Τι γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ;

Απλώς διανύει μια δεύτερη περίοδο ωρίμανσης . Απολύτως φυσιολογική και σχετικά ήρεμη. Γιατί η πρώτη το 2015 ήταν εκ των πραγμάτων μια βίαιη ωρίμανση. Καταλαβαίνω γιατί πολλοί ανυπόμονοι θεωρούν την περίοδο από τις εκλογές μέχρι την πρόσφατη γενική αναδιάρθρωση του κόμματος χαμένο χρόνο. Σφάλλουν όμως. Θεωρούσαν το 31,5%  επαρκές εφαλτήριο για την γρήγορη επάνοδο στην εξουσία. Υποτίμησαν και την περίοδο χάριτος που διαθέτει κάθε κυβέρνηση – και την οποία παρέτεινε η πανδημία και η αναπόφευκτη σε αυτές τις συνθήκες αρχική «συγκέντρωση γύρω από την σημαία» – και την αντοχή του παρδαλού αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου που οικοδομήθηκε συστηματικά τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Επίσης η μετάβαση από την κυβέρνηση στην αντιπολίτευση θέλει τον χρόνο της μέχρι να βρει ο χώρος τα πατήματα του. Η πανδημία ανέτρεψε σχεδιασμούς και πήγε πίσω το Συνέδριο, με αποτέλεσμα να ανακοπεί η αρχική  σημαντική προσέλευση νέων μελών, να καθυστερήσουν οι προγραμματικές επεξεργασίες και η εκλογή νέων οργάνων.  Τούτων δεδομένων ισχυρίζομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία πέρασε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο με τις λιγότερες απώλειες . Ελέγχθηκαν  και δεν πήραν έκταση  οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις που παρουσιάστηκαν τον Αύγουστο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες εχθρικών αλλά και κάποιων ιδιόμορφων φίλιων ΜΜΕ να δώσουν εικόνα εμφύλιου σπαραγμού. Τώρα είναι στο χέρι όλων μας, από τον Τσίπρα μέχρι το νέο μέλος που εντάχθηκε, να συνδέσουμε τον πολιτικό- οργανωτικό ανασχηματισμό με αποτελεσματική αντιπολίτευση και σύγχρονο  προγραμματικό λόγο. Να πάρει δηλαδή το εγχείρημα τον χαρακτήρα μιας καθολικής  επανεκκίνησης, που θα οδηγήσει καλώς εχόντων των πραγμάτων σε ένα δημοκρατικό συνέδριο και σε μια νικηφόρα εκλογική αναμέτρηση.

Η ΝΔ δεν καταρρέει αλλά καταρρέει (κυριολεκτικά κάηκε στην Μόρια) το επιμελώς φιλοτεχνημένο οικοδόμημα του επαρκούς επιτελικού κράτους. Το δεύτερο θα οδηγήσει αναπόφευκτα στο πρώτο στο βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία θα αποδείξει ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει πάλι και κυρίως καλύτερα. Όχι μόνο από την ΝΔ αλλά και απο τον ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2015 2019.

Αυτό το διάστημα, το δύσκολο και μεταβατικό, έγιναν βήματα σοβαρά και λύθηκαν κόμποι των οποίων η σημασία θα φανεί από εδώ και εμπρός. Θεωρήθηκαν περίπου αυτονόητα ή αναγκαστικά  βήματα, ενώ δεν ήσαν έτσι. Λύθηκε με ομοφωνία το ζήτημα του ονόματος. Όταν ξεκίνησε αυτή η συζήτηση για τον ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία οι αντιρρήσεις ήσαν πολλές και άλλες τόσες οι καχυποψίες. Το ζήτημα του ονόματος δεν είναι τυπικό, σηματοδοτεί με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την κατεύθυνση ενός κόμματος εν κινήσει όπως είναι ή πρέπει να είναι ένα κόμμα της Αριστεράς. Ήταν αναμενόμενη η καχυποψία για την απώλεια του ριζοσπαστικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, τον φόβο  μετάλλαξης του σε ένα τυπικό κεντροαριστερό – σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κλπ. Εμπεριείχε αυτή η στάση και μια νοσταλγία και μια επιθυμία επανάληψης των συνθηκών που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση πάνω σε ένα πανίσχυρο – αλλά κατά την γνώμη μου ανεπανάληπτο-  ρεύμα. Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία έχοντας πίσω του μια κυβερνητική εμπειρία με πολλά επιτεύγματα  αλλά και αρκετά αρνητικά σημεία , πρέπει να πείσει εκ νέου με την προγραμματική του επάρκεια και την σοβαρότητα του. Προγραμματική επάρκεια και σοβαρότητα δεν αντιμάχονται τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα ενός κόμματος της κυβερνώσας αριστεράς που θα αποτελέσει τον κορμό της προοδευτικής παράταξης. Τον επαναθεμελιώνουν και τον ενισχύουν.

Η αρχική εκατέρωθεν καχυποψία εδραζόταν σε μια διπλή λάθος ανάγνωση. Ότι από την μια είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σαν μπλοκ και από την άλλη μια συμπαγής προσερχόμενη Προοδευτική Συμμαχία, το άθροισμα των οποίων θα συγκροτούσε μηχανιστικά τον ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία. Η κάθε πλευρά θα κρατούσε πεισματικά απόψεις και προελεύσεις. Ευτυχώς η πραγματικότητα λειτούργησε απελευθερωτικά και λυτρωτικά για όλους επιβάλλοντας την όσμωση ανθρώπων και απόψεων και την υπέρβαση καταγωγών. Αυτό αποδείχθηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στην πρόσφατη αντιμετώπιση των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, με αιχμή την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία και τα ελληνοτουρκικά . Οι διαφορές τέμνουν οριζόντια και τον ΣΥΡΙΖΑ και τον χώρο της Προοδευτικής Συμμαχίας. Και οι συμπτώσεις επι του συγκεκριμένου εξέπληξαν πολλούς , κάποιοι διέγνωσαν « ανίερες συμμαχίες» ενώ ματαίως  προσπάθησαν να ανασύρουν ως διαιρετικό στοιχείο τις καταγωγές. Προτείνω να διαβάσουμε ψύχραιμα αυτή την εξέλιξη που πέραν των άλλων διαπαιδαγωγεί όλους μας. Απο εδώ και εμπρός στην αντιμετώπιση του εκάστοτε συγκεκριμένου θα διαμορφώνονται πλειοψηφίες και μειοψηφίες και η συλλογικά επεξεργασμένη τελική επιλογή του κόμματος. Το βάρος των προελεύσεων και των ομαδοποιήσεων θα μειώνεται υπέρ του ενιαίου πλέον κόμματος. Απαραίτητος όρος για να γίνει αυτό είναι η εμβάθυνση της δημοκρατικής και συλλογικής λειτουργίας του κόμματος. Η σταθερή λειτουργία ανά δεκαπενθήμερο του Πολιτικού Συμβουλίου είναι μια πρώτη εγγύηση. Πρέπει να ακολουθήσει η εκλογή οργάνων στις Ο Μ ( Οργανώσεις μελών) και στις διευρυμένες Νομαρχιακές Επιτροπές αφού προηγηθεί πολιτική συζήτηση πάνω στην Διακήρυξη, τον Απολογισμό και το σχέδιο Προγράμματος.

Δεν ήταν, λοιπόν, χαμένος χρόνος. Ήταν χρόνος ωρίμανσης. Όμως και τίποτε δεν έχει οριστικά κερδηθεί. Τα δύσκολα και ενδιαφέροντα είναι μπροστά μας. Και στο τέλος τα πάντα θα κριθούν από εμάς τους ίδιους, από την βούληση , την αγωνιστικότητα,  τον «πατριωτισμό» των Αριστερών.

Νίκος Μπίστης

πηγή:ethnos.gr

Eurokinissi/Γιάννης Παναγόπουλος