Όχι άλλες αριστερές παπάτζες

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα εκλογικά αποτελέσματα της 25ης Ιουνίου ήταν για την Αριστερά και τον προοδευτικό κόσμο όσο άσχημα θα μπορούσαν να γίνουν. Ωστόσο, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις διατυπώσεις μας. Επειδή σε σύντομο διάστημα θα έχουμε τις αυτοδιοικητικές και τις περιφερειακές εκλογές, δυστυχώς τα πράγματα μπορούν να γίνουν χειρότερα.

Ζοφερό αποτέλεσμα

Σε κάθε περίπτωση, από αριστερή σκοπιά το αποτέλεσμα είναι ζοφερό:

• Ο Μητσοτάκης κατήγαγε περιφανή νίκη, ανανεώνοντας τη θητεία του χωρίς να υποστεί την (αναπότρεπτη υποτίθεται) φθορά της εξουσίας.
• Για πρώτη φορά από το 1974 υπάρχει μόνο τύποις αξιωματική αντιπολίτευση, αφού λόγω του ποσοστού του και της διαφοράς του από τη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παρουσιάζεται ως πολιτική δύναμη που μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις τη διακυβέρνηση.
• Έχουμε επίσης για πρώτη φορά τρία ακροδεξιά κόμματα στη Βουλή με συνολικό ποσοστό 12,76%. Το ότι το ένα από αυτά είναι η νέα μορφή της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.
• Τέλος, για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες το άθροισμα των δεξιών/ακροδεξιών κομμάτων υπερέχει κατά πολύ αυτό των προοδευτικών/αριστερών.

Με όρους στοιχήματος θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για τον πιο μεγάλο κουβά των τελευταίων δεκαετιών.

Η μπάλα στην εξέδρα

Πολλές φορές στην Ιστορία της Αριστεράς μετά από μεγάλες ήττες εφευρέθηκαν διάφορες προφάσεις για να μη γίνει πραγματική συζήτηση για τα αίτια των καταστροφών και να αποφευχθεί η απόδοση ευθυνών. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως επιστρατεύεται ο βαθύς μαρξισμός για να διαμορφωθούν οι αναγκαίες αριστερές παπάτζες που θα πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα.

Οι αριστερές παπάτζες εμπεριέχουν στοιχεία αλήθειας αλλά ως γνωστόν μια μισή αλήθεια ισούται με ένα ολόκληρο ψέμα. Κάθε φορά που γίνονται αποδεκτές, στρώνουν το δρόμο για ακόμα μεγαλύτερες ήττες στο προσεχές μέλλον, αφού η υιοθέτηση της παπάτζας σημαίνει ότι επί της ουσίας δεν θα αλλάξει τίποτα.

Η ανασυγκρότηση

Από το βράδυ της Κυριακής, παρατηρούμε ξανά τη γνωστή προσπάθεια να επινοηθούν βολικές αριστερές παπάτζες.

Σταχυολογώ μερικές:

Η κοινωνία συντηρητικοποιήθηκε. Είναι αναγκαία η ανάλυση των κοινωνικών τάσεων, αλλά δεν γίνεται να (κάνουμε ότι) ξεχνάμε πως βασικό καθήκον των προοδευτικών δυνάμεων είναι να μην επιτρέψουν την κοινωνική συντηρητικοποίηση. Πέραν τούτου, στις εκλογές της 21ης Μάη ήταν απολύτως εφικτό για τον ΣΥΡΙΖΑ ένα ποσοστό άνω του 25% και για το ΜέΡΑ25 ένα 3-4%. Η ήττα μπορεί να ήρθε από τη συντηρητικοποίηση, αλλά η συντριβή ήταν αποτέλεσμα λαθών.

Θα κάνουμε ανανέωση. Προφανώς μετά από τέτοιας κλίμακας ήττα, η ανανέωση σε πρόσωπα και ιδέες αποτελεί όρο επιβίωσης. Για να είναι όμως η ανανέωση πραγματική και να μην ανήκει στην κατηγορία «Γατόπαρδος» («θα αλλάξουν όλα για να μην αλλάξει τίποτα») πρέπει να προηγηθεί συγκροτημένη διαδικασία αυτοκριτικής, ανάληψης ευθυνών και χάραξης νέας πορείας.

Να μπούμε γρήγορα στον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και τους ακροδεξιούς. Βεβαίως και να μπούμε -αλίμονο. Αλλά αγώνας χωρίς συγκροτημένο σχέδιο θα μοιάζει σαν τα γιουρούσια των Ουκρανών στη Ζαπορίζια που καταλήγουν σε σφαγείο με μηδενικά εδαφικά οφέλη. Για την Αριστερά η ανασυγκρότηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να έχει στοιχειώδη αποτελεσματικότητα ο αγώνας ενάντια στη Δεξιά και την Άκρα Δεξιά.

Φτάνει πια

Με δυο λόγια, φτάνει πια με τις μισές αλήθειες, τις βολικές δικαιολογίες, τα κάθε λογής κόλπα. Φτάνει πια με την Αριστερά που υπεκφεύγει ακόμα και μπροστά στο φάσμα της καταστροφής, που δεν κάνει ποτέ πραγματική αυτοκριτική, που αρνείται να αλλάξει η ίδια την ώρα που επαγγέλλεται την κοινωνική και πολιτική αλλαγή, που δεν υπερασπίζεται με θάρρος τις αξίες και την ιδεολογία της, που δεν μιλάει με ειλικρίνεια στους πολίτες, που δεν συντονίζεται με τις ανάγκες της κοινωνίας, που ρητορεύει για τους πιο αδύναμους αντί να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, που δεν διαμορφώνει συγκροτημένα την προγραμματική πρότασή της, που δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία της μεθόδου και των επιστημονικών εργαλείων στη σύγχρονη πολιτική, που χαϊδεύει τον παραγοντισμό και υποτιμά τη συλλογικότητα, που νομίζει ότι ο μικρόκοσμος του αριστερού Facebook είναι όλη η κοινωνία, που δείχνει να προτιμάει τις κραυγές από τα επιχειρήματα, που δεν καταλογίζει ευθύνες ποτέ και σε κανέναν όσο εξωφρενικά αποτυχημένος και αν είναι αυτός, που δεν αποπέμπει ακόμα και όσους έπληξαν το ηθικό πλεονέκτημά της, που αγοράζει όποιον παπά της πουλήσουν. Φτάνει πια!

Η Παράταξη βρίσκεται σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας της. Δεν είναι η ώρα τώρα για αριστερές παπάτζες. Τώρα είναι η ώρα της αλήθειας και του θάρρους. Τώρα είναι η ώρα της ανάληψης της ευθύνης.

Γιάννης Αλμπάνης

news247.gr