Οι εξελίξεις στο ζήτημα της Λιβύης και εν συνεχεία στην ανατολική Μεσόγειο φαίνεται να παίρνουν μια τροπή που ευνοεί την κυβέρνηση Σάρατζ και κατά συνέπεια τα συμφέροντα της Τουρκίας κάτι που πρέπει να σημάνει συναγερμό αν θέλουμε να λέμε ότι στηρίζουμε τα εθνικά μας συμφέροντα.
Και αυτό γιατί ίσως για πρώτη φορά Αιγύπτιοι έτειναν χείρα φιλίας(με τους δικούς τους όρους) στην Τουρκία κάτι που μπορεί να αλλάξει όλα τα δεδομένα.
Μάλιστα την ενίσχυση του Σάρατζ δείχνει και η αμερικανική βοήθεια σε χρήματα με αφορμή την καταπολέμηση του κορωνοϊού στην κυβέρνηση της Τρίπολης δίνοντας έτσι “διπλωματικούς πόντους” στην φιλοτουρκική κυβέρνηση και εναντίον του Χ.Χάφταρ.
Όλα ξεκίνησαν μετά το άρθρο του Mohamed Sabreen, Διευθύνοντα συμβούλου της αιγυπτιακής εφημερίδας Al Ahram, στη ιστοσελίδα United World International (Uwidata) περί προτάσεων του για εξομάλυνση των σχέσεων Αιγύπτου-Τουρκίας, αναφέροντας όμως τη βασική προϋπόθεση του πλήρους σεβασμού των αιγυπτιακών συμφερόντων σε Λιβύη και Μεσόγειο.
Στο άρθρο φαίνεται να υπερθεμάτισε ο Τούρκος Ναύαρχος ε.α. Cem Gürdeniz δίνοντας ίσως και την τουρκική απάντηση. Ο Gürdeniz είπε αμέσως ότι η ιστορική ένωση των δύο χωρών είναι ισχυρή και τα συμφέροντά τους είναι κοινά.
«Οι χώρες μας είναι βασικοί πυλώνες σταθερότητας στην περιοχή. Στη νέα εποχή μετά το Covid-19, οι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου πρέπει να προσπαθήσουν να ξεπεράσουν την κοινωνική και οικονομική κρίση που θα αντιμετωπίσουν, όχι όμως με ένταση και συγκρούσεις.
Κατανοούμε την ασφάλεια και τις γεωπολιτικές ανησυχίες της Αιγύπτου. Η Αίγυπτος πρέπει επίσης να κατανοήσει και τις ανησυχίες της Τουρκίας.
Θέλουμε στην πραγματικότητα μια ιστορική ένωση της Αιγύπτου και της Τουρκίας. Η Αίγυπτος και η Οθωμανική Αυτοκρατορία ζούσαν μαζί για 400 χρόνια.
Τα δύο κορυφαία μεγάλα κράτη του τουρκικού και του αραβικού κόσμου πρέπει να κατανοήσουν και να αποδεχτούν την κατάστασή τόσο εντός της σφαίρας επιρροής τους όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Για να τονίσω και πάλι, ο κύριος λόγος για την αιγυπτιακή-τουρκική σύγκρουση δεν είναι ο νόμος της θάλασσας αλλά ο πολιτικό-ιδεολογικός διαχωρισμός.
Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας βασίζεται στο (Ιχβάν) Ισλάμ, ενώ και η φιλοσοφία της κοσμικής δημοκρατίας στη χώρα μου βασίζεται πλέον στη θρησκεία.
Επειδή και οι δύο χώρες δεν έχουν πρόβλημα ναυτικής δικαιοδοσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, εμπλέκονται στο ζήτημα της διαμάχης Τουρκίας και Ελλάδας.
Η Αίγυπτος ανοίγοντας μια νέα σελίδα στις σχέσεις, ειδικά με Ελλάδα και Κύπρο αντιμετωπίζει νέα στρατιωτικά μέτωπα. Στην αποκλειστική οικονομική ζώνη (MEB) ανάμεσα στην Τουρκία και την Αίγυπτο, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Άλλες χώρες που παρεμβαίνουν εδώ δημιουργούν προβλήματα. Η Αίγυπτος, όπως φαίνεται μέχρι τώρα, δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Κύπρου και της Ελλάδας.
Από την άλλη πλευρά, η στάση της Αιγύπτου απέναντι στη Λιβύη είναι λάθος. Αντί να αναγνωρίζει τη νόμιμη κυβέρνηση που αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ στη Λιβύη, συνεχίζει να αναγνωρίζει έναν πολέμαρχο με στρατιωτικά μέσα.
Κατανοούμε τις ανησυχίες για την ασφάλεια σε αυτό το ζήτημα, καθώς η Αίγυπτος και η Λιβύη έχουν μακρά χερσαία σύνορα.
Ωστόσο, αυτές οι ανησυχίες δεν μπορούν να επιλυθούν εντός του οράματος ενός πολέμαρχου με δόγμα τον ιμπεριαλισμό», καταλήγει ο Τούρκος Ναύαρχος.
Αυτό που εξάγεται ως συμπέρασμα είναι ότι η Άγκυρα πλήρως στερούμενη διεθνής στήριξης των σχεδίων της στην Α.Μεσόγειο, δίνει τα πάντα για να εξομαλύνει τις σχέσεις της με Ισραήλ και Αίγυπτο.
Ο Αλ Σίσι μιλώντας στην αιγυπτιακή τηλεόραση δήλωσε: “Αν ο λιβυκός στρατός δεν πολεμήσει την τρομοκρατία (στη Λιβύη) η Αίγυπτος θα το πράξει (“If the Libyan army does not fight terrorism, #Egypt will do).
