Η «Πίτσος», το σκάνδαλο Siemens και το εμπάργκο όπλων στην Τουρκία

Ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση προκάλεσε στην ελληνική κοινή γνώμη η είδηση ότι η γραμμή παραγωγής της «Πίτσος» μεταφέρεται στην Τουρκία από το τέλος του τρέχοντος έτους, καθώς και ότι το εργοστάσιο στην Ελλάδα θα κλείσει μετά από πολλές δεκαετίες λειτουργίας του.

Η έκπληξη δεν οφείλεται τόσο στο ότι ότι σχεδιάζεται «λουκέτο» του εργοστασίου και εκατοντάδες εργαζόμενοι θα μείνουν στο δρόμο, όσο στη συγκυρία που γίνεται κάτι τέτοιο γνωστό, και βέβαια, στη χώρα που θα μεταφερθεί.

Δεν είναι, εξάλλου, λίγοι εκείνοι, οι οποίοι εξέλαβαν την κίνηση αυτή ως μια ακόμη «ένδειξη» της μειωτικής στάσης γερμανικών «κύκλων» έναντι της Ελλάδας.

Κίνηση, η οποία, εκτός του ότι αποτελεί ένα νέο πλήγμα για την ελληνική οικονομία, γίνεται σε μια σοβαρή συγκυρία, κατά την οποία απειλείται η Ελλάδα από την Τουρκία.

Παρά ταύτα, αυτή ακριβώς η στιγμή επελέγη, προκειμένου να γνωστοποιηθεί ότι η γραμμή παραγωγής δεν μεταφέρεται σε κάποια τρίτη χώρα, αλλά στην Τουρκία. Κάτι που αυξάνει τις υποψίες ότι η σημειολογία του γεγονότος ενδεχομένως να είναι μεγαλύτερη από αυτό καθεαυτό το γεγονός.

Το σκάνδαλο Siemens

Στην πραγματικότητα, η υπόθεση της «Πίτσος» δεν είναι σημερινή.

Ξεκινάει στην αρχή της προηγούμενης δεκαετίας, οπότε η Αθήνα ήλθε σε συμφωνία με τη Siemens, με στόχο τον εξωδικαστικό συμβιβασμό του ελληνικού Δημοσίου και του γερμανικού κολοσσού, για να κλείσει το μείζον πολιτικο-οικονομικό σκάνδαλο διαφθοράς και μιζών της Μεταπολίτευσης.

Η συμφωνία αυτή, η οποία επανειλημμένως χαρακτηρίστηκε ως άκρως ευνοϊκή για τα γερμανικά συμφέροντα, και σε βάρος του ελληνικού Δημοσίου, προέβλεπε, μεταξύ των άλλων, την καταβολή χρηματικών ποσών στη χώρα μας εκ μέρους της Siemens, την διατήρηση θέσεων εργασίας στην θυγατρική, Siemens Hellas, καθώς και επενδύσεις.

Βέβαια, οι καταγγελίες για την μη υλοποίηση ακόμα και αυτών των ρυθμίσεων που συμφωνήθηκαν, ήταν ουκ ολίγες. Οπως και να’ χει, εδώ και χρόνια ουδεμία ελληνική κυβέρνηση φαίνεται πως τόλμησε να θίξει το θέμα αυτό στο Βερολίνο.

Το 2012, στο εξωδικαστικό συμβιβασμό, λοιπόν, υπήρξε και μια αναφορά για την “Πίτσος”. Εκεί, η Siemens, δεν δεσμευόταν ρητά, αλλά συμφωνούσε, γενικώς και αορίστως, να εξετάσει ενδεχόμενη επένδυση.

Ειδικότερα, αναφέρονταν: «Η Siemens εξετάζει την πραγματοποίηση επένδυσης κατασκευής νέου εργοστασίου παραγωγής στην Ελλάδα, προϋπολογισμού άνω των 60 εκατομμυρίων ευρώ που θα οδηγήσει στην απασχόληση άνω των 700 ατόμων».

Οπως φαίνεται τώρα, μπορεί να εξεταζόταν επένδυση, αλλά στην … Τουρκία (!).

Η συμφωνία Ελλάδας-Siemens «έκλεισε» όταν υπουργός Οικονομικών ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Στη συνέχεια, φαίνεται πως έμεινε στην «κατάψυξη», και, αργότερα, λίγο προτού επισκεφθεί ο άλλοτε πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, τη Γερμανία, ο υπουργός Οικονομικών του, Γιάννης Στουρνάρας, την επικύρωσε.

Προσπαθούν να σώσουν

Θα περίμενε κανείς ότι, μετά από μια δεκαετία μνημονίων λιτότητας, οπότε οι μισθοί των Ελλήνων εργαζομένων (όσοι έχουν ακόμα δουλειά) έχουν κατακρημνισθεί, οι ξένες εταιρείες, αντί να φεύγουν, θα επέλεγαν να έλθουν στην Ελλάδα για να «επενδύσουν», εκμεταλλευόμενες το τριτοκοσμικό κόστος εργασίας.

Η επιλογή της Τουρκίας, πιθανώς έχει να κάνει με το ακόμα χαμηλότερο κόστος εργασίας σε σχέση με την Ελλάδα, και με τις μεσαιωνικές συνθήκες στην «προστασία» των εργασιακών δικαιωμάτων. Επιπλέον, με την “σταθερότητα” που μπορεί να παρέχει στους «επενδυτές» ένα κράτος καταστολής κάθε μορφής διαμαρτυρίας.

Εκτός αυτού, όμως, σειρά Δυτικών χωρών δείχνουν μια προτιμησιακή «αδυναμία» στην Τουρκία της μεγάλης αγοράς των 80 εκατομμυρίων ανθρώπων, η ηγεσία της οποίας φιλοδοξεί να την κάνει περιφερειακή υπερδύναμη.

Κατά τα λοιπά, στην Ελλάδα τα συνδικάτα των εργαζομένων τρέχουν για επαφές με κυβερνητικούς παράγοντες, και, κατά πληροφορίες, ζητούν ραντεβού με τον υπουργό Ανάπτυξης, Αδωνι Γεωργιάδη, στην προσπάθειά τους να σώσουν ό,τι σώζεται.

Μπίζνες με την Τουρκία

Τους τελευταίους μήνες, με αφορμή την κλιμάκωση της έντασης στα ελληνοτουρκικά, επανειλημμένως εγείρονται ενστάσεις ως προς την -λίαν επιεικώς- ανεκτική στάση κρατών-μελών της ΕΕ, και ειδικά της Γερμανίας, έναντι της Τουρκίας.

Ολα δείχνουν ότι η Γερμανία ακολουθεί αυτή την «ήπια» τακτική, θεωρώντας πως, ενδεχόμενη σκλήρυνση της στάσης της απέναντι στην Τουρκία, θα έχει κόστος και για την ίδια.

Πόσο μάλλον, αφού θεωρεί την Τουρκία χώρα-κλειδί ειδικά στο Μεταναστευτικό, στο ΝΑΤΟ, και, βέβαια, στο οικονομικό και κοινωνικό πεδία.

Ιδού ορισμένα στοιχεία:

– Πάνω από 3,5 εκατομμύρια Γερμανοί πολίτες είναι τουρκικής καταγωγής (από αυτούς, 800 χιλιάδες υπολογίζεται ότι είναι Κούρδοι).

Οι περισσότεροι παίρνουν μέρος στις γερμανικές εκλογές, και η ψήφος τους θεωρείται σημαντική κυρίως για τα δύο μεγάλα κόμματα (Χριστιανοδημοκρατικό, Σοσιαλδημοκρατικό).

Πολλοί από τους ψηφοφόρους τουρκικής καταγωγής, μάλιστα, επηρεάζονται άμεσα από τις «ντιρεκτίβες» που τους δίδει η Αγκυρα για το ποιο κόμμα θέλει να ψηφίσουν.

– Ο όγκος των εμπορικών συναλλαγών Γερμανίας-Τουρκίας κυμαίνεται περίπου στα 40 δισεκατομμύρια ευρώ.

– Η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής στην Τουρκία, μετά την Ολλανδία.

– Σχεδόν επτά χιλιάδες γερμανικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στην Τουρκία. Επίσης, 90.000 τουρκικές, στη Γερμανία. Από μικρές και μεσαίες εταιρείες, σουβλατζίδικα, καθαριστές, μέχρι πλανόδιοι πωλητές, με ετήσιο κύκλο εργασιών περί τα 50 δισ. ευρώ.

– Στον τομέα των εξοπλισμών, η Τουρκία θεωρείται από τους καλύτερους πελάτες της Γερμανίας.

Ειδικότερα, πουλάει υποβρύχια, πλοία, άρματα μάχης, κινητήρες τους, τεθωρακισμένα οχήματα, εξαρτήματα αεροσκαφών, κ.ο.κ.

Εμπάργκο όπλων

Οι γερμανικές κυβερνήσεις επανειλημμένως έχουν βρεθεί στο στόχαστρο της αντιπολίτευσης, η οποία ειδικά στις περιπτώσεις των τουρκικών εισβολών στη Συρία, ζητούσε να επιβληθεί εμπάργκο όπλων στην Αγκυρα, και να απαγορευτεί η χρήση γερμανικών όπλων στις πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγει η Τουρκία.

Κατά δήλωση των γερμανικών κυβερνήσεων, «περιορισμοί» επεβλήθησαν και συμβάσεις δεν εκτελέστηκαν. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η Γερμανία συνεχίζει να εξοπλίζει, δίχως σταματημό, την Τουρκία.

Εσχάτως, η ελληνική κυβέρνηση διοχέτευσε την πληροφορία ότι στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ ζήτησε να επιβληθεί εμπάργκο όπλων στην ανατολική γείτονα.

Εάν σκεφτεί κανείς, βέβαια, ότι η Τουρκία είναι μια «ιδανική αγορά» όπλων για τις μεγάλες Δυτικές χώρες, πρωτίστως των ΗΠΑ, αλλά και της Γερμανίας, της Βρετανίας, κ.ο.κ., η ελληνική κυβέρνηση, το πιθανότερο, δεν θα βρει ευήκοα ώτα. Οπως το ίδιο συμβαίνει και με το θέμα των κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας.

Από την άλλη, η Γερμανία ενδιαφέρεται και αυτή, όπως και άλλες χώρες, για να κάνουν «εξοπλιστικές μπίζνες» με την Ελλάδα.

Στην περίπτωση του Βερολίνου, κατά πληροφορίες, υπάρχει ενδιαφέρον για το «νέο τυφέκιο» για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, τον εκσυγχρονισμό πολεμικών πλοίων, τις τορπίλες για τα υποβρύχια, κ.λ.π.

Ακόμα πιο μεγάλες μπίζνες φέρεται να κάνει η Γερμανία στον τομέα της ενέργειας και της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, όπου, σχεδόν μονοπωλιακά, φαίνεται να παίρνει την πίττα του λέοντος. Με μεσάζοντες, μάλιστα, Έλληνες, πρόσωπα με τουλάχιστον αμφιλεγόμενο παρελθόν στα πάρε-δώσε της Αθήνας με το Βερολίνο.

Με αφορμή, λοιπόν, το πρόβλημα που προέκυψε με την «Πίτσος», σκόπιμο θα ήταν να κληθεί ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα, και να του ειπωθεί, με «κομψό» διπλωματικό τρόπο, ότι, πολύ καλά ναι μεν τα γερμανικά όπλα, αλλά υπάρχουν κι’ αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Το ίδιο ισχύει και για τον τομέα της ενέργειας, πολύ περισσότερο.