Το δικαίωμα στο λάθος, ο Σαούλ και ο Αλέξης Τσίπρας…

Δεν ξέρω για σας, αλλά είναι μια μικρή ευτυχία για μένα να γεμίζω με άνθη το χάσμα της πολιτικής αντιπαλότητας, πολύ περισσότερο όταν αυτό συμβαίνει σπάνια και έχει να κάνει με τη διόρθωση ενός λάθους από τον άνθρωπο που ήταν στο στόχαστρο της κριτικής μου κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του.

Έχει να κάνει με το λάθος του Αλέξη Τσίπρα και πολλών ιδεολογικών συντρόφων του να εναγκαλιστούν την αθεΐα και να την ενσωματώσουν σχεδόν στα χαρακτηριστικά της Αριστεράς κατά τον ίδιο τρόπο που πρόκριναν τον εθνομηδενισμό σε βάρος του πατριωτισμού, τον οποίο ταύτισαν ανεπίτρεπτα με την ακροδεξιά πατριδοκαπηλία.

Τον ίδιο ολισθηρό δρόμο του λάθους, σε άλλο επίπεδο, ακολουθεί κατά τη γνώμη μου και μια μερίδα της Δεξιάς, που – αντί να εντάξει τον ανθρωπισμό στις παραδοσιακές της αξίες – τον άφησε… έρμαιο στις ληστρικές διαθέσεις της Αριστεράς, για να τον εντάξει ασμένως αυτή στον κατάλογο αξιών της στο όνομα της προοδευτικότητας.

Το λάθος αυτό ήρθε ευτυχώς να καλύψει η ουμανιστική Δεξιά που επανέφερε τον εξοστρακισμένο ανθρωπισμό δίπλα στον άνθρωπο, στο πλαίσιο των θεσμών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα οποία γίνονται σεβαστά σε μια Δημοκρατία.

Συνταίριαξε τον ανθρωπισμό δηλαδή με την φιλοπατρία και την εκσυγχρονιστική λογική των μεταρρυθμίσεων με τις παραδόσεις (οικογένεια και πατρίδα), προκρίνοντας παράλληλα τη συλλογικότητα έναντι της ατομικότητας, την αξιοκρατία έναντι της ευνοιοκρατίας και τον σεβασμό στο διαφορετικό που αντιμάχεται τα ρατσιστικά στερεότυπα και κάνει πιο ανθρώπινο τον πολιτισμό μας.

Όλα αυτά βέβαια σε θεωρητικό επίπεδο, γιατί στην… εφαρμοσμένη πολιτική απέχει μακράν η θεωρία απ’ την πράξη κι αυτό – στην περίπτωση της Αριστεράς – θα μπορούσε να καταλήξει ωφέλιμο, τελικά, αν ακολουθήσει πορεία αναθεωρητισμού και διαφοροποιηθεί από τα όσα πρέσβευε μέχρι τώρα στο ζήτημα της Ορθόδοξης πίστης.

Στο ζήτημα της ένθεης πίστης, γενικότερα, που επιβιώνει σε πείσμα των αριστερών ιδεοληψιών, όπως απέδειξε τον Δεκαπενταύγουστο με το συγκινητικό μήνυμά του (ανυπόκριτο, κατά τη γνώμη μου) ο π. πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

“Δεκαπενταύγουστος, το μικρό Πάσχα της Ορθοδοξίας, σπουδαία μέρα για την παράδοση του λαού μας. Η δύναμη της πίστης, όπως κι αν την βιώνει ο καθένας μας, είναι κινητήρια δύναμη για να αντιμετωπίζουμε τις προσωπικές και συλλογικές δυσκολίες. Η αγάπη για τον άνθρωπο, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός της ιστορίας και της παράδοσης, αποτελούν σταθερές συντεταγμένες στην πορεία και στον αγώνα μας για την οικοδόμηση μιας πιο δίκαιης κοινωνίας”.

Τι ωραία λόγια, τι αξιοθαύμαστη στροφή, που μοιάζει με μικρό θαύμα!.. Γιατί είναι θαύμα, αν σκεφτεί κανείς πως ο ίδιος – ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης – είχε δηλώσει μη θρησκευόμενος, κοινώς άθεος.

Αλλά οι άνθρωποι αλλάζουν, θα μου πείτε και με το δίκιο σας. Και οι πολιτικοί άνθρωποι είναι και, παρόλες τις πολιτικοϊδεολογικές προσαρμογές τους στα ”πιστεύω” των πολιτών για να πάρουν την ψήφο τους, έρχεται η στιγμή της εσωτερικής αλλαγής.

Η στιγμή της εσωτερικής μεταμόρφωσης, άλλοτε λόγω οικογενειακών και κοινωνικών συγκυριών κι άλλοτε λόγω της ατομικής τους ανάγκης να μην αισθάνονται μόνοι αλλά μέλος αγέλης, της αγέλης των πιστών μιας θρησκείας, λόγου χάρη – όπως η χριστιανική, που μετέτρεψε τον ”Σαούλ” του χθες Αλέξη Τσίπρα σε ”Παύλο” του σήμερα, για να επιβεβαιωθεί και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος που είπε γι’ αυτόν το ’18: ”Ο Τσίπρας μέσα από τη σχέση μαζί μου γίνεται ένας σύγχρονος Σαούλ”.

Το ξέρω ότι χαμογελάτε ειρωνικά εσείς οι της δεξιάς παράταξης αμφισβητώντας τις… αγνές προθέσεις της μετάλλαξής του, με βάση το ”ρευστό” πολιτικό παρελθόν του (για να το πω ευγενικά).

Αλλά επιτρέψτε μου να διαφωνήσω μαζί σας σ’ αυτήν την περίπτωση, γιατί πιστεύω ότι το δικαίωμα του λάθους (πολύ περισσότερο όταν αυτό αφορά τη θρησκεία) μπορεί να γίνει εμπειρία ζωής η οποία έχει τη δύναμη να αλλάξει απ’ την κοσμοθεωρία, μέχρι και τη ζωή σου…

”Όταν σου αφαιρούν το δικαίωμα του λάθους, σου αφαιρούν το δικαίωμα του ΡΙΣΚΟΥ, σου αφαιρούν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ. Το δικαίωμα του ΕΛΠΙΖΩ και του ΖΩ. Δεν είναι ασήμαντος ακρωτηριασμός όλα αυτά”; λέει η Μάρω Βαμβουνάκη και συμφωνώ μαζί της απόλυτα, γιατί είμαι το ίδιο τρωτή με εσάς και μ’ εκείνην όπως και με τον πρώην πρωθυπουργό, που φαίνεται να περνά φάση αναδιαμόρφωσης της κλίμακας αξιών του.

Μέσα σ’ αυτές, είμαι σίγουρη πως είχε βάλει την πίστη από καιρό, σε αρμονική συνύπαρξη με τη δημοκρατία, όπου κυρίαρχο ρόλο παίζει η ελευθερία. Η ελευθερία που ”δεν έχει καμιά αξία, αν δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα να κάνεις λάθος”, όπως είπε και ο Mahatma Gandhi.

Και ο Τσίπρας έκανε λάθος και το διόρθωσε στο ζήτημα της θρησκείας ”εμβαπτιζόμενος εις τα νάματα της Ορθοδόξου Πίστεως”, όπως συνηθίζουν να λένε οι εναπομείναντες καθαρευουσιάνοι. Της Ορθόδοξης Πίστης που θέλει την Παναγία, όπως πολύ σωστά λέει ο π. πρωθυπουργός, ”να συγχωρεί και να μην τιμωρεί”. Γι’ αυτό και ”το όνομά της βρίσκεται στα χείλη όσων αισθάνονται ότι έχουν την ανάγκη της”.

Κι αυτό θα ‘πρεπε, αν δεν μπορούν να το ασπαστούν, να το σεβαστούν οι άπιστοι σύντροφοί του, όπως και οι συντρόφισσες φίλες του μεταξύ των οποίων η πάντα εριστική και πικρόχολη Έλενα Ακρίτα, που μίλησε για λάθος του Τσίπρα – με τον τρόπο της – γιατί έκανε ομολογία πίστης στην ”Πλατυτέρα των Ουρανών΄΄, η οποία ”χώρεσε μέσα της τον Θεό, τον Κτίστη και Κύριό μας”!..

Ε, μετά απ’ αυτό πώς να πάρεις στα σοβαρά τα αριστεροδεξιά στερεότυπα που κρατάνε τη μούχλα αιώνων; Πώς να πάρεις στα σοβαρά ανθρώπους που διατείνονται ότι είναι ”προοδευτικοί”, αλλά βάζουν τα κομματικά στεγανά πάνω από την ατομική ελευθερία της θρησκευτικής επιλογής που σου παρέχει η ανεξιθρησκεία;

– … Όταν τα λέει η Κεραμέως που στο κάτω κάτω είναι ένθεη και δεξιά, κάποιοι από εμάς την στηλιτεύουμε. Όταν ο Τσίπρας κάνει ανακοίνωση που μοιάζει σαν να την έγραψε η Κεραμέως, είναι απλώς Σάββατο…, σχολίασε καυστικά η κόρη του αγαπημένου μου συγγραφέα Λουκή Ακρίτα, προφανώς ενοχλημένη γιατί ο π. πρωθυπουργός έκανε το… λάθος να ”τσαλακώσει” την εικόνα το άθεου που ερχόταν σε πλήρη κομματική αρμονία με τα ιδελογικά του πιστεύω.

Όμως θα πρέπει να της πει κάποιος ότι όλοι έχουν το δικαίωμα να διαφοροποιούνται και στο ”λάθος”. Ότι όπως δεν ταυτίζονται όλοι – ακόμα και όσοι ανήκουν στο ίδιο κόμμα – στην πολιτική σκέψη, έτσι δεν ταυτίζονται και σε θέματα πίστης και αγάπης προς την πατρίδα τους.

Έτσι εξηγείται γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης, αν και αριστερός διεθνιστής, έγινε… ”Μακεδονομάχος” και – κατά δήλωσή του, 4/02/’18 – είναι Πατριώτης και περιφρονεί τον εθνομηδενισμό, ενώ κάποιοι κεντροδεξιοί (μέλη της ”Φιλελεύθερης Συμμαχίας”) μάχονταν προεκλογικά αντάμα με τους εθνομηδενιστές ζητώντας την αναγνώριση ”μακεδονικής μειονότητας” στην Ελλάδα…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

πηγή:antinews.gr http://www.antinews.gr/action.read/politiki/to-dikaioma-sto-lathos-o-saoul-kai-o-aleksis-tsipras-/2.146674

Φωτο: ΑΠΕ – ΜΠΕ