Κυριάκος Μητσοτάκης: Αφασία

Όσο κυβερνάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τόσο πιο κοντά έρχεται το ερώτημα:

– Πώς είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να ψήφισαν πρώτα για αρχηγό της ΝΔ και ακολούθως για Πρωθυπουργό αυτόν τον άνθρωπο;

Κάποιοι θα πουν: Η σκηνοθεσία της δημόσιας παρουσίας του, ο συντονισμός των ισχυρών του χρήματος και των ΜΜΕ, τα λάθη του αντιπάλου…

Αλλά το ερώτημα επιμένει. Η περίφημη «λαϊκή σοφία» δεν διέκρινε ότι πίσω από τη βιτρίνα, βρίσκεται κάποιος εντελώς ακατάλληλος;

Ήταν μόνο η μιντιακή συσκότιση της αλήθειας, η ψυμιθίωση, η τεχνητή ηγετοποίηση, η κυριαρχία της επικοινωνίας;

Θόλωσε την κρίση των ψηφοφόρων η δαιμονοποίηση των -υπαρκτών- αδυναμιών «σεσημασμένων» προσώπων στο απέναντι στρατόπεδο;

Δεν μέτρησε η επιβάρυνση του ονόματος, ο νεποτισμός, οι οικογενειακές εξωχώριες εταιρίες και οι ΙΧ δανειακές διευκολύνσεις, η άχαστη σκηνική παρουσία, ο ρηχός λόγος;

Να δεχθούμε ότι όσοι τον ψήφισαν δεν διέκριναν ότι ήταν απλώς ένας βουλιμικός διεκδικητής ισχύος, χωρίς επαφή με την κοινωνία.

Μετά τα πρώτα δείγματα γραφής γιατί δεν σηκώθηκαν και οι πέτρες όταν τον διαφήμιζαν ως το «τον καλύτερα προετοιμασμένο Πρωθυπουργό»;

Δεν είδαν ότι ανέθεσε κυβερνητικής ρόλους, σε ακροδεξιούς, σε αριβίστες από άλλα κόμματα, σε άσχετους και ανίκανους, σε εγκάθετους συμφερόντων;

Ήταν μόνο ο φόβος και οι περιορισμοί της πανδημίας που αποθάρρυναν τη λαϊκή κινητοποίηση και την αξίωση «φέρε πίσω την ψήφο μας»;

Το πολιτικό μάρκετινγκ οδήγησε στην ανάθεση της λαϊκής εντολής σε κάποιον που δεν είχε προϋποθέσεις να την τιμήσει για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο: την άγνοια της Ιστορίας.

Όχι μόνο εκεί που ασκεί εθνική πολιτική ερήμην της, όπως είναι τα ελληνοτουρκικά. Αλλά και εκεί που τη διαστρεβλώνει με ισχυρισμούς εκ του προχείρου.

Όταν λέει ότι «στην Εθνική Αντίσταση μετείχαν όλοι οι Έλληνες», ανακαλύπτει ότι «στο Πολυτεχνείο πήραν μέρος και Δεξιοί» και «στο Μνημόνιο μας έβαλε ο Τσίπρας» – ή μπερδεύει τον Ρουσσώ με τον Μοντεσκιέ.
Ας πούμε ότι αυτά ήταν απλώς γραφικότητες – με το όνομα αδαών λογογράφων στην ούγια.

Ανατριχιάζει όμως όποιος σκέφτεται ότι βρέθηκε Έλληνας πρωθυπουργός να συνδέσει την συμμετοχή της Ρωσικής Οδησσού στην ελληνική Επανάσταση με την Ουκρανία του Ζελένσκι-που δεν υπήρχε καν ως κράτος του 1821.
Ένας Πρωθυπουργός δεν κρίνεται για τα deals με συμφέροντα, ταprojectμε λεφτάδες και τις συναλλαγές με funds. Γι’ αυτά υπάρχουν υπουργοί και τεχνοκράτες.

Ως πολιτικός πρωτίστως είναι ηγέτης της χώρας, υπόδειγμα εθνικής αυτογνωσίας και φορέας συνέχισης της Ιστορίας της.

Από αυτή την άποψη, στα τρία χρόνια που ασκεί καθήκοντα Πρωθυπουργού ο Μητσοτάκης «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής».

ΥΓ: Εν τω μεταξύ, ας μην τον «απομονώνει διπλωματικά» τόσο πολύ τον Ερντογάν…

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr