Την περασμένη Τετάρτη, στις πρώτες σελίδες των περισσότερων εφημερίδων, δεν υπήρχε το παραμικρό για αυτό που για κάθε σχολή δημοσιογραφίας θα ήταν ο ορισμός της είδησης: ο θάνατος του Σταύρου Ψυχάρη. Η δημοσιογραφία έδειξε πάλι ότι τρώει τις σάρκες της .
Εκ παράλληλου στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κάποιοι «του χώρου» βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν απωθημένα που δεν τόλμησαν όσο ήταν εν ζωή ο εκλιπών.
Ο Ψυχάρης δεν ήταν αναμάρτητος, αλλά μικρόψυχες μομφές σε νεκρό, πριν καν τον θάψουν οι οικείοι του, υποδηλώνουν προβληματικές προσωπικότητες και επαγγελματικές ανεπάρκειες.
Τα σημεία των καιρών επιδεινώθηκαν την επόμενη στην κηδεία του, από το Α’ Νεκροταφείο. Η πολιτική τάξη έλαμψε με την απουσία της – και οι λίγοι που την εκπροσώπησαν δεν ήταν ικανοί για να σώσουν την τιμή της. Άλλωστε, δεν πήγαν γι’ αυτό στην αποχαιρετιστήρια τελετή. Το θλιβερό καθήκον είναι προσωπική υπόθεση.
Ο πολιτικός κόσμος δεν είχε καμία υποχρέωση να τιμήσει τον παλαιό δημοσιογράφο και εκδότη. Όσοι όπως από τον πολιτικό κόσμο συνδέθηκαν μαζί του για δεκαετίες και ωφελήθηκαν από την εύνοιά του, κάτι του όφειλαν και παρέλειψαν να το επιστρέψουν.
Θα είναι ανατριχιαστικό αν ισχύει η πληροφορία ότι από το μέγαρο Μάξιμου υπήρξε απαγορευτικό στα μέλη της κυβέρνησης να παραστούν. Τζάμπα τα έξοδα που έκανε ο Ψυχάρης τραπεζώνοντας στον ΔΟΛ τον Μητσοτάκη, αμέσως μετά την εκλογή του.
Ο Αντώνης Σαμαράς, για χάρη του οποίου ο Ψυχάρης αυτοκαταστράφηκε αλλάζοντας τη γραμμή του ΔΟΛ για να τον υποστηρίξει, έστειλε απλώς ένα στεφάνι.
Η ΝΔ ως κόμμα ούτε καν αυτό – εν αντιθέσει με το ΠΑΣΟΚ. Από τη συντηρητική παράταξη τον συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία του οι Στ. Δήμας, Π. Μολυβιάτης, Γ. Βαρβιτσιώτης, Φανή Πετραλιά και ο Α. Γεροντόπουλος.
Όσοι δούλεψαν στον ΔΟΛ έχουν υπόψη τους λίστες με Νεοδημοκράτες που εναπέθεταν στον Ψυχάρη την πολιτική τους σταδιοδρομία. Αλλά δυο ώρες για την κηδεία του δεν διέθεσαν.
Από το ΠΑΣΟΚ ήταν παρόντες ο Π. Ευθυμίου και η Συλβάνα Ράπτη, – που υπήρξαν ωστόσο και εργαζόμενοι στον ΔΟΛ – ο Θ. Τσουκάτος και ο Γ. Παπαντωνίου. Μεγαλόσχημοι του κόμματος, με τους οποίους ο Ψυχάρης είχε στενές σχέσεις,- και δεν έλλειπαν ποτέ από τις κοινωνικές προσκλήσεις του – όπως ο Κ. Σημίτης, ο Κ. Λαλιώτης, ο Β. Βενιζέλος – για τον οποίο έδωσε προσωπική μάχη το 2007 – παραβίασαν στοιχειώδεις αστικές υποχρεώσεις. Κάποιοι δελφίνοι και δέλφινες, ξέχασαν εύκολα τις ικεσίες τους…
Από τον ΣΥΡΙΖΑ, παραβρέθηκε μόνο ο Χρ. Σπίρτζης – αλλά τουλάχιστον ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μια αξιοπρεπή δήλωση. Ο Μητσοτάκης ούτε αυτό – αν ήταν κανένας μπασκετμπολίστας… Τουλάχιστον κάποιοι έστειλαν στεφάνια: Κ. Τασούλας, Ν. Χαρδαλιάς, Μαρία Σπυράκη.
Από την επιχειρηματική τάξη ο Βασίλης Γκρίσιν, ο Ευ. Μυτιληναίος, ο Γ. Περιστέρης, ήταν εκεί. Άλλοι έστειλαν στεφάνια: οι οικογένειες Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη, ο Γ. Μπόμπολας, όχι όμως ο Βαγγ. Μαρινάκης, που «εκπροσωπήθηκε» από τα έντυπά του.
Το επαγγελματικό σωματείο του, τον τίμησε ως δημοσιογράφο, με την πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ Μαρία Αντωνιάδου, παλαιά εργαζόμενη στον ΔΟΛ. Από τους ιδιοκτήτες εκδότες, ουδέν. Αλλά ο κατάλογος των διαχρονικών εργαζόμενων στο Συγκρότημα ήταν πενιχρός. Ο διευθυντής των «Νέων» Αντ. Καρακούσης και ο προκάτοχος του Παν. Λάμψιας, και του «Βήματος» Αντ. Καρακούσης και λίγοι δημοσιογράφοι. .
Διακεκριμένοι ευνοηθέντες από τον εκλιπόντα, κατ απονομήν «αξιωματούχοι» και «στελεχοποιηθέντες» κατ’ ανάθεση, εξαφανίσθηκαν. Όπως και η «παρέα του Da capo . Ούτε καν με στεφάνι, αφού τους έπεφτε βαρύ να μετακινηθούν από τις παραλίες.
Ακόμη και οι κουμπαριές του Ψυχάρη, δεν κινητοποίησαν κάποιους από όσους τις καρφίτσωναν στο πέτο. Ορισμένοι απλώς κρύφθηκαν πίσω από ένα τυπικό τηλεφώνημα στη χήρα του. Και καλά οι «αδικηθέντες».
Αλλά όσοι πολιτικοί και επιχειρηματίες εκλιπαρούσαν «πες μια κουβέντα στον Σταύρο» και όσοι τη δημοσιογραφία έκαναν τούμπες μπροστά του για την καριέρα τους, πού χάθηκαν; Έδιναν τα πάντα – και κυρίως τους… διπλανούς τους – για να βρεθούν υπό τη σκέπη του.
Σε τελευταία ανάλυση απλώς χρεοκόπησε ως επιχειρηματίας – ή τον χρεοκόπησαν – δεν ήταν εγκληματίας. Ωφελήθηκε από τη δουλειά του, αλλά δεν χαντάκωσε τη χώρα…
Για κανέναν νεκρό δεν έχει αξία ποιοι παρίστανται και ποιοι όχι στην κηδεία του. Ούτε για τους οικείους του. Είναι όμως δήγμα προσωπικής ποιότητας, για όσους συνάρτησαν την πορεία τους από την εύνοιά του και όσους επιδίωξαν, όχι πάντα με αξιοπρέπεια, να υποστηριχθούν από την εξουσία του. Ους έθρεψε το μάνα….
Όπως έχει και ως φαινόμενο. «Λείπει πλέον η κουλτούρα της Μεταπολίτευσης, που θέσπιζε ως υποχρέωση τον τελευταίο αποχαιρετισμό από φίλους και αντίπαλους στην πολιτική», σχολίασε ο Πέτρος Ευθυμίου.
Για όσους έκαναν ουρές στην πόρτα του Ψυχάρη στις περιόδους της ισχύος του, αλλά δεν βρήκαν τον δρόμο για το Α΄ Νεκροταφείο, μένει ωστόσο μια ακόμη δοκιμασία: να έχει ολοκληρώσει τα απομνημονεύματα της πολυτάραχης διαδρομής του στο προσκήνιο και το παρασκήνιο της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της επιχειρηματικότητας – και να το εκδώσει η οικογένειά του, μαζί με το βιβλίο με την αφήγηση του Καραμανλή.
Το αρχείο του Σταύρου Ψυχάρη δεν θα είναι ευχάριστο για πολλούς εμφανείς και αφανείς πρωταγωνιστές του δημοσίου βίου. Ζώντες και τεθνεώτες…
Κάκου – καλού κάποιοι από τους απόντες της Πέμπτης, ας σπεύσουν, έστω εκ των υστέρων, να ανάψουν ένα κερί στον τάφο του. Τα υπόλοιπα, τα θετικά και τα αρνητικά του, ανήκουν στη δικαιοδοσία της Ιστορίας – η οποία σε κάποιες περιπτώσεις θα χρειαστεί και τη μαρτυρία του.
ieidiseis.gr
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
