Εμανουέλ Μακρόν: Μελαγχολία

Κατά τα ψέματα. Στα μάτια του μέσου Γάλλου ψηφοφόρου ο Εμανουέλ Μακρόν είναι αποτυχημένος πρόεδρος.

Επιπλέον δεν έχει την αύρα της ανανέωσης που τον έφερε στην προεδρία της Γαλλίας – το 2017- παρά το ιδεολογικό σλάλομ του παρελθόντος του.

Ωστόσο οφείλουμε να παραμείνουμε σε εγρήγορση μέχρι την επανεκλογή του.

Ότι και αν σκοπεύουν να κάνουν οι Γάλλοι ψηφοφόροι στις 24 Απριλίου, οι Ευρωπαίοι πολίτες ανάβουν κεριά σε όποιους αγίους πιστεύουν για να παραμείνει στη θέση του.

Δεν μπορεί όμως να υποτιμηθεί ότι με δεδομένους αντιπάλους, μόλις κάτι παραπάνω από ένας στους τέσσερις Γάλλους τον εμπιστεύονται.

Λιγότεροι από όσους ψηφίζουν την ακροδεξιά και σχεδόν όσοι και θέλουν να τον αντικαταστήσουν με την επίμονη κόρη του Ζαν Μαρί Λε Πεν – τον οποίο αποκήρυξε ιδεολογικά .

Κάθε ομοιότητα με ημέτερο υπουργό είναι απλώς σύμπτωση.

Έτερο μέλος της κυβέρνησης δεν μπορεί να αποκηρύξει τον εξ αγχιστείας ισχυρό οικογενειακό δεσμό με την κυρία – οι κουμπαριές δεν παραγράφονται.

Πάντως η παλαιότερη ιδεολογική και πολιτική ταύτιση με τους Λε Πεν δεν τον εμπόδισε να εγκατασταθεί στο ρετιρέ του «Μακρονικού» Κυριάκου – προς δόξα του αραβισμού… Τι να λέμε τώρα…

Με την ανάγκη να γίνεται φιλοτιμία υπέρ του Γάλλου προέδρου, το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η δεύτερη κατά σειρά ισχυρή χώρα της κοινοτικής Ευρώπης, από τον επόμενο μήνα θα έχει μισο-νομιμοποιημένη ηγεσία. Στην καλύτερη περίπτωση.

Στη χειρότερη μας πήρε και μας σήκωσε: το ευρωπαϊκό όνειρο θα σβήσει εκεί που πρωτοεμφανίσθηκε.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ένα από τα πιο ισχυρά προσωποποιημένα ιδεολογήματα της Ευρώπης εξέπνευσε οριστικά.

Η επίκληση του Γκωλισμού εγκατέστησε ηγεσίες στα Ιλίσια, αλλά μισό αιώνα μετά το θάνατο του ιδρυτή της Ε΄ Γαλλικής Δημοκρατίας, εξαερώθηκε…

Από αυτή την άποψη, μόλις στο μισό διάστημα από το θάνατο του ιδρυτή της σημερινής Ελληνικής Δημοκρατίας, ο Καραμανλισμός πρέπει να αποδείξει την αξία του.

Αλλιώς θα τον καταπιεί το σκότος μιας οικογένειας που δεν καταλαβαίνει από ιδεολογίες και αρχές, μπροστά στη βουλιμία της επικράτησης.

Τρίτο και σπαρακτικό συμπέρασμα είναι ότι η Μιττερανική Κεντροαριστερά – με τις σαπουνπερικές εκφάνσεις της κατά περιόδους – δεν υπάρχει, ως φορέας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Η χώρα της συνταρακτικής αλλαγής της Ιστορίας και της πολιτικής το 1789 και της αμφισβήτησης του Μάη, που διαμόρφωσε ολόκληρες γενιές στην Ευρώπη, δεν έχει σοσιαλιστικό κόμμα. Όπως δεν έχει ούτε κομμουνιστικό.

Τον χώρο του λεηλατεί – αποτελεσματικά μάλιστα – ο Μελανσόν – ένα μείγμα Λαφαζάνη -Βαρουφάκη σε ελληνική μετάφραση.

Μελαγχολικό συμπέρασμα. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι πρόδωσαν την ευρωπαϊκή ιδέα με τη ματαίωση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος.

Ελπίζουμε να μην γίνουν αφορμή για το οριστικό τέλος του ευρωπαϊκού οράματος.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr