Ρουβίκωνας: Συγκέντρωση στην Ισραηλινή πρεσβεία για την Παλαιστίνη

Στην πρεσβεία του Ισραήλ πήγε ομάδα του Ρουβίκωνα.

Η ανακοίνωση του Ρουβίκωνα:

Η πρόσφατη αναμέτρηση των παλαιστινίων με το κράτος του Ισραήλ υποτίθεται πως έληξε.

Οι Παλαιστίνιοι/ες δεν έσκυψαν το κεφάλι. Αντιμέτωποι με μια συντριπτικά υπέρτερη στρατιωτικά δύναμη, αντιμέτωποι με το πιο εχθρικό διεθνές περιβάλλον από την εποχή της δημιουργίας του Παλαιστινιακού ζητήματος συνεχίζουν, με τα μέσα που έχουν και τις συνθήκες που ζουν, να στέκονται όρθιοι. Αντιπαρέταξαν μια πεισματική ισχύ κι αυτό είναι από μόνο του μια νίκη.

Ο Ισραηλινός στρατός δεν τόλμησε να μπεί στην Γάζα.

Με τι τίμημα όμως;

Η διάκριση και οι πρακτικές εθνοκάθαρσης του Ισραηλινού κράτους οδηγούν σε πόλεμο κι αυτός επεκτείνει τη δυστοπία και στην Ισραηλινή κοινωνική βάση. Τα κράτη, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, οι εθνικισμοί και οι θρησκευτικές συγκρούσεις εκεί οδηγούν, σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους, σε πολίτες Α και Β κατηγορίας. Και αυτό καταλήγει σε δυστοπία για άπαντες. Κάτι που ισχύει οπουδήποτε, το ίδιο στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, το ίδιο και στο Αιγαίο.

Αυτό που είδαμε να συμβαίνει στην Παλαιστίνη πριν ένα μήνα, δεν είναι παρά ένα επεισόδιο καταδικασμένο να επαναληφθεί όσο το Ισραηλινό κράτος επιλέγει να συντηρεί αυτή τη δυστοπία.

Η λήξη των εχθροπραξιών με τα 68 δολοφονημένα από τους βομβαρδισμούς παιδιά, βρήκε 200.000 κατοίκους της Γάζας να χρειάζονται, σύμφωνα με το Π.Ο.Υ. άμεση υγειονομική βοήθεια, άφησε πίσω της ερείπια.

Και πάλι, το τίμημα για τους Παλαιστινίους τεράστιο.

Οι εθνικές συγκρούσεις ήταν και είναι οι βαρβαρότερες μορφές συγκρούσεων, αλλά δε μπορεί να αγνοηθεί ότι εδώ υπάρχει ξεκάθαρα θύτης και θύμα, ότι το ισοζύγιο αίματος είναι δεκαετίες «προδιαγραμμένο» εις βάρος των Παλαιστινίων. Δε μπορεί να αγνοηθεί η πρακτική της εθνοκάθαρσης που σιγά σιγά, εκκαθαρίζει περιοχές από παλαιστίνιους κατοίκους τους.

Δε μπορεί να αγνοηθεί πως η εκεχειρία είναι, όπως πάντα, ένα πρόσχημα. Λίγες βδομάδες μετά το Ισραήλ προχώρησε σε δύο κύματα βομβαρδισμών της Γάζας, ενώ έγιναν και νέες συλλήψεις παλαιστίνιων ακτιβιστών, καθώς και δημοσιογράφων.

Το ερώτημα με ποια πλευρά είναι ο καθένας/μιά δεν παύει στιγμή να τίθεται.

Το Ελληνικό κράτος έχει διαλέξει πλευρά. Και γεωπολιτικά, και ιδεολογικά και οικονομικά. Και σε επίπεδο εξοπλισμών. Αξίζει να σημειωθεί ότι τον Ιούλιο Ισραηλινές εταιρίες παραγωγής όπλων που χρησιμοποιούνται στην Παλαιστίνη θα εκθέσουν την πραμάτια τους σε μεγάλη αμυντική έκθεση στην Αθήνα…

Αντίστοιχη θέση έχουν πάρει και τα μεγάλα παγκόσμια media, και ασφαλώς και τα ελληνικά. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι για τα κράτη και τους εθνικισμούς το αιματοκύλισμα δε θεωρούνταν ποτέ δυστοπία, αλλά ένα εργαλείο για τους ανταγωνισμούς τους. Η αντιστοίχιση των Ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών με την πολεμική κρίση στην Παλαιστίνη θα έπρεπε να είναι καμπανάκι για όλους και όλες, για το τι δυστοπία κυοφορείται μέσα από αυτούς τους ανταγωνισμούς.

Στεκόμαστε στο πλευρό των Παλαιστίνιων και αναγνωρίζουμε πως η ιστορική διεθνής αλληλεγγύη, από τα κάτω, στην Παλαιστινιακή αντίσταση αποτέλεσε ένα από όσα τη βοήθησαν να συνεχίσει τον αγώνα κι από τα ελάχιστα που της προσφέρθηκαν ποτέ με ανιδιοτέλεια. Αυτή τη διεθνιστική ανιδιοτέλεια που είναι πάντα διαθέσιμη σε όποιο κίνημα καταπιεσμένων τη χρειάζεται. Και που στο όνομά της πρέπει να πάμε κόντρα στις προπαγάνδες και το εθνικιστικό κλείσιμο του ματιού, πως δήθεν «μας συμφέρει να είμαστε με το Ισραήλ». Αυτό μπορεί να συμφέρει το κράτος και το κεφάλαιο αλλά δε συμφέρει κανέναν καταπιεσμένο/η ούτε στην Ελλάδα ούτε πουθενά.

Αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό αγώνα

Ρουβίκωνας