Αριστοτελία Πελώνη: Ατυχίες

Ως τώρα ήταν «υπόθεση Λιγνάδη». Από το μεσημέρι της Δευτέρας είναι «υπόθεση Μενδώνη». Προκύπτει από το «μπρίφινγκ» της αναπληρώτριας κυβερνητικής εκπροσώπου.

Αυτά που είπε η Αριστοτελία Πελώνη επιβεβαίωσαν τις χειρότερες υπόνοιες: ανάμεσα στο μέγαρο Μαξίμου και στην εκτεθείσα υπουργό παίζεται σκληρό παιχνίδι ισορροπιών. Blame game.

Η εκπρόσωπος απέδωσε στην Μενδώνη εύσημα που δεν της ανήκουν. Στην ουσία κατασκεύασε λόγους παραμονής της, που ίσως ούτε η ίδια δεν θα επινοούσε. Και έριξε την μπάλα στην εξέδρα.

Το talkofthetown αυτή την περίοδο, δεν είναι αν ο Πρωθυπουργός συνεχάρη τη Σοφία Μπετακώρου και στηρίζει το #metoo, παροτρύνοντας «όποιον έχει να καταγγείλει κάτι μεμπτό να μη φοβηθεί».

Ίσως δεν είναι καν κάτω από ποιες συνθήκες προσελήφθη ο Λιγνάδης στο κρατικό θέατρο, αν λάβουμε υπόψη την πάγια κυβερνητική πρακτική τοποθετήσεων. Παντού αυτό κάνουν.

Το πολιτικό ερώτημα είναι γιατί δεν έχει συνέπειες η υπουργός Πολιτισμού που έκανε, για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάσημα, πως δεν έχει ιδέα, για όσα στη συνέχεια τον έστειλαν στον εισαγγελέα.

Είτε ήταν απόπειρα συγκάλυψης, είτε ανεπάρκεια, ευθύνεται, αν μη τι άλλο γιατί δεν τον έθεσε σε διαθεσιμότητα αμέσως μόλις τα πληροφορήθηκε.

Η ίδια ομολόγησε ότι είχε, πριν τη δικαστική παρέμβαση, γνώση των καταγγελιών: όταν έλεγε ότι τις συζητούσε μαζί του και τον πίστεψε, αλλά την «εξαπάτησε». Το «δεν γνώριζα» είναι σαν την άγνοια νόμου: δεν δικαιολογείται.

Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί η κυβέρνηση παίρνει μάλλον ακατανόητες θέσεις για μια όχι και ιδιαίτερου πολιτικού βάρους υπουργό. Όταν η εκπρόσωπος λέει ότι ο Πρωθυπουργός τη «στηρίζει» και «είναι καλή υπουργός, με σημαντικό έργο», κάνει λάθος ή απλώς την ανάγκη φιλοτιμία;

Ακόμη και όταν λέει ότι μια «ατυχής επικοινωνιακή διαχείριση δεν είναι λόγος για αποπομπή», πυροβολεί τον εαυτό της. Και την ευρωβουλευτή της ΝΔ Ελίζα Βόζεμπεργκ, που νόμιζε ότι ξέρει τι σημαίνει ευθύνη στην πολιτική.

Αυτό που είπε η Μενδώνη δεν ήταν «ατυχές». Ήταν αποποίηση ευθύνης. Αν ο Πρωθυπουργός τη αξιολογούσε ως «καλή υπουργό» πριν τα «Λιγναδικά» -και για αυτό την κράτησε στη θέση της με τον ανασχηματισμό- και αν συνεχίζει να τη θεωρεί το ίδιο, το ατυχές είναι τα κριτήρια των επιλογών του…

Αλλά για τους υπολοίπους «καλή» δεν μπορεί να είναι μια υπουργός που είχε ήδη ξεσηκώσει εναντίον της οποιανδήποτε σχετίζεται με το χαρτοφυλάκιό της – και τώρα προκαλεί σύμπασα την κοινωνία.

Είναι λογική η υπόνοια ότι ο πραγματικός λόγος παραμονής της είναι άλλος. Όταν η συμπαθής Τέλη, με το καλό δημοσιογραφικό βιογραφικό, βρίσκει -ή μεταφέρει- ότι αντί να πάει στο σπίτι της η Μενδώνη της αξίζει και έπαινος, κοίταζε το δάκτυλο ενώ της έδειχναν το φεγγάρι.

Μην κοροϊδευόμαστε. Ο Πρωθυπουργός έχει θέμα. Καταπίνει αμάσητη μια δακτυλοδεικτούμενη υπουργό, όταν ο ίδιος έκανε επίδειξη ευθιξίας αφήνοντας έξω από την κυβέρνηση του πιο «βαρύ» στέλεχος του κόμματός του- επειδή είναι αδελφή του.

Με τη Ντόρα διέλυε τον κώνωπα. Με τη Μενδώνη καταπίνει την καμήλα.

Προφανώς την κρατάει γιατί δεν μπορεί να τη διώξει. Η αλλιώς: το κόστος της εξόδου είναι βαρύτερο από το κόστος της παραμονής.

Αυτό κι αν είναι ατυχές. Δεν στέκεται κυβέρνηση με τέτοιες σχέσεις του Πρωθυπουργού με υπουργούς.

Γιώργος Λακόπουλος 

ieidiseis.gr