Aπό το χαλί στο χάλι η απόσταση είναι ελάχιστη. Ενας τόνος διαφορά. Οταν, λοιπόν, μια κυβέρνηση επιλέγει ως βασική μέθοδο άσκησης πολιτικής να παρκάρει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, τότε είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα έρχεται η στιγμή για το χάλι. Το τελευταίο διάστημα αφθονούν τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ας πάρουμε το Μεταναστευτικό-Προσφυγικό. Αφού η κυβέρνηση άλλαξε δυο-τρεις υπουργούς και άλλες τόσες πολιτικές, κατέληξε από τον προηγούμενο χειμώνα σε ένα σχέδιο. Τη δημιουργία κλειστών δομών.
Παρότι η λύση ήταν εξαρχής και πολλαπλά προβληματική, καλώς ή κακώς, επελέγη. Τι έγινε στη συνέχεια; Το μηδέν και το τίποτα. Τα σχέδια ξεχάστηκαν, οι δομές έμειναν αόρατες, οι αρμόδιοι υπουργοί έκαναν τον σταυρό τους που λόγω πανδημίας οι ροές από την Τουρκία σχεδόν μηδενίστηκαν. Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Με αφορμή, λοιπόν, τα τραγικά γεγονότα στη Μόρια, η κυβέρνηση ξαναγυρίζει εκεί που ξεκίνησε. Στο μηδέν…
Παράδειγμα δεύτερο, η πανδημία. Μετά τον πρώτο επιτυχημένο κύκλο, η κυβέρνηση επαναπαύτηκε σε μια προχωρημένη εκδοχή του ναρκισσισμού. Οι υπουργοί άρχισαν να αλληλοσυγχαίρονται και όλοι μαζί να δοξάζουν τον πρωθυπουργό. Ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά με την επόμενη μέρα, η οποία δυστυχώς ξεκίνησε. Και τώρα τρέχουν ζαλισμένοι, σαν να έχουν ξυπνήσει απότομα από το hangover της επιτυχίας.
Παράδειγμα τρίτο, και μάλλον πιο επικίνδυνο, τα Ελληνοτουρκικά. Η κυβέρνηση ξεκίνησε με αυταπάτες για τον Ερντογάν. Στη συνέχεια, γοητεύτηκε από μια μάλλον απροσδόκητη επίδειξη «εθνικού τσαμπουκά». Από το «πρώτα τους καίμε και μετά ρωτάμε ποιοι είναι» του περίεργου Α/ΓΓΕΘΑ έως τα εύσημα της «μαγκιάς» του υπουργού Αμυνας. Τώρα ξαφνικά ούτε καίμε κανέναν, ούτε επιχειρούμε μαγκιές. Αντίθετα, παρακολουθούμε το «Oruc Reis» περίπου σαν ένα κρουαζιερόπλοιο που βολτάρει στα γαλάζια νερά της Μεσογείου. Τα παραδείγματα μπορούν να πολλαπλασιαστούν άνετα. Η ουσία παραμένει η ίδια. Από τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης αναδεικνύεται ένα κενό πολιτικού σχεδίου. Το έλλειμμα δηλαδή μιας «κόκκινης γραμμής» που να συνδέει τις επιμέρους κινήσεις μεταξύ τους και να οδηγεί σε έναν στόχο, ορατό από την κοινωνία. Είναι μια κυβέρνηση μεταρρυθμίσεων; Και πού είναι, λοιπόν, οι μεταρρυθμίσεις; Στα πιο ώριμα πεδία για σοβαρές μεταρρυθμίσεις, την Παιδεία, τη Δικαιοσύνη, τη γραφειοκρατία, οι υπουργοί συνεχίζουν αμέριμνοι με διαχείριση της καθημερινότητας, χωρίς να διακρίνεται αμυδρά η βούληση να «σπάσουν αυγά». Είναι μια κυβέρνηση των επενδύσεων; Πού είναι τα επενδυτικά σχέδια, οι επαφές με τη σοβαρή διεθνή επιχειρηματικότητα, τα μεγάλα projects;
Είναι μια κυβέρνηση της ανάπτυξης; Ας μη μείνουμε στα άσχημα οικονομικά μεγέθη που σε μεγάλο βαθμό προέρχονται από την κρίση της πανδημίας. Στο επίπεδο της οικονομικής πολιτικής, ο βασικός κανόνας ποιος είναι εκτός από την πιο πολυχρησιμοποιημένη συνταγή από το παρελθόν τού «μοιράζουμε επιδόματα και έχει ο Θεός». Ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί να είναι ένας άνθρωπος καλών προθέσεων. Αλλωστε, ο προσωπικός του λόγος μοιάζει μοντέρνος, ήπιος και μετριοπαθής. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Εμφανίζεται μέχρι στιγμής αδύναμος να συνδέσει το πρόσωπό του με ένα σαφές και συνεκτικό σχέδιο αλλαγής της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή χωρίς ένα αντίστοιχο πρόταγμα, ολοκληρωμένο και αναγνωρίσιμο, όπως ήταν στο παρελθόν ο «εκσυγχρονισμός» του Κ. Σημίτη, η «Αλλαγή» του Ανδρέα και ακόμη παλιότερα ο «εκδημοκρατισμός» και η «Μεταπολίτευση» του Κ. Καραμανλή. Και αυτό το κενό στην πολιτική πάντοτε έχει τίμημα.
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
