Σε ρόλο καλού στρατιώτη Σβέικ «με εντολή… Μητσοτάκη»

Το ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, το γνωρίζουν και οι πέτρες ακόμη της ημεδαπής και της αλλοδαπής. Υπό το πνεύμα αυτό, που ταλανίζει χρόνια τη δόλια πατρίδα, η Ντόρα Μπακογιάννη ήταν μια ”πετυχημένη” υπουργός Εξωτερικών, αν λάβουμε υπόψη την Βουκουρέστεια συμβολή της που ”καθαγιάστηκε” το 2008 από τα φίλια προς την ΝΔ Μέσα.

”Καθαγιάστηκε” όχι ως ”ιαματική” θεραπεία στο Σκοπιανό (με την παρεμπόδιση των Σκοπίων να μπουν στο ΝΑΤΟ ως ”Μακεδονία”), αλλά ως λύση συγκυριακή, λύση ανάγκης ή – όπως θα ‘λεγε κι ο Καβάφης -”ως νάρκη του άλγους δοκιμή” (”απόπειρα να κατευναστεί ο πόνος”) για την εθνικά απαράδεκτη πράξη που προηγήθηκε και άλλαξε άρδην την επίσημη μέχρι τότε θέση του ελληνικού κράτους (1992) να μην παραδώσει στους Σλάβους το όνομα της Μακεδονίας.

Ωστόσο το φημολογούμενο βέτο (στην ουσία ανύπαρκτο) της Ελλάδας στο Σκοπιανό το 2008 έκανε έκτοτε ”πετυχημένη” την Ντόρα και άξιες προσοχής τις απόψεις και ”προφητείες” της για θέματα της Εξωτερικής πολιτικής μας.

Τις έκανε και τις κάνει άξιες προσοχής ακόμα κι όταν αυτές τολμούν να μιλούν για το ενδεχόμενο ακρωτηριασμού μας στη Χάγη ή κρίνουν ως εξαιρετικές την ελληνοϊταλική συμφωνία (που δίνει μειωμένη επήρεια στα νησιά του Ιονίου, τις Στροφάδες και τα Διαπόντια), και την ελληνοαιγυπτιακή (που αφήνει έκθετη στις ορέξεις των Τούρκων την περιοχή του 28ου μεσημβρινού μέχρι τη μέση της Ρόδου και το σύμπλεγμα Μεγίστης/Καστελορίζου).

Ακόμα κι όταν οι πολιτικές εκτιμήσεις της πρωθυπουργικής αδελφής μιλούν για κατάρρευση της τουρκικής Οικονομίας και για σπασμωδικές κινήσεις του Ερντογάν, ενώ αποφεύγουν να θίξουν την διολίσθηση της δικής μας ή την ταχυδακτυλουργική πολιτική και τις σπασμωδικές κινήσεις του υπουργείου Εξωτερικών μας, που λέει ότι κινείται με γνώμονα τον ρεαλισμό και την ψυχραιμία.

Όμως ρεαλισμός δε σημαίνει στημένος διάλογος με προκαθορισμένο αποτέλεσμα, όπως αυτός που μας ετοιμάζουν στη Χάγη. Δε σημαίνει αναγκαστική απώλεια κυριαρχίας της χώρας μας μέσω απαράδεκτων διαδικασιών (υπογραφή συνυποσχετικού) τις οποίες θα πρέπει να ακολουθήσει, όταν συρθεί ως ”πρόβατο επί σφαγή” στο Τραπέζι διαπραγματεύσεων με την Τουρκία.

Ρεαλισμός δε σημαίνει να αφήνουμε να παραβιάζονται οι ”κόκκινες γραμμές” της Άμυνάς μας. Να επιτρέπουμε να απλώνει καλώδια ηχοβολισμού του βυθού και να διεξάγει έρευνες το Οruc Reis στην υφαλοκρηπίδα μας γκριζάροντας de facto τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ του 28ου και 32ου μεσημβρινού, την οποία ατυχώς αφήνει ακάλυπτη η ”πετυχημένη” κατά τα άλλα ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία.

Ρεαλισμός δε σημαίνει να αποτυγχάνουμε στις διπλωματικές κινήσεις μας και να δηλώνουμε νικητές και δικαιωμένοι. Γιατί κι ο Ελευθέριος Βενιζέλος δήλωνε ικανοποιημένος όταν υπέγραψε τη Συνθήκη της Λωζάνης (αφού έσωσε ό,τι μπορούσε να διασωθεί), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η εν λόγω Συνθήκη δεν ήταν μια ομολογία της ήττας μας.

Ρεαλισμός δε σημαίνει να παίρνουμε βιαστικές και άστοχες πρωτοβουλίες (ΚΜ, 29 /12/’19) για επίλυση των εθνικών μας θεμάτων χωρίς να ενημερώσουμε τον ελληνικό λαό, για να μη χάσουμε την δημοσκοπική πρωτοκαθεδρία μας.

Ρεαλισμός δε σημαίνει να υποβάλλουμε στους Ευρωπαίους ομολόγους μας προσχέδιο για κυρώσεις κατά της Τουρκίας αιτούμενοι παράλληλα τονάμεσο τερματισμό των ερευνών του Oruc Reis στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και την ευρωπαϊκή επικρότηση της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας, για να εισπράττουμεαντ’ αυτών τα αντίθετα.

Να εισπράξουμε τη δυσφορία του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών και την ομπρέλα προστασίας των έκνομων τουρκικών ενεργειών από έξι ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Ισπανία και Μάλτα)…

”Μας φτύνουν κι εμείς νομίζουμε ότι βρέχει”… Και μας ”φτύνουν” γιατί μάθαμε να παίζουμε συστηματικά ως κυβέρνηση – στο όνομα της Ελλάδας – τον ρόλο του ”καλού στρατιώτη Σβέικ”. Του πειθήνιου και αγαθού ήρωα του Γιάροσλαβ Χάσεκ που, όσο κι αν εξευτελιζόταν στον αυστρο-ουγγρικό στρατό απ’ τους γραφειοκράτες διεφθαρμένους εκπροσώπους του, παρέμενε σιωπηλός, σεμνός και τσαλακωμένος. Μια εγκλωβισμένη σ’ έναν τερατώδη οργανισμό προσωπικότητα την οποία ισοπέδωσε η μειοψηφία της αριστοκρατίας.

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι δεν έχουμε συναίσθηση των αποτυχιών μας, αλλά και των εχθρικών διαθέσεων τρίτων σε βάρος μας και συνεχίζουμε απτόητοι την ίδια αδιέξοδη πολιτική με εύχαρεις δηλώσεις του τύπου ”έμεινα ευχαριστημένος, από την αλληλεγγύη που έδειξε η ΕΕ στη χώρα μας και στην Κυπριακή Δημοκρατία”, οι οποίες αφήνουν παραπλανημένους και μονίμως καθεύδοντες τους σανοφάγους φανατικούς ψηφοφόρους.

Το ”Ευχαριστώ τους Αμερικανούς” του Σημίτη, προφανώς, επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται στις διάφορες φάσεις του ενδοτισμού μας. Εξ ου και η αρμονική σύμπλευση Φιλελεύθερων με Σημιτικούς μέσα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Και μη μου πείτε ότι δεν είναι ενδοτισμός η αποδοχή των τετελεσμένων. Γιατί διαμορφώνονται τετελεσμένα μπροστά στα μάτια μας όσο αφήνουμε να παραβιάζει τα χωρικά μας ύδατα και να… παρελαύνει στην υφαλοκρηπίδα μας το Oruc Reis, με εμάς θεατές να συστήνουμε ”αυτοσυγκράτηση” (υποχώρηση, δηλαδή) στα παρατεταγμένα πλοία του ελληνικού Στόλου, που – παρά την αξιοσύνη των πληρωμάτων τους και των ηγεσιών τους – μοιάζουν να έχουν περιοριστεί στον ρόλο του καλού στρατιώτη Σβέικ, με… ”εντολή Μητσοτάκη”.

Δεδομένων αυτών, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι ”εθνικά ασύμφορη” (όπως έλεγε κάποτε ο Κυριάκος για τη ”συμφωνία των Πρεσπών”) κάθε επαφή μας με την Τουρκία σε Τραπέζι Διαπραγματεύσεων με πυξίδα διαλόγου το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο φρόντισε δολίως η ίδια να μην υπογράψει το 1982 στο Montego Bay (Jamaica) για να έχει το ελεύθερο μελλοντικών διεκδικήσεων στα νησιά μας.

Ως εκ τούτου επιβάλλεται να αναθεωρήσουμε την μέχρι τώρα στρατηγική μας στο θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων όχι μόνο λόγω της εκτός ορίων επιθετικότητας της Τουρκίας απέναντί μας, αλλά και για λόγους αφερεγγυότητας κάποιων ”συμμάχων” στους κόλπους της ΕΕ και της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, με πρώτη απ’ όλους τη Γερμανία, η οποία κλιμακώνει τη φιλοτουρκική πολιτική της σε βάρος μας.

Μιλώ για το άδειασμα Ελλάδας και Κύπρου προς χάριν της Τουρκίας από την ίδια και τους εταίρους της (στον υπό διαμόρφωση νεο-Άξονα μέσα στους κόλπους της ΕΕ), καθώς και την άρνηση ΗΠΑ και ΝΑΤΟ να επιβάλουν τη νομιμότητα στην Τουρκία με βάση το δίκαιο της θάλασσας το οποίο επιβάλλει απόσυρση του Oruc Reis απ’ την ελληνική υφαλοκρηπίδα, όπου μπήκε παράνομα με στόχο την έρευνα για κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Αν και, για να πω την μαύρη αλήθεια, η παρουσία εν είδει τορπίλης του τουρκικού σεισμογραφικού στα νερά μας δεν αφήνει αδιάφορους μόνο αυτούς, αλλά και κάποιους απ’ τους κυβερνητικούς βουλευτές μας, που – σε μια επίδειξη πρωτοφανούς επιπολαιότητας και έλλειψης στοιχειώδους επίγνωσης της διαμόρφωσης τετελεσμένων απ’ τη συνεχιζόμενη παραμονή του – εκδηλώνουν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την τάση υποχωρητικότητας της κυβέρνησης.

Και την εκδηλώνουν είτε με το παραπλανητικό και ψευδές ότι ”δεν υπήρχε παραβίαση κυριαρχικού δικαιώματος, καθώς δεν υπήρξαν έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα” (Καιρίδης, 11 Αυγούστου ’20) είτε με το απαράδεκτο ”Δεν πυροβολείς τον γείτονα, επειδή κάνει βόλτες στον κήπο”(Σαλμάς, 16/08/’20).

Και όλα αυτά ενώ καταφύγαμε έγκαιρα στις αγκάλες του… ”θείου Σαμ” και υπογράψαμε συμφωνία στρατηγικής συμμαχίας μαζί του παραχωρώντας του αμερικανικές βάσεις στα… τέσσερα σημεία του ορίζοντα της Ελλάδας χωρίς οικονομική επιβάρυνση των Αμερικανών και χωρίς αμυντικά ανταλλάγματα υπέρ μας. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν δεν την υπογράφαμε δηλαδή…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

πηγή:antinews.gr      http://www.antinews.gr/action.read/politiki/se-rolo-kalou-stratioti-sbeik-me-entoli-mitsotaki/2.146626