Τούτων δεδομένων, σε παγκόσμια κλίμακα, οι κοινωνικές ανισότητες μεγιστοποιούνται μέσα από μια πρωτοφανή συ­γκέντρωση πλούτου στα χέρια ελαχίστων.

Η Ευρώπη, συμπιεζόμενη, εκτός των άλλων, από ισχυροποιημένες πλέον οικονομίες, όπως της Κίνας, που επιτίθενται δυναμικά, παρακρατά την πραγματική οικονομία ως δικαίωμα των βορείων και κυρίως της Γερμανίας και διολισθαίνει καθημερινά στη θεοποίηση της χρηματοπιστωτικής λειτουργίας, την οποία πρωτίστως πληρώνουν οι χώρες του Νότου. Αποτέλεσμα, οι ελεγχόμενες χρεοκοπίες των ευάλωτων κρατών και στο όνομα της διάσωσης προκύπτουν στρατιές ανέργων αλλά και σοβαρή υποχώρηση ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που κατακτήθηκαν με αίμα και αγώνες στον εικοστό αιώνα. Και από Ευρώπη των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης γίνεται Ευρώπη της λιτότητας, των αποκλεισμών, των ανέργων, Ευρώπη των ολίγων και ισχυρών.

Η Ελλάδα υπακούει άκριτα στην ευρωπαϊκή της ενσωμάτωση, ενώ επί σαράντα χρόνια παραδίδεται, χωρίς να το καταλάβει, στη βάση μιας εντέλει πρόσκαιρης και συχνά αντιπαραγωγικής ευημερίας, σε ένα παθογενές πολιτικό σύστημα, που αδιαφορεί για τον τόπο και ενδιαφέρεται για προνόμια και ίδια συμφέροντα. Επομένως, αποτελεί υπόδειγμα χρεοκοπίας ευρωπαϊκού κράτους με φτώχεια, ανεργία, πτωχεύσεις επιχειρήσεων, ξεδοντιασμένα νοσοκομεία, παραμελημένα σχολεία και πάει λέγοντας. Και, παράλληλα, το σύνορο της Ευρώπης, που καλείται να σταματήσει τις ροές στην ενδοχώρα.

Τα παραπάνω δεν λέγονται επειδή δεν είναι γνωστά ή αποτελούν κάποια βαθυστόχαστη ανάλυση. Άλλωστε εγγράφηκαν στις ζωές των ανθρώπων με τον σκληρότερο τρόπο. Λέγονται γιατί τώρα πια είναι ολοκάθαρο ότι ο ελληνικός λαός απάντησε στη λαίλαπα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Δεν τη νίκησε, αλλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν –και παραμένει μαζί με τη μεταγενέστερη προσπάθεια της Ισπανίας– το μοναδικό ρήγμα σε μια δήθεν αναπόδραστη μοίρα, τη μοίρα των πτωχευμένων. Ρήγμα με παγκόσμια και ευρωπαϊκή σήμανση, γιατί δεν ήταν μια συστημική απάντηση, ήταν η απάντηση των πολλών με πρόσημο τις αξίες και τις ιδέες της Αριστεράς. Εξ ου και η ελπίδα.

Ασυγχώρητος λοιπόν ο ελληνικός λαός. Ασυγχώρητος και ο ΣΥΡΙΖΑ. Γνωστός ο πόλεμος που δεχτήκαμε, γνωστά και τα λάθη μας. Η ζυγαριά προφανώς μας αθωώνει. Και στις εκλογές του 2019 η απομάκρυνσή μας από την κυβέρνηση ήταν η «διόρθωση» που επετεύχθη. Η ευκαιρία να κλείσει μια «παρένθεση», που κράτησε παραπάνω από το επιθυμητό, επειδή οι «μουσαφιραίοι του Μαξίμου» αποδείχτηκαν πιο ανθεκτικοί του αναμενομένου…

Επί 16 μήνες λοιπόν συντελείται «διόρθωση»:
– Οι εργαζόμενοι χάνουν τα δικαιώματά τους έως του σημείου της θέσπισης της απλήρωτης εργασίας.
– Η υγιής επιχειρηματικότητα διαστρέφεται στους μηχανισμούς διαπλοκής.
– Η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα στραγγαλίζεται με τραπεζικά κριτήρια.
– Οι περιουσίες των Ελλήνων, της κατοικίας τους συμπεριλαμβανομένης, θυσιάζονται στο όνομα της αντιμετώπισης του ιδιωτικού χρέους, προς εξυγίανση της οικονομίας, και οι κόποι τους ονομάζονται «πόροι», που θα απελευθερωθούν από ταχύτατες πτωχεύσεις, οι οποίες θα δώσουν «δεύτερη ευκαιρία». Ποια ευκαιρία, σε ποια οικονομία και με ποιον τρόπο;
– Tο σύστημα υγείας –παρά τα όσα απέδειξε η υγειονομική κρίση– εντελώς παράδοξα (;) πρέπει να παραδοθεί στους ιδιώτες.
– Η παιδεία προωθείται ως απεχθές υβρίδιο κολεγίων με κατηχητικά.
– «Άνθρωποι» εμποδίζουν το φαγητό να φτάσει στα προσφυγόπουλα.
– Οι νέοι ευθύνονται για τη μετάδοση του ιού και δέρνονται καθημερινά.
– Οι διαδηλώσεις περιορίζονται και μάλιστα μέσα από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
– Κάποια τηλεοπτικά κανάλια ζουν μέρες ΥΕΝΕΔ.
– Η ελευθεροτυπία εξαγοράζεται και Κύριος οίδε τι θα ακούγαμε εάν δεν υπήρχε και το διαδίκτυο.
– Οι άνθρωποι της τέχνης στη μοίρα της απόλυτης φτώχειας.
– Υπό το φως του Παρθενώνα, τα αρχαία της Θεσσαλονίκης καταστρέφονται.
– Η Novartis εκδικείται τη Δικαιοσύνη και δεν φαίνεται να πληρώνει για τα εγκλήματά της.
– Οι πραγματικοί κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι.

Συνεπώς, στις μέρες μας, η αναδιανομή πλούτου και η πραγματική δημοκρατία είναι τα πλέον επιτακτικά αιτήματα των πολλών και η διεκδίκησή τους το επιτακτικό καθήκον του δημοκρατικού πολιτικού χώρου.

Είναι αναγκαίο να αντισταθεί και να αποκρούσει, μέσα από τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της δεξιάς κυβέρνησης της ΝΔ, που επιδιώκει την κοινωνική ανισότητα.

Να μην ξεχνάνε ότι το κόμμα μας και όλα τα μέλη και στελέχη του επί δεκάδες χρόνια και σε δύσκολες συνθήκες δίναμε καθημερινά τη μάχη στην κοινωνία, στα κινήματα, στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, στους δρόμους και στις πλατείες, υπερασπιζόμενοι τους αποκάτω και τους απόκληρους της κοινωνίας, για τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα, για τη Δημοκρατία και την ελεύθερη σκέψη, για αξιοπρέπεια ατομική, συλλογική, εθνική, για μια καλύτερη ζωή.

Με αυτήν τη συνολική μας πολιτική φυσιογνωμία απευθυνόμαστε συνεχώς στον δημοκρατικό αριστερό κόσμο και όχι μόνο στον αριστερό και έτσι καταφέραμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του. Το ίδιο συνεχίζουμε, χωρίς ταλαντεύσεις, και δεν φοβόμαστε καμιά επιχείρηση να μετατραπεί ιδεολογικά και προγραμματικά ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ σε Κεντροαριστερά και όσοι το φοβούνται κάνουν λάθος.
Δημοκρατία – αλληλεγγύη – δικαιοσύνη – ελευθερία – ισότητα. Το αστέρι του ΣΥΡΙΖΑ–Προοδευτική Συμμαχία, το αστέρι μας.

Οι αξίες της Αριστεράς, οι αξίες κάθε δημοκράτη.
Δεν περισσεύει κανείς αλλά και δεν πρέπει να λείψει κανείς. Η μεγάλη μάχη είναι τώρα και είναι για όλους μας»