Κωστής Χατζηδάκης: Μάσκα        

Σ’ αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο εδράζεται η οικονομική και κοινωνική εξέλιξη στον καπιταλισμό.

Η διαφοροποίηση ανάμεσα σε περιόδους προοδευτικής και συντηρητικής διακυβέρνησης δεν αναιρεί ποτε τα θεμελιώδη.

Οι κοινωνικοί εταίροι και η Πολιτεία συγκρούονται ενίοτε, αλλά ιστορικά βρίσκουν πεδίο ισορροπίας

Ακόμη και τις τελευταίες δεκαετίες, που η εργασία απειλείται από τη μεταφορά της παραγωγικής διαδικασίας σε περιοχές ελάχιστου εργατικού κόστους και μηδενικών δικαιωμάτων.

Ο χρόνος εργασίας, ο συνδικαλισμός, η συλλογική διαπραγμάτευση, η αγωνιστική διεκδίκηση, είναι πάντα σημαίες των εργαζόμενων – παρότι όπου μπορεί ο νεοφιλευθερισμός πριονίζει την εργατική νομοθεσία.

Αν και αναμενόμενο, το νομοσχέδιο που προτίθεται να να εισάγει στο Κοινοβούλιο ο υπουργός Απασχόλησης, εκπλήσσει με τη βαρβαρότητα του πριονίσματος που επιχειρεί.

Η επέμβαση στο οκτάωρο, στην αμοιβή της υπερεργασίας, στο πεδίο εφαρμογής των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στο συνδικαλιστικό δικαιωμα και στο όπλο της απεργίας υπερβαίνει σε βιαιότητα το πολιτικό προφίλ του.

Κανείς δεν θυμάται τον Κωστή Χατζηδάκη -που ανδρώθηκε πολιτικά στα φοιτητικά αμφιθέατρα, σε αντίθεση με τον αρχηγό του που δεν πάτησε το πόδι του- να εμφορείται από απόψεις ιδεολογικής σκλήρυνσης.

Η πολυετής παρουσία του στον δημοκρατικό βραχίονα της κοινοτικής Ευρώπης, ως ευρωβουλευτής, τον μπόλιασε με την κοινή κουλτούρα Σοσιαλδημοκρατίας και Χριστιανοδημοκρατών -με αποκλίσεις βεβαίως- στην αδιαπραγμάτευτη έννοια επιδίωξης της σταθερότητας – μέσω ισχυρών εργατικών και εργοδοτικών οργανώσεων.

Ως την μετακόμισή του σ’ αυτό υπουργείο, δεν έδειχνε ότι αλλάζει αντιλήψεις που οδηγούν σε όσα προβλέπονται στο ισοπεδωτικό νομοθέτημα που υπογράφει.

Ούτε ήταν ο τύπος του πολιτικού που θα υιοθετούσε ελαφρά επιχειρήματα για το ελαστικό ωράριο – του τύπου «να μαζέψουν τις ελιές τους οι εργαζόμενοι» και να «δώσουν εξετάσεις οι φοιτητές».

Μάλλον δεν κατάλαβε τι κάνει, ή πού πάει να μπλέξει και προσπαθεί να κρύψει το μυστικό του.

Μόνο που δεν είναι πλέον μυστικό: όλοι ξέρουν ότι στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη οι υπουργοί δεν είναι υπουργοί.

Δεν έχουν, ως πολιτικά πρόσωπα, την ευχέρεια να αποτυπώσουν τη δική τους πολιτική απόχρωση στη νομοπαρασκευαστική διαδικασία.

Παραλαμβάνουν τους νόμους πακέτο από το Μέγαρο Μαξίμου και απλώς τους διεκπεραιώνουν με την υπογραφή τους στη Βουλή.

Αυτοί οι νόμοι αποτυπώνουν σταθερά τη σκέψη ενός -μεγάλου- ανδρός της εποχής: του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με την τεχνική υποστήριξη του Γ. Γεραπετρίτη.

Το είδαμε στην Εκπαίδευση, στην Υγεία, στην Εξωτερική Πολιτική και στην Άμυνα, το βλέπουμε τώρα και στην Εργασία.

Ποτέ δεν υποστήριζε ο Χατζηδάκης όσα νομοθετεί. Αυτός που τα διατυμπάνιζε επιμόνως ήταν ο Μητσοτακης.

Κατά την αριστοκρατική κοσμοθεωρία του, ο συνδικαλισμός είναι περιττός και οι συνδικαλιστές επιζήμιοι. Παρεμποδίζουν τη δραστηριότητα των επιχειρήσεων. Οργανώνουν αντικοινωνικές κινητοποιήσεις και απεργίες που καταλήγουν σε υψηλές και «αντιαναπτυξιακές» αμοιβές.

Εξέφραζε συχνά την επιθυμία του να τα εξαερώσει. Στις επιχειρήσεις θα επικρατεί ησυχία νεκροταφείου και αν πάνε καλά οι εργοδότες θα δώσουν κάτι και στο προσωπικό.

Αυτή η σκέψη πάει πιο πίσω από τον 19ο αιώνα και αντλεί έμπνευση από τη φεουδαρχία. Ο Χατζηδάκης θυσιάζει την εμπροσθοβαρή διαδρομή του και δρα ως παραγγελιοδόχος.

Το προφίλ του είναι η μάσκα που φοράει ο Πρωθυπουργός για να διασπείρει τον εργασιακό σκοταδισμό.

Γιώργος Λακόπουλος 

EUROKINISSI/ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΕΜΠΑΠΗΣ