρασκευούλα…
Κι έτσι απλά, αποφύγαμε να γίνει η 5η Μαΐου σύμβολο της ανοησίας που μας διαιρεί και μας σκοτώνει.
Κι έτσι απλά, αφήσαμε τους συγγενείς τους μόνο, και κάνα δυο περαστικούς φίλους, να αφήνουν ένα τριαντάφυλλο κάτω από ένα χαρτί με τρία ονόματα κολλημένο με σελοτέιπ σ’ έναν βρώμικο τοίχο!
Ψυχογιού
πηγή:lawandorder.gr
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
