Το δίλημμα του Αλέξη Τσίπρα και η λύτρωση των ψηφοφόρων

Κρίσιμη εκλογική ερώτηση: οι πολίτες θα ψηφίσουν για να διώξουν τον Μητσοτάκη, ή για να φέρουν τον Τσίπρα;

Η απάντηση «κάποιοι λίγο το πρώτο, άλλοι λίγο το δεύτερο» συνιστά υπεκφυγή, για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το κεντρικό δίλημμά του προς τους ψηφοφόρους δεν αλλάζει: τους καλεί να καταψηφίσουν τον Μητσοτάκη ή να υπερψηφίσουν τον Τσίπρα;

Δεν είναι το ίδιο. Πχ η καταψήφιση Μητσοτάκη μπορεί να μην οδηγεί στον Τσίπρα.

Συνεπώς για να έχει απόδοση η καμπάνια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρέπει να γέρνει προς την υπερψήφιση Τσίπρα.

Αν μιλάμε μόνο για το πρόσωπο του πρώην Πρωθυπουργού η δουλειά είναι εύκολη.

Σε ότι αφορά την εκπροσώπηση της κοινωνικής πλειοψηφίας, την υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων, την προσωπική ακεραιότητα, την εντιμότητα και την προστασία του δημοσίου συμφέροντος, την ατομική διαδρομή στο δημόσιο βίο, το ύφος και το ήθος δημόσιας παρουσίας, ο Τσίπρας υπερτερεί .

Είναι ο μόνος Πρωθυπουργός από τη μεταπολίτευση που δεν προέρχεται από τζάκι, άσκησε την λαϊκή εντολή που πήρε, ως συνταγματικός Πρωθυπουργός και δεν την διένειμε στην οικογένειά του, δεν υπήρξε προκλητικός, δεν έχει σκελετούς στις ντουλάπες του, δεν τον βαρύνουν αντιθεσμικές συμπεριφορές και ποινικές υπόνοιες, δεν ενεπλάκη σε σκάνδαλα.

Επίσης δεν περιφρόνησε το Κοινοβούλιο και τις ανεξάρτητες Αρχές , δεν υπήρξε υποτελής σε ολιγάρχες, δεν έβαλε κόσμο από τις αυλές τους στο υπουργικό Συμβούλιο, δεν διευκόλυνε τη διαφθορά στο κράτος και τη σήψη το δημόσιο βίο. Α, και δεν εισπράττει επιδοτήσεις ως… αγρότης.

Η σύγκριση του Μητσοτάκη με τον αντίπαλο του σ΄ αυτά τα πεδία αποβαίνει συντριπτικά σε βάρος του. Ασκεί την εξουσία ως κληρονομικό δικαίωμα, εκπέμπει αλαζονεία, συναλλάσσεται με τους ισχυρούς των μίντια και του χρήματα σε βάρος του δημοσίου χρήματος και υποτάσσεται σε υπερατλαντικούς παράγοντες με δουλοπρέπεια.

Για να κερδίσει ο Τσίπρας…

Αλλά αυτά δεν αρκούν για να επικρατήσει στην κάλπη ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να κερδίσει ο Τσίπρας τις ψήφους των πολιτών, πρέπει να κερδίσει πρώτα την καρδιά και της λογική τους. Ενίοτε και την αισθητική τους.

Αυτό χρειάζεται πολιτικό προσωπικό που να εκφράζει τις προσδοκίες των Ελλήνων για το μέλλον τους.

Δεν αρκούν οι βαλκάνιες φιγούρες με τα κομματικά εύσημα του βαθέως ΣΥΡΙΖΑ και του προβληματικού ΠΑΣΟΚ.

Χρειάζεται ανθρώπους με ισχυρά βιογραφικά, γνώσεις, άνεση διεθνούς κυκλοφορίας, ευρωπαϊκή κουλτούρα, έξωθεν καλή μαρτυρία, διάθεση προσφοράς, εμπροσθοβαρή νοοτροπία, σύγχρονη προοδευτική ιδεολογία.

Να πείθουν ως μέλλοντες διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων. Και να «αρέσουν», όπως θα έλεγε η Μερκούρη,

Τους έχει; Η σωστή ερώτηση είναι: μπορεί να τους βρει; Η απάντηση είναι: ναι. Στην κοινωνία, στη Δημοκρατική Παράταξη , στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του – και αν φροντίσει θα υπάρχουν ακόμη περισσότεροι στην επόμενη.

Το πραγματικό δίλημμα

Δεν έχει παρά να παραμερίσει τον μουντό κομματικό ιστό και να αφήσει νέα πρόσωπα να αναπνεύσουν δίπλα του και να γίνουν αυτοί το κυβερνητικό του πρόσωπο. Όχι οι ρεβανσιστές, τα «βαρίδια» του 2019 και οι γυρολόγοι της παρακμής…

Αυτό είναι το πραγματικό του δίλημμα. Με ποιους θα πάει για τη νέα κυβερνητική θητεία του και ποιους θα αφήσει. Η εύνοια του Θεού της πολιτικής θα επιστρέψει αν διευκολύνει το εκλογικό σώμα να λυτρωθεί και να ψηφίσει με ανακούφιση υπέρ τις πολιτικής αλλαγής. Να πάνε στη κάλπη για να φέρουν τον Τσίπρα, και όχι για να διώξουν τον Μητσοτάκη.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει αν, ως φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης, εμφανίσει πριν την κάλπη μια νέα γενιά υπουργήσιμων για την προοδευτική κυβέρνηση της επομένης μέρας.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr