«Συγνώμη που δεν πεθαίνουμε»

Σήμερα τα ημερήσια κρούσματα είναι περίπου 3000. Η κυβέρνηση σκέφτεται να ανοίξει την οικονομία λαμβάνοντας υπόψη όχι την πραγματική κατάσταση αλλά το πολιτικό κόστος που προέρχεται από τη δυσφορία της κοινωνίας λόγω της ψυχικής κόπωσης και του οικονομικού αδιεξόδου.

Οι «Θεέ μου-πόσο-αποτελεσματικοί-είναι» δημοσιογράφοι και αναλυτές εξηγούν με ενάργεια γιατί οι ΜΕΘ έχουν πρόβλημα. Έτσι σύμφωνα μ’ αυτούς οι ΜΕΘ δέχονται μεγάλη πίεση καθώς η μέση ηλικία των νοσηλευόμενων είναι μικρότερη απ’ αυτή της προηγούμενης χρονιάς. Για το λόγο αυτό η νοσηλεία έχει μεγαλύτερη διάρκεια. Αυτή η κυνική διαπίστωση οδηγεί τους πολίτες να σκεφτούν «συγνώμη που δεν πεθαίνουμε».

Τώρα, η γνώμη των ειδικών και η υγεία των πολιτών έρχεται σε δεύτερη προτεραιότητα. Η πρώτη προτεραιότητα είναι η μείωση του πολιτικού κόστους. Η «Θεέ μου-πόσο-αποτελεσματικοί-είμαστε» κυβέρνηση αποφασίζει να δώσει επιδόματα. Επικοινωνεί την απόφαση αυτή ως απόδειξη της ευαισθησίας για τους δοκιμαζόμενους εργαζόμενους και επαγγελματίες. Στη συνέχεια εφαρμόζει «μέτρα ακορντεόν», μετά αναζητά «έξυπνα μέτρα» και τελευταία ψάχνει για τις «έξυπνες βαλβίδες αποσυμπίεσης».

Δεν μπορώ, όμως, να μην προσπαθήσω να ερμηνεύσω τις αποφάσεις των «Θεέ μου-πόσο-αποτελεσματικοί-είμαστε» μέσα από μία άλλη οπτική. Αυτή της «κουτοπονηριάς». Η «Θεέ μου-πόσο-αποτελεσματικοί-είμαστε» κυβέρνηση με την αρχή της πανδημίας διέβλεψε ότι η Ευρώπη ετοιμάζεται να δημιουργήσει έναν μηχανισμό οικονομικής βοήθειας. Έτσι σκέφτηκε να εκμεταλλευτεί το γεγονός. Χωρίς να συντρέχουν οι λόγοι, το Μάρτιο του 2020, έκλεισε την οικονομία. Τους σχεδιασμούς της Κυβέρνησης ήρθαν να συντρίψουν με σφοδρότητα το δεύτερο και τρίτο κύμα της πανδημίας. Η ζημιά που έχει γίνει στην οικονομική και στην κοινωνική ζωή είναι τεράστια καθώς η διάρκεια του lockdown είναι μεγάλη, ίσως η μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Πράγμα που δεν υπολόγιζε η «Θεέ μου-πόσο-αποτελεσματικοί-είμαστε» κυβέρνηση.

Εάν η κυβέρνηση έκανε ψύχραιμη εκτίμηση θα έπρεπε, το 2020, να πάρει περιοριστικά μέτρα, αυτά που τώρα ονομάζει «έξυπνες βαλβίδες αποσυμπίεσης» ώστε να λειτουργεί η οικονομία και να υπάρχει η βασική κοινωνική ζωή.

Ταυτόχρονα, έπρεπε να δει που χρειάζεται να επενδύσει, να αλλάξει διαδικασίες, να εξηγήσει με ταπεινότητα, να κινητοποιήσει, να εμπνεύσει και τέλος να μην προσβάλλει τον πολίτη και τη δημόσια διοίκηση.

Αυτό που πρέπει άμεσα να κάνει είναι να αφήσει το αλαζονικό ύφος και να ξεκινήσει από τη βασική γνώση ότι ένας δημόσιος διαγωνισμός χρειάζεται 8 με 12 μήνες για να ολοκληρωθεί.

Θα τελειώσω με τα λόγια του Ίωνα Δραγούμη «Δεν είναι κακοί, είναι μέτριοι και τούτο είναι το χειρότερο».